Κοιμᾶσαι μέσα σέ ἕναν ὀρυμαγδό πού μυρίζει σήψη
Ἔχεις ἀκούσει νά καταγγέλλεται ἐπωνύμως πλέον ἕνας «ἐπικίνδυνος ἄνθρωπος». Ἔχεις ἀπορήσει μέ τήν ὀργή ὁρισμένων πού καταφέρονται (δικαίως) κατά τοῦ τέως προέδρου τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου καί τήν ἴδια στιγμή, ἀπροκάλυπτα, ὑποστηρίζουν ἕναν κατά συρροήν δολοφόνο! Ἔχεις ἐκπλαγεῖ ἀπό τόν τεράστιο ὄγκο τῶν κομματικά κατευθυνόμενων ἀναρτήσεων στό διαδίκτυο καί σκέπτεσαι ἄν πρέπει ἤ ὄχι νά ἀσχοληθείς κι ἐσύ μέ τό «μεγάλο θέμα» τῶν ἡμερῶν.
Καί κάθεσαι μπροστά στήν τηλεόραση καί παίζεις μέ τόν ἐπιλογέα, ὥσπου πέφτεις ἐπάνω στόν Βασίλη Λογοθετίδη! Πρωί-πρωί χθές, σέ κάποιο ἀπό τά κανάλια, παιζόταν τό μνημειῶδες ἔργο τοῦ Ἀλέκου Σακελλάριου (σενάριο-σκηνοθεσία) «Ἕνας ἥρως μέ παντοῦφλες». Καί μένεις καρφωμένος στήν ὀθόνη κι ἄς ἔχεις δεῖ τήν ταινία ἀμέτρητες φορές. Βεβαίως, ὁ Σακελλάριος δέν ἀνῆκε ποτέ στήν «θολοκουλτούρα» οὔτε στό γνωστό «κύκλωμα» τῶν ὑπογείων. Ἐκεῖνος ἔκανε λαϊκό, καθημερινό θέατρο καί κινηματογράφο, μέ ἱστορίες μέσα ἀπό τήν ζωή. Ἐκεῖνος δέν «πείραζε» τά ἔργα τῶν ἄλλων γιά νά πουλήσει «νεωτερισμό», δέν «μαγείρευε μέ ξένα κόλλυβα». Ἔφτιαχνε τούς ἥρωές του μέσα ἀπό τούς δρόμους τῆς Ἀθήνας καί τῆς Ἐπαρχίας, σκάρωνε ἕναν Μαυρογιαλοῦρο κι ἕναν στρατηγό Δεκαβάλα, σκαρφιζόταν τόν «Ἠλία τοῦ Δεκάτου Ἕκτου» καί μιά «Κόρη σοσιαλίστρια», μᾶς ἔφερνε τήν «Θεία ἀπ’ τό Σικάγο» καί «Τό ξύλο βγῆκε ἀπ’ τόν Παράδεισο». Φυσικά, οὐδείς σκέφτηκε ποτέ νά τοῦ προτείνει νά ἀναλάβει τό Ἐθνικό Θέατρο, οὐδείς σκέφτηκε νά ἐπιδοτήσει ἕνα θέατρο δικό του, ὅπως ἔγινε μέ ἄλλα θέατρα καί πρόσωπα, γιά τά ὁποῖα πολλοί (ὅλοι δηλαδή) «γνώριζαν πολλά», ἀλλά …τά συγχωροῦσαν! Καί φεύγει ἡ σκέψη ἀπό τά «ἄλλα» καί μένεις ἀκίνητος μπροστά στήν βαθιά φιλοσοφία τῆς ταινίας, ἡ ὁποία σέ ἀποσβολώνει, καθώς βλέπεις ἕναν-ἕναν τούς χαρακτῆρες καί λές «δέν εἶναι δυνατόν νά μήν ἔχει ἀλλάξει τίποτε!»… Νά καί ὁ «ἐπιτήδειος» πού θά «’κονομήσει» εἰς βάρος τοῦ δημοσίου καί τοῦ πολίτη. Μπορεῖ νά μήν ἔχει παραγγείλει τό ἄγαλμα τοῦ Δεκαβάλα, ἀλλά ἔχει πουλήσει μάσκες γιά τόν κορωνοϊό σέ τιμές τριπλάσιες ἀπό τούς ἀνταγωνιστές του. Φυσικό εἶναι, ὅταν πρέπει νά «μοιράσεις χρῆμα»… Ὁ ἔντιμος στρατηγός, ἥρως τοῦ πολέμου, μαθαίνει ἀπό τόν γλύπτη ὅτι ἀπό τό ἄγαλμα πού «τοῦ ἔστησε ἡ πατρίς», βολεύτηκαν οἱ γύρω-γύρω. Καί τόν κεραυνοβολεῖ ὁ καλλιτέχνης: «Μά, ποιά πατρίδα, στρατηγέ μου; Οἱ ἐπιτήδειοι τήν στήσανε τήν κομπίνα! Ἄν ἤτανε νά φτιάχνει ἡ πατρίδα ἀπό ἕνα ἄγαλμα σέ ὅσους πολέμησαν, δέν θά μᾶς ἔφτανε τό μάρμαρο ὁλόκληρης τῆς Πεντέλης!»… Μήπως αὐτά δέν γίνονται σήμερα; Τί ἔχει ἀλλάξει, ἀλήθεια; Κάθε τόσο διαβάζουμε διάφορα καί φρίττουμε. Καί δέν εἶναι θέμα κυβερνήσεων, ἀφοῦ τά «κόλπα» γίνονται «μέ κάθε κατάσταση»…
Ὅσο γιά τόν Πολιτισμό, τόν ἔχω ζήσει ἐκ τοῦ σύνεγγυς! Ἀπό τόσο κοντά, πού φοβήθηκα! Ἴσως ὁ Μάνος Χατζιδάκις νά εἶχε δίκιο ὅταν ζητοῦσε «νά γίνει ὑπουργός Πολιτισμοῦ γιά νά κλείσει μιά καί καλή τό ὑπουργεῖο», ὑποστηρίζοντας ὅτι ὁ Πολιτισμός ἔπρεπε νά ἀνήκει στό ὑπουργεῖο Παιδείας! Καί ἴσως δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι τό ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ εἶναι ἐφεύρημα τοῦ Γκαῖμπελς!
