Πολύ φοβοῦμαι, ἀγαπητοί, ὅτι ἡ Εὐρώπη –ἑνωμένη ἤ ὄχι– δέν ἐνδιαφέρεται γιά τό μέλλον της.
Νομίζω ὅτι περνοῦμε μιά περίοδο κατά τήν ὁποία οἱ πολιτικές ἡγεσίες ἐνδιαφέρονται γιά τό «πῶς θά τά βγάλουμε πέρα σήμερα» καί ἀφήνουν τό μέλλον …γιά ἀργότερα…
Ἱστορία, παραδόσεις, δόγματα, περγαμηνές, ἔχουν ἀποτεθεῖ στίς ἀποθῆκες, καί οἱ ἡγέτες ἔχουν ἀποφασίσει ὅτι «ὅλα αὐτά μποροῦν νά περιμένουν»…
Ἡ ἀχαλίνωτη ἐπικράτηση τῆς «παγκοσμιοποιημένης» οἰκονομίας, ἡ χωρίς ὅρια καί κανόνες ὑποταγή τῆς πολιτικῆς στό τραπεζικό σύστημα καί ἡ ἐγκαθίδρυση τῶν «μάγων» τῆς οἰκονομίας στά ὑψηλότερα σκαλοπάτια τῆς πολιτικῆς, ἔχουν ἀρχίσει νά ἀποδίδουν τά –ὀλέθρια– ἀποτελέσματά τους.
Κι ἔτσι ἡ «ἑνωμένη» Εὐρώπη παρακολουθεῖ ἀπαθής τήν ξετσίπωτη Τουρκία, νά ἐπαναφέρει στήν μνήμη –καί τήν πράξη– τήν πολιτική τοῦ γυμνοῦ κυρτοῦ ξίφους, τήν πολιτική τοῦ πλιάτσικου καί τῆς εἰσβολῆς σέ ξένα ἐδάφη, τήν πολιτική τῶν αἱμοσταγῶν ἁρπακτικῶν, τά ὁποῖα, μισθώνοντας στίφη βαρβάρων καί σφάζοντας γυναικόπαιδα καί γέροντες, ὑποδούλωσαν λαούς διά τῆς ὠμῆς βίας καί ἐν συνεχεία φρόντισαν νά ἀφανίσουν τούς γηγενεῖς πληθυσμούς, μέ τήν προσφιλῆ τους μέθοδο τῆς γενοκτονίας.
Ἀνιστόρητοι καί ἄκαπνοι οἱ ὀλίγιστοι ἀρχηγοί τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν συνομιλοῦν μέ τόν βάρβαρο «ἡγέτη» τῆς Τουρκίας, ἕναν στυγνό δικτάτορα, ὁ ὁποῖος ἔχει φυλακίσει καί ἀφανίσει τούς ἀντιπάλους του, ἀναγνωρίζοντάς του «δικαιώματα», μόνο καί μόνο ἐπειδή «ἡ Τουρκία εἶναι μεγάλη ἀγορά» καί «χρειάζεται νά μείνει προσκειμένη στήν Δύση»…
Ἀλλά σέ ποιά «Δύση»; Σέ μιά Δύση ἡ ὁποία δέχεται ἀδιαμαρτύρητα τήν «ἀναίμακτη εἰσβολή» τῶν ἑκατομμυρίων «προσφύγων», πού θωπεύει τά ὦτα τοῦ «σουλτάνου», πού ἀδιαφορεῖ γιά τούς τραμπουκισμούς του, πού δέχεται νά ὑπάρχει στρατός κατοχῆς σέ ἕνα κράτος μέλος της, πού δέν τολμᾶ νά παρέμβει τήν στιγμή κατά τήν ὁποία ὁ κατά φαντασίαν χαλίφης εἰσβάλλει στά χωρικά ὕδατα ἑνός ἄλλου κράτους μελους…
Χωρίς ἀμφιβολία, ἡ ἑλληνική κυβέρνηση ἔχει νά χειριστεῖ ἕνα πολύ δύσκολο πρόβλημα. Ἡ τουρκική προκλητικότητα ἔχει πλησιάσει πολύ στό «ὥς ἐδῶ καί μή παρέκει», καί μία πολεμική σύγκρουση εἶναι πλέον πολύ πιθανή.
Καί εἶναι πλέον ἡ ὥρα κατά τήν ὁποία κρίνονται οἱ συμμαχίες, ἡ ἑνότητα, ἡ ἀλληλεγγύη καί, γενικώτερα, ἡ τύχη τῆς «Ἑνωμένης Εὐρώπης ἀλλά καί τῆς Βορειοατλαντικῆς Συμμαχίας, τήν ὁποία ἡ Ἑλλάς τόσο πιστά καί ἀποφασιστικά ἔχει στηρίξει.
Κάποια στιγμή –δηλαδή τώρα– ἡ ἐπί κεφαλῆς, αὐτό πιστεύουν ὅλοι, τῆς ΕΕ Γερμανία πρέπει νά ξεχάσει τήν παραδοσιακή της φιλία καί στήριξη πρός τίς κατά καιρούς αἱμοσταγεῖς τουρκικές ἡγεσίες καί νά ἐνεργήσει ὡς κράτος εὐρωπαϊκό, σεβόμενο τήν Ἱστορία καί τίς παραδόσεις τῆς Γηραιᾶς Ἠπείρου καί ὄχι ἀναπολώντας τά «καλά χρόνια», πού οἱ ἀξιωματικοί της ὀργάνωναν τά τουρκικά στίφη κατά τῆς Δύσεως ἤ ἀπολάμβαναν τήν «οὐδετερότητα» τῆς Τουρκίας ὅταν ἐκεῖνοι, δύο φορές μέσα σέ λίγα χρόνια, ἔπνιγαν στό αἷμα καί βύθιζαν στό σκότος τήν εὐρωπαϊκή ἤπειρο!…
Ἐμεῖς, πάντως, εἴμαστε «ἕτοιμοι γιά ὅλα» καί, φυσικά, ἀναμένουμε καί τήν ἀντίδραση τῶν «φίλων» καί «συμμάχων» μας, ἀπέναντι σέ μιά «τρίτη» χώρα, ἡ ὁποία «δέν ἔχει Ἱστορία, ἀλλά μόνο ποινικό μητρῶο», ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος Νεοκλῆς Σαρρῆς.
