Μία ἀπό τίς μεγάλες «ἀγάπες» τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἡ Λήθη!
Κατά τόν Ἡσίοδο, ἡ Λήθη ἦταν θυγατέρα τῆς Ἔριδος καί προσωποποίηση τῆς λήθης, δηλαδή τῆς λησμονιᾶς καί τῆς ἀγνωμοσύνης. Τή θεωροῦσαν μία ἀπό τίς Ναϊάδες Νύμφες. Συμφώνως δέ μέ ὁρισμένες πηγές, ἡ Λήθη ἦταν ἡ μητέρα τῶν τριῶν Χαρίτων.
Οἱ Ἕλληνες ἀγαπᾶμε τήν λήθη, παρ’ ὅτι τίς περισσότερες φορές ἀποδεικνύεται ὅτι τήν ἀγνόησαν ἐπιδεικτικά ἐκεῖνοι ἀπό τούς ὁποίους ζητήσαμε νά τήν ἀγαπήσουν! Τήν λήθη ἐπιδιώξαμε πολλές φορές στόν τομέα τῶν σχέσεών μας μέ τούς ἐξ ἀνατολῶν γείτονες, ἀλλά –φεῦ– πάντα μᾶς βγῆκε σέ κακό. Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά θωροῦμε τήν λήθη ἐχθρόν τῆς ἀληθείας καί ἄς ἐπιχειρήσουμε νά θυμίσουμε ὅτι σάν σήμερα, τό 1955, ξημέρωνε μιά μαύρη ἡμέρα γιά τόν Ἑλληνισμό τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καθώς ὅλη τήν προηγούμενη νύχτα ὁ τουρκικός ὅχλος, κατευθυνόμενος ἀπό τόν μοχθηρό καί ἐπικίνδυνο πρωθυπουργό Μεντερές, κατέστρεφε ὅ,τι ἑλληνικό εὕρισκε στόν δρόμο του!
Ἄς θυμηθοῦμε τό περίφημο ἡμερολόγιο τοῦ Βύρωνος Θεοδωρόπουλου, Προξένου τῆς Ἑλλάδος στήν Πόλη τό 1955, ἀπό τό βιβλίο τῆς Εἰρήνης καί τῆς Αἰκατερίνης Σαρίογλου «Πενῆντα Χρόνια ἀπό τά Σεπτεμβριανά».
«Ὥρα 13.30, μεταδίδεται ραδιοφωνικῶς ἡ εἴδησις περί βόμβας εἰς τήν οἰκίαν τοῦ Ἀττατούρκ στή Θεσσαλονίκη. Ὥρα 16.00, κυκλοφορεῖ ἔκτακτον παράρτημα τῆς “Ἰσταμπούλ Ἐξπρές” μέ τήν εἴδησιν, δημοσιεῦον καί παραποιημένην φωτογραφίαν δῆθεν τῆς καταστραφείσης οἰκίας.
Ὥρα 16.30, ὁμάδες νέων περιέρχονται τάς κεντρικάς ὁδούς τοῦ Πέραν ἀναγράφοντας ὑβριστικά συνθήματα κατά τῶν Ἑλλήνων εἰς τούς τοίχους.
Ὥρα 17.30, αἱ πρῶται ὁμάδες διαδηλωτῶν συγκεντρώνονται εἰς τήν πλατεῖαν τοῦ Ταξίμ.
Ὥρα 18.00, ἡ συγκέντρωσις εἰς τήν πλατεῖαν τοῦ Ταξίμ ἀκούει διαφόρους ρήτορας ἐκφωνοῦντας ἐμπρηστικούς λόγους κατά τῶν Ἑλλήνων καί τῆς Ἑλλάδος.
Ὥρα 18.30, ἡ συγκέντρωσις μεταβάλλεται εἰς διαδήλωσιν, τῆς ὁποίας μία ὁμάς φθάνει μέχρι τοῦ Γενικοῦ Προξενείου καί διαλύεται μέ τήν ἄμεσον ἐμφάνισιν ἀστυνομικῶν δυνάμεων αἱ ὁποῖοι κλείουν ὅλας τάς πρός τό Προξενεῖον προσβάσεις.
Ὥρα 19.00, ἄρχεται ἡ θραῦσις τῶν ὑαλοπινάκων καί σιδηρῶν θυρῶν τῶν ὁμογενῶν καταστημάτων τῆς πλατείας Ταξίμ καί τῆς ὁδοῦ τοῦ Πέραν.
Σχεδόν ταυτοχρόνως μέ μικράν διαφοράν ἀρχίζουν νά ἐκδηλοῦνται αἱ βιαιοπραγίαι εἰς τάς λοιπάς συνοικίας καί ἐντός δύο ὡρῶν τό πρᾶγμα ἔχει γενικευθεῖ…
Ἔγραφε ἡ ἔκθεση τοῦ Προξένου: «Οἱ δρᾶστες, δέν ἦταν μόνο ἀλῆτες, ἀγροῖκοι, χωρικοί καί “ρακένδυτοι τύποι τοῦ Κασίμ Πασᾶ”. Ὑπῆρχαν ἀνάμεσά τους, φοιτήτριες, κυρίες τῆς ἀστικῆς τάξεως, ἀκόμη καί δικηγόροι! Τά βασικά συνθήματα ἦταν: “Στό διάβολο οἱ Ἕλληνες” καί “Κάτω ἡ Ἑλλάς”. Ἀργότερα κυριάρχησε τό σύνθημα “Σήμερον ἡ λεηλασία, αὔριον ἡ σφαγή”…
Ἐμφανεῖς ἡγέτες τοῦ πλήθους δέν ὑπῆρχαν.
Ὑπῆρχαν νεκροί, τραυματίες καί γυναῖκες πού βιάσθηκαν “ἰδίᾳ ἐν Βλάγκᾳ Κοντοσκαλίῳ καί Ὑψωμαθείοις, ἀλλά δι’ εὐνόητους λόγους αἱ παθοῦσαι τό ἀπεσιώπησαν. Μερικαί περιπτώσεις –οὐχί πλείονες τῶν δέκα– ἐνοσηλεύθησαν εἰς τό νοσοκομεῖον Μπαλουκλῆ».
Ἔγραψε ὁ ἀείμνηστος Γιῶργος Καράγιωργας: «Στό Γενή Σεχίρ, ἐν μέσῃ ὁδῷ, ὁ ὄχλος περικύκλωσε ἕνα κοριτσάκι ἕξι ἐτῶν, τό παρέδωσε σέ ἕναν ἡμιπαράφρονα χαμάλη γνωστό ὡς “γορίλα” καί ἐκεῖνος παρουσίᾳ δύο χιλιάδων ἀτόμων τό ἐβίασε ἐπανειλημμένως, ἐνῶ τό πλῆθος οὔρλιαζε, “αὐτά παθαίνουν οἱ Ἕλληνες. Σκότωσέ την, σκότωσέ την, τήν σκύλα τήν Ἑλληνίδα».
Ἄς τήν χαίρονται τήν Λήθη ὅσοι τήν ἀγαποῦν. Ἐμεῖς, προτιμοῦμε τήν Μνήμη!
