Ξυπνᾶς, λοιπόν, τό πρωί τῆς Κυριακῆς στήν Θεσσαλονίκη κι…
… ἑτοιμάζεσαι γιά τήν καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου. Τελειώνεις ἀργά τό μεσημέρι, μιλᾶς ἔπειτα μέ δημοσιογράφους, ἀκοῦς γνῶμες, μιλᾶς καί μέ τά στελέχη σου, καί ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται τά ἔχεις πάει μιά χαρά. Ἔχεις ἀπαντήσει σέ ὅλα καί περιμένεις τίς ἀντιδράσεις μέ ἠρεμία, ἀφήνοντας καί ἕναν ἀναστεναγμό ἀνακουφίσεως. «Πάει κι αὐτό» λές καί αἰσιοδοξεῖς…
Καί ἔρχεται ἡ Δευτέρα, πρώτη ἡμέρα στό σχολεῖο καί σοῦ «σκάει» τό φιάσκο μέ τίς μάσκες-ἀλεξίπτωτα! Κι ἐκεῖ, θυμᾶσαι τόν σοφό Μακμίλαν, πού ὅταν τόν ρώτησαν (ἔπειτα ἀπό μία μεγάλη ἐκλογική νίκη) «τί φοβᾶστε τώρα, κύριε πρόεδρε;», ἀπάντησε ἀφοπλιστικά. «Μά, τά γεγονότα, φίλε μου, τά γεγονότα!»…
Καί βγῆκε ἐκεῖνος ὁ σεμνός (καί στυφός) καθηγητής Σύψας νά ψελλίσει ὅτι «ἐμεῖς δώσαμε τίς προδιαγραφές … ἴσως νά μήν ἤμασταν ἀπολύτως σαφεῖς …χάθηκαν στήν μετάφραση». Κομμάτια καί σύψαλα! Ὅταν ἔχει γίνει μιά τέτοια «πατάτα», πού ἐκθέτει –δυστυχῶς– τήν κορυφή τῆς ἐξουσίας, ἤτοι τόν πρωθυππουργό, τόν ἄνθρωπο πού μόλις μιά μέρα πρίν ἔχει ὁλοκληρώσει μία ἐπιτυχημένη καί «νέας κοπῆς» ἐμφάνιση στήν «νέα ΔΕΘ» (μήν ἀμφιβάλλει κανείς ὅτι ἀλλάζει πλέον τό μοντέλο τοῦ ἐτησίου «πανηγυριοῦ»), εἶναι φυσικό νά «χαθεῖ ἡ μπάλα»… Καί μακάρι τά «πρόσθετα μέτρα» τά ὁποῖα ἀφοροῦν πλέον στήν παραπαίουσα Ἀττική νά μήν ἐλήφθησαν ὡς «ἐπικοινωνιακός ἀντιπερισπασμός», ἀλλά νά ἔχουν οὐσία καί –ἐλπίζουμε– ἀποτέλεσμα… Εἶναι, πάντως, βέβαιο ὅτι οἱ «μάσκες-ἀλεξίπτωτα» σημαδεύουν τό μέχρι στιγμῆς κυβερνητικό ἔργο. Κι ἄν τά θέατρα ἦταν ἀνοικτά, θά ὀργίαζε τό νούμερο «μάσκα» στίς ἐπιθεωρήσεις. Τά ἔχει αὐτά ἡ πολιτική. Παλαιότερα δέ, πού δέν ὑπῆρχε τό διαδίκτυο, ἡ τηλεόραση καί τά ἄλλα μέσα, τά ὁποῖα παράγουν εἰκόνα, τό ἔργο τους τό εἶχαν ἐπωμισθεῖ οἱ γελοιογράφοι!
Ὁ Φωκίων Δημητριάδης, ὁ Ἀρχέλαος, ὁ Χριστοδούλου, ὁ Πολενάκης, ὁ Παυλίδης, ὁ Γαλλίας καί ἀργότερα ὁ ΚΥΡ, ὁ Βλάχος, ὁ Μητρόπουλος, ὁ Παυλίδης (ὁ Ρόδιος), ὀργίαζαν καθημερινά στίς ἐφημερίδες καί τά περιοδικά. Ὁ Δημητριάδης, κορυφαῖος, εἶχε τό ταλέντο νά «κολλάει» σέ κάθε πολιτικό κι ἀπό ἕνα «σῆμα καταταθέν». Στόν Τσάτσο κόλλησε τήν κότα (ἀπό τούς «Ὄρνιθες» τοῦ Ἡρωδείου), στόν Ἀβέρωφ τά τσαρούχια καί τήν γκλίτσα, στόν Κανελλόπουλο τά «σονέτα», στόν Ροδόπουλο τόν «μοχλό». Εἶναι βέβαιο ὅτι ἄν βρισκόμασταν σέ ἐκείνη τήν ἐποχή, ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης θά εἶχε χρεωθεῖ τήν μάσκα!
Στήν ἐποχή μας, ὅμως, τά γεγονότα εἶναι τόσο πυκνά καί ἡ «ἐπικοινωνία» τόσο διαδεδομένη, πού δύσκολα μπορεῖ νά «κολλήσει» κάτι σέ κάποιον πολιτικό. Αὐτό, ὅμως, δέν σημαίνει ὅτι γιά τό φιάσκο μέ τίς μάσκες-παπλώματα δέν ὑπάρχουν –καί πρέπει νά καταλογισθοῦν– εὐθύνες. Δέν εἶναι εὔκολο νά γίνει ἀποδεκτό τό ὅτι κατεβλήθη προσπάθεια ὅλο τό καλοκαίρι γιά τήν προετοιμασία τῆς «πρώτης ἡμέρας» τῶν σχολείων, νά καθίσταται ἡ μάσκα ὑποχρεωτική, νά εἶναι τό κύριο θέμα συζητήσεως στά μέσα ἐνημερώσεως καί νά ἔρχεται τό «πακέτο» τῆς ἀποτυχίας σερβιρισμένο ὡς «πρῶτο πιάτο»! Ἀσφαλῶς, σέ ἕνα περιβάλλον γεμᾶτο γεγονότα καί μέ τά θέατρα κλειστά, τό φιάσκο τῆς μάσκας δέν θά ἔχει ἀνάλογη ἔκταση μέ τό μέγεθός του. Ἀλλά καλά θά κάνει ὁ πρωθυπουργός νά «τεστάρει» τά ἀνακλαστικά τοῦ περιβάλλοντός του καί νά ἐπιβληθοῦν ἀμέσως κυρώσεις ἐκεῖ πού πρέπει. Γιατί τά γεγονότα εἶναι ἀμείλικτα!
