Θυμᾶμαι, χρόνια τώρα, στό Μαϊάμι, τόν φίλο μου τόν Σόλωνα, νά τρέχει νά ἀγοράσει σανίδες καί μεγάλα χοντρά καρφιά γιά νά ἀσφαλίσει τά παράθυρα τοῦ σπιτιοῦ του.
«Τί συμβαίνει;» τόν ρώτησα. «Ἀκόμα τίποτε καί μπορεῖ νά μήν συμβεῖ. Ἀλλά ἔχουμε εἰδοποίηση ὅτι θά περάσει ἀπό ἐδῶ ἕνας μέτριος κυκλώνας καί πρέπει νά λάβουμε τά μέτρα μας».
Αὐτά στίς ἀρχές τοῦ 1980, ὅταν, δηλαδή, δέν ὑπῆρχαν ἀκόμη οἱ σημερινές εὐκολίες, τά «σόσιαλ», τό «φαίησμπουκ» καί τά μηνύματα στά κινητά τηλέφωνα. Εἶχε τόν τρόπο τό κράτος νά εἰδοποιήσει, μέ συνεχῆ μηνύματα στήν τηλεόραση καί στό ραδιόφωνο ἀλλά καί μέ ὀχήματα, πού γύριζαν στούς δρόμους καί, μέ μεγάφωνο, προειδοποιοῦσαν γιά τήν ἐπερχόμενη καταιγίδα. Ὁ κυκλώνας πέρασε, δέν ἄγγιξε τήν γειτονιά μας, ἀλλά προξένησε σημαντικές ζημιές σέ ἄλλα σημεῖα τῆς πόλεως. Ὅταν ἐπισκεφθήκαμε τίς πληγεῖσες περιοχές, δέν πίστευα στά μάτια μου! Εἶχαν «φύγει» στέγες, αὐτοκίνητα, γραφεῖα, ντουλάπες! Ἀλλά ἀνθρώπινα θύματα δέν εἶχαν ὑπάρξει. Ὅσοι δέν ἦταν σίγουροι γιά τήν ἀντοχή τοῦ σπιτιοῦ τους, εἶχαν καταφύγει σέ γήπεδα, σέ σχολεῖα, σέ γερά ὑπόστεγα. Ἔκλαιγαν κάποιοι πάνω ἀπό τά ἀπομεινάρια τῶν περιουσιῶν τους, ἀλλά δέν ἔκλαιγαν ἀνθρώπινες ζωές! Ὁ Σόλων πῆγε πάλι στά μαγαζιά. Αὐτή τή φορά γιά νά ἀγοράσει στόκο γιά νά κλείσει τίς τρῦπες ἀπό τά καρφιά! «Καλά, γιατί δέν ρωτοῦσες ἄν θά περάσει ἀπό τήν περιοχή σου τό κακό;» τόν ρώτησα. «Δέν παίζουμε μέ αὐτά τά πράγματα!» μοῦ εἶπε χαμογελώντας… Τά θυμήθηκα ὅλα αὐτά, βλέποντας χθές, ξημερώματα, στήν τηλεόραση (παρακολουθοῦσα μιά «κονσέρβα» πολιτική συζήτηση μέ Κεραμέως καί Γεροβασίλη), κάποια ἔκτακτα δελτία καί μερικές ἐφιαλτικές εἰκόνες ἀπό τόν τόπο τῆς τραγωδίας. Ἐκεῖ, λοιπόν, στήν Χαλκιδική, ἕνας ὑδροκυκλώνας πού κράτησε δυό-τρία λεπτά, ἐκτός ἀπό τίς τεράστιες ζημιές καί τόν θάνατο ἑπτά ἀνθρώπων πού προκάλεσε, ξεγύμνωσε καί τόν «Τουρισμό τῆς πλαστικῆς καρέκλας» τόν ὁποῖο πουλᾶμε γιά «μεταξωτές κορδέλες». Ἐκεῖνο τόν τουρισμό τῆς «ξαπλώστρας» καί τῆς «ὀμπρέλλας», τόν τουρισμό τοῦ «λόου μπάτζετ», γιά τόν ὁποῖο καμαρώνουμε, τρομάρα μας… Καί ἐκεῖ πού συζητούσαμε τό πρωί καί ἐξέφρασε ἡ γυναίκα μου τήν ἀπορία «γιατί ὅλοι οἱ νεκροί, πλήν τοῦ ψαρᾶ, ἦταν ξένοι», πετάχτηκε ἡ δεκάχρονη ἐγγονή μας καί μᾶς ἄφησε «παγωτά». «Γιατί οἱ Ἕλληνες εἰδοποιήθηκαν μέ μήνυμα στό κινητό τους, στά ἑλληνικά. Οἱ ξένοι, ὅμως;»! Δέν ξέρω ἄν εἶχε δίκιο ἡ μικρή. Ἄν ἔχει, ὅμως, δέν εἴμαστε γιά πολύ ξύλο;
Ἔρχεσαι, δηλαδή, ἀπό τήν μακρυνή Ρωσσία, ἀπό τήν Τσεχία, ἀπό τήν Ρουμανία, ἐπειδή «σάν τή Χαλκιδική δέν ἔχει» καί χάνεις τήν ζωή σου; Φαντάζεστε τί ζημιά εἶναι γιά τόν τουρισμό αὐτές οἱ ἀπώλειες; Διερωτῶμαι ἄν εἰδοποίησε κανείς τούς δύο ἄτυχους Τσέχους, παπποῦ καί γιαγιά, πού ἔμειναν μέσα στό τροχόσπιτό τους γιά τό τί ἐρχόταν. Δέν ξέρω ἄν ἀληθεύουν ὅλα ἐκεῖνα περί τῆς μή λειτουργίας τοῦ «μαγικοῦ ἀριθμοῦ 112» καί ὅσα ἄλλα ἀναφέρθηκαν. Ξέρω, ὅμως, ὅτι ξαναπιαστήκαμε ἀδιάβαστοι. Καί ἀντί τοῦ «112», χρησιμοποιήσαμε πάλι τήν μαγική φράση «Ἔλα τώρα, μωρέ»!
