Θυμᾶμαι αὐτό πού ἔχει γράψει γιά τόν Βόλο ὁ Μενέλαος Λουντέμης, καθώς τό καράβι μέ τό ὁποῖο ταξίδευε πλησίαζε τήν πόλη τῶν Ἀργοναυτῶν.
«Ἀπό τή θάλασσα ὁ Βόλος μοιάζει σάν πόλη πού τήν ἔχουν ἁπλώσει στόν ἥλιο νά στεγνώσει.» Εἶχα νά πάω ἀρκετά χρόνια στόν Βόλο. Θά πρέπει νά ὁμολογήσω ὅτι ἐντυπωσιάστηκα θετικά. Εἶδα μία πόλη μέ καθαρή τήν προκυμαία, μέ περιποιημένα καί τακτοποιημένα τά περίφημα «τσιπουράδικα», μέ προσεγμένους καί καλοβαλμένους πεζοδρόμους, μέ ἑκατοντάδες ποδήλατα νά κυκλοφοροῦν στίς εἰδικές λωρίδες, μέ ἕνα μεγάλο πάμφθηνο δημοτικό πάρκινγκ στήν καρδιά τοῦ λιμανιοῦ. Nά σαλπάρουν ἀπό τό λιμάνι μικρά σκάφη ἀναψυχῆς γιά «ἡμερήσιες κρουαζιέρες», κάτι πού θά πρέπει νά γίνει καθεστώς καί σέ ἄλλα λιμάνια. Δυστυχῶς, τό πυκνό νέφος καπνοῦ πού ἐρχόταν ἀπό τίς ἀπέναντι ἀκτές τῆς Εὔβοιας, καθώς καίγονταν τά ὑπέροχα δάση ἀπό τίς Ροβιές μέχρι τό Ἀγριοβοτάνι καί τά Ἑλληνικά, δέν μπόρεσα νά δῶ ἐκεῖνο τόν ὑπέροχο γαλάζιο ὁρίζοντα τῆς Ἰωλκοῦ πού ὅταν σμίγει μέ τό βαθύ μπλέ τοῦ Παγασητικού μᾶς δίνει τήν τέλεια εἰκόνα τοῦ ἑλληνικοῦ καλοκαιριοῦ. Μέ ἐντυπωσίασε πού τά σταυροδρόμια μέ τά πολλά φανάρια πού ἤξερα ἔχουν δώσει τή θέση τους στά βρεταννικοῦ τύπου «ράουντ ἀμπάουτ», δηλ. τίς μικρές πλατειοῦλες γύρω ἀπό τίς ὁποῖες οἱ ὁδηγοί κινοῦνται πολύ πιό εὔκολα σεβόμενοι τίς προτεραιότητες πού προβλέπει ὁ ΚΟΚ. Καί στή μέση αὐτῶν τῶν μικρῶν κύκλων κάποιο γλυπτό ἤ κάποιο συντριβάνι. Μίλησα μέ ἀρκετούς φίλους Βολιῶτες. Μέ πληροφόρησαν ὅτι αὐτή ἡ ἐντυπωσιακή ἀλλαγή στή πόλη ὀφείλεται στίς πρωτοβουλίες τοῦ ἐδῶ καί 6 χρόνια δημάρχου. Ἄς τοῦ ἀποδώσουμε τά ἀπαιτούμενα εὔσημα!
Ἐκεῖ, λοιπόν, στόν Βόλο συνάντησα παλιό γνώριμο ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται πλέον μέ τήν ἐκμετάλλευση καλλιεργειῶν ἐλιᾶς. Μέ ἀπόλυτα σύγχρονες μεθόδους, ἀπασχολώντας ἐκπαιδευμένους ὑπαλλήλους καί ἐργάτες ἀξιοποιεῖ σχολάζουσες, κυρίως, ἐλαιοκαλλιέργειες τίς ὁποῖες ἐπινοικιάζει ἀπό τούς ἰδιοκτῆτες. Ἡ συνάντηση μαζί τους ἦταν λίαν ἐνδιαφέρουσα. Κατάλαβα ὅτι ἐάν ὅλα ἐξελιχθοῦν ὅπως τά παρουσίασε (καί μᾶλλον ἔτσι θά ἐξελιχθοῦν) σέ λίγο καιρό δέν θά ἀγγίζει ἀνθρώπινο χέρι τούς ἐλαιῶνες ἀλλά καί πολλές ἄλλες καλλιέργειες. Εἰδικά τρακτέρ-ρομπότ, τηλεκατευθυνόμενα ἐκ τοῦ μακρόθεν, θά ἐκτελοῦν ὅλες τίς ἐργασίες. Ἀπό τό ράντισμα, τό κλάδεμα, τόν ραβδισμό, τήν συγκομιδή καί τήν περιποίηση τῶν δέντρων. Ὅπως ἔμαθα αὐτός ὁ τρόπος καλλιέργειας ἔχει ἤδη ἀρχίσει νά ἐφαρμόζεται στήν Κίνα, τίς ΗΠΑ, καί σέ ἄλλες χῶρες (σέ λίγο θά ἐφαρμοσθεῖ καί ἐδῶ), μοῦ εἶπε γεμᾶτος σιγουριά. Ἡ ἐπιχείρησή του ἀπασχολεῖ περισσότερα ἀπό 30 ἄτομα, στεγάζεται σέ δύο ἄπλετους πολυτελεῖς ὀρόφους γιά τούς ὁποίους τό ἐνοίκιο πού πληρώνει εἶναι χαμηλότερο ἀπό ἐκεῖνο πού θά πλήρωνες γιά ἕνα τριάρι στό Παλαιό Φάληρο. Καί εἶναι ἕνα κτίριο «πού βλέπει θάλασσα» στό κέντρο τῆς πόλεως, κοντά στό λιμάνι. Ἐγκαταστάθηκα μονίμως στόν Βόλο κρίνοντας ὅτι παρέχει ὅλες τίς δυνατότητες τίς ὁποῖες παρέχει σέ ἕναν ἐπιχειρηματία ὁποιαδήποτε εὐρωπαϊκή μεγαλούπολη. Ἐδῶ ὑπάρχει Πανεπιστήμιο μέ τό ὁποῖο ἤδη συνεργάζομαι, ὑπάρχει Πολυτεχνεῖο, ὑπάρχει πλήρης νοσοκομειακή κάλυψη, ἄρτια σχολεῖα καί γενικῶς ὅ,τι μπορεῖ νά ζητήσει ἕνας πολίτης σέ μιά σύγχρονη πόλη. «Εἶναι μιά νέα πρόταση ζωῆς τήν ὁποία σύντομα θά υἱοθετήσουν πολλοί» μοῦ εἶπε. Σκεφθεῖτε το.
