Xθές ἑορτάσθηκε διεθνῶς ἡ «Ἡμέρα τῶν ναυτικῶν» (The day of the seafarers)
Μοῦ τό θύμισε πρωί-πρωί τό ἡμερολόγιό μου (οἱ ἀνήκοντες στήν παλαιά σχολή δέν τά περιμένουν ὅλα ἀπό τόν ὑπολογιστή ἤ τό τάμπλετ τους.) Λίγο ἀργότερα, ἐνῶ προσπαθοῦσα νά φτιάξω τόν καφέ μου, μοῦ τό θύμισε ὁ Θύμιος Μητρόπουλος, ὁ καλός φίλος, Ἐπίτιμος Γενικός Γραμματεύς τοῦ ΙΜΟ, τοῦ Ναυτιλιακοῦ Ὀργανισμοῦ τοῦ ΟΗΕ (οὐδείς ἄλλος Ἕλλην ἔχει καταλάβει τόσο ὑψηλό ἀξίωμα διεθνῶς.)
«Εὐπειθῶς ἀναφέρω ναύαρχέ μου ὅτι τό γνωρίζω καί τελῶ εἰς τάξιν ἀπάρσεως!» τοῦ εἶπα στό τηλέφωνο καί γελάσαμε…
Κάθε χρόνο, θά θυμηθοῦμε τήν ἡμέρα. Λίγοι, γιά νά λέμε τήν ἀλήθεια. Ὅπως ὁ καπτα-Παναγιώτης Τσάκος, πού τηλεφώνησε ἐπίσης γιά τά «χρόνια μας πολλά». Καί καλά, ἐκεῖνος ὑπῆρξε καπετάνιος (καί μάλιστα σέ σκληρές καί δύσκολες ἐποχές), ἐνῶ ὁ Μητρόπουλος διετέλεσε σέ θέσεις-κλειδιά τοῦ Λιμενικοῦ Σώματος, πρίν μᾶς τόν πάρει κοντά του ὁ ΙΜΟ. Ἐγώ, ὁ ἀτυχής, ἐκτός ἀπό ἕνα ναυτικό φυλλάδιο «λευκό», ἀφοῦ δέν ταξίδεψα ποτέ μου, κι ἕναν ἀδελφό ἀξιωματικό Ε.Ν, ἄλλη σχέση μέ τό ναυτικό ἐπάγγελμα, πλήν ἀπό καμμιά σαρανταπενταριά χρόνια στό «Ναυτιλιακό ρεπορτάζ», δέν ἔχω!
Ἡ βαθειά φιλία, ὅμως, μέ τόν Σπῦρο Ράνη, «γκουρού» τοῦ ἐφοπλισμοῦ, τά πρωινά στό γραφεῖο του μέ τό λιμάνι «πιάτο» στά πόδια μας, οἱ ἀφηγήσεις γιά τίς περιπέτειές του στά λιμάνια τοῦ κόσμου, οἱ ἀτέρμονες συζητήσεις μέ τόν καπτα-Βασίλη Κωνσταντακόπουλο, πού γνώρισα πολύ πρίν γίνει «βασιλεύς τῶν ἐμπορευματοκιβωτίων» καί οἱ ἀτελείωτοι προβληματισμοί τοῦ καπτα-Παναγιώτη Τσάκου γύρω ἀπό τό μέλλον τῶν Ἑλλήνων ναυτικῶν, ἡ εἰλικρινής φιλία μέ τόν «πατριάρχη» τῆς κρουαζιέρας Ἀνδρέα Ποταμιᾶνο, μέτρησαν ὅσο δέκα Ναυτικά Πανεπιστήμια μαζί…
Ἀλλά καί ἡ καθημερινή «βόλτα», ἐπί δεκεατίες, στήν ἀκτή Μιαούλη καί τά πέριξ, οἱ συναντήσεις στά γραφεῖα τῆς Πανελληνίου Ναυτικῆς Ὁμοσπονδίας, τῶν Ἑνώσεων Πλοιάρχων, Μηχανικῶν, Ναυτῶν, Θαλαμηπόλων καί παλαιότερα τῶν Ἀσυρματιστῶν, μοῦ ἐπιτρέπουν νά θεωρῶ ἑαυτόν ὡς ἕνα εἶδος «ναυτικοῦ τῆς στεριᾶς». Καί ἔχω, νομίζω, τήν ἄδεια νά ζητήσω ἀπό τούς κυβερνῶντες καί γενικῶς ἀπό κάθε ἀρχή καί ἐξουσία τῆς χώρας μας νά δώσουν μεγαλύτερη σημασία στούς ναυτικούς μας.
Μέ χαρά εἶδα τόν Πάππα νά ἀναφέρεται, μέ τόση ἀγάπη, στούς ναυτικούς, στούς «ἀφανεῖς ἥρωες», πού μέσα στήν πρωτοφανῆ πανδημία, ἐκεῖνοι ἐξακολουθοῦν νά κινοῦν τά πλοῖα, τά ὁποῖα μεταφέρουν τό 90% τοῦ παγκοσμίου ἐμπορίου, συμπεριλαμβανομένων ζωτικῆς σημασίας ἰατρικῶν προμηθειῶν, τροφίμων καί ἄλλων βασικῶν ἀγαθῶν πού εἶναι κρίσιμα γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς πανδημίας καί τῆς κρίσεως πού ἔχει δημιουργήσει. Δέν ἄκουσα τούς δικούς μας ἐπί κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας.
Μέ εὐχαρίστηση ἄκουσα τόν πρωθυπουργό τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου νά ἀποκαλεῖ τούς ναυτικούς «key workers», ὅρος ὁ ὁποῖος –στήν χώρα του– ἀναφέρεται σέ ἐργαζομένους στόν κρατικό τομέα τῶν ὁποίων τό ἐπάγγελμα θεωρεῖται ὅτι παρέχει ἀναγκαία ὑπηρεσία, ὅπως οἱ ἐκπαιδευτικοί, οἱ νοσοκόμοι (καί ἄλλοι ἐπαγγελματίες ὑγείας), οἱ δικηγόροι σέ κρατικούς φορεῖς, ἀστυνομικοί, πυροσβέστες κ.ἄ.
Ἡ ναυτιλία, λοιπόν, ἡ τόσο ἀπαραίτητη δέν ἀπασχολεῖ «key workers»; Τί λένε, ἀλήθεια, γιά τούς ναυτικούς μας οἱ δικοί μας κρατοῦντες; Ἀναμένουμε μέ ἐνδιαφέρον…
