Καθόμαστε, πού λέτε, οἱ τέσσερεις σέ ἕνα ἀπό τά τραπέζια στό «ὑπερῶον» μεγάλου σοῦπερ-μάρκετ, στήν καρδιά τοῦ Πασαλιμανιοῦ.
Μέ μόλις ἕνα εὐρώ γιά τόν «ἐσπρέσο» ἔχεις θέα «πιάτο τόν Σαρωνικό καί δέν πληρώνεις τόν καφέ «ἀεροπορικό», σέ κάτι λερά στενά, μέ θέα τά πλυμένα ἐσώρουχα τῆς ὑπερηλίκου κυρίας στό ἀπέναντι μπαλκόνι…
Ἡ συζήτησή μας γιά τό ἐφετινό πρόγραμμα τῆς «Λυρικῆς», τῆς ὁποίας τά ἔξοδα στό «Ἵδρυμα Νιάρχου» εἶναι τεράστια καί οἱ παραγωγές της ἐμφανῶς λιγότερες ἀπό ἐκεῖνες πού βλέπαμε στό «πτωχό πλήν προσιτό» θέατρο «Ὀλύμπια» στό κέντρο τῶν Ἀθηνῶν.
Δέν λέω, ὡραιότατο τό Ἵδρυμα (πολύ τσιμέντο καί σίδερο γιά τά ἑλληνικά δεδομένα καί μέ τήν «πλάτη» στήν θάλασσα), ἀλλά ἔτσι καί ἀποφασίσεις νά πᾶς χωρίς αὐτοκίνητο θά σοῦ βγεῖ «ξινή» ἡ ὄπερα ἤ τό χορόδραμα… Ἐνῶ στό «Ὀλύμπια», πού εἶχε ἴσως μικρότερη καί ὀλιγοτέρων δυνατοτήτων σκηνή, ἀλλά καλή ἕως πολύ καλή ἀκουστική καί –τό κυριότερο– εὔκολη πρόσβαση μέ τήν συγκοινωνία, τό μετρό, τό τράμ, τό ταξί ἀλλά καί εὔκολο παρκάρισμα στά πέριξ ἐάν ἔπαιρνες τό αὐτοκίνητό σου, ὅλα ἦταν πολύ πιό ἁπλά καί στίς σωστές τους διαστάσεις… Κι ἐκεῖ πού συζητᾶμε γιά τόν Ρῆγο καί τήν δική του «Λίμνη τῶν κύκνων», ὅπου ἔχει ἀλλάξει καί τόν μῦθο, καθώς ὁ μαῦρος κύκνος συναντᾶ τόν λευκό, τούς κάνω νόημα νά στρέψουν τήν κεφαλή δεξιά. Μήν σᾶς φανεῖ παράξενο, ἀλλά εἴδαμε μιά ὡραιότατη γυναῖκα, ψηλή καί μέ ἐξαίρετες ἀναλογίες, νά φορᾶ ὁλόσωμο φόρεμα! Εἴχαμε –ὅλοι ἀνεξαιρέτως– νά δοῦμε πολύ καιρό γυναίκα μέ φουστάνι!
– Ναί, βρέ παιδί μου, ἐπί τέλους, μιά γυναίκα ντυμένη κανονικά. «Βλέπεις, τίς γυναῖκες τίς ντύνουν κάποιοι ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι μᾶλλον τίς μισοῦν καί δέν θέλουν νά τίς κάνουν νά ἀρέσουν στούς ὁμοφύλους τους!» λέει ὁ συνωμοσιολόγος τοῦ κουαρτέτου.
Τόν ἀφήνουμε νά λέει καί «χαζεύουμε» τήν γυναίκα μέ τό φουστάνι. Ἕνα πράσινο πλεκτό, πού φτάνει μέχρι λίγο κάτω ἀπό τό γόνατο, καί ἀφήνει νά διαγραφεῖ ὁ πλοῦτος τῶν χαρισμάτων πού τῆς ἔδωσε χωρίς φειδώ ὁ Θεός.
– Κατάλαβες τί γίνεται σήμερα μέ τίς γυναῖκες; Τίς ντύνουν τόσο ἄσχημα, τόσο ἄγαρμπα, πού δέν μπορεῖς νά καταλάβεις ἄν εἶναι θῆλυ ἤ κάτι ἄλλο, ἄν δέν τήν δεῖς ἀπό κοντά! Ἄσε πού δέν ἔχουν πλέον μέση, καθώς δέν σφίγγουν ζώνη ἀλλά φοροῦν αὐτά τά «κοντοκάβαλα» πανταλόνια, πού ἀφήνουν ἐλεύθερα τά «ψωμάκια» νά ἀναπτυχθοῦν! λέει ὁ δεύτερος καί μᾶλλον ἔχει δίκιο, καθώς –ναί– οἱ γυναῖκες δέν ἔχουν πλέον «μέση δαχτυλίδι»…
– Παρατηρῶ καμμιά φορά τίς γυναῖκες στό μετρό καί δέν ἔχω δεῖ μία μέ φουστάνι. Κάτι πανταλόνια φαρδιά, κάτι φόρμες, κάτι κολάν, ἀλλά φουστάνι ἤ ταγιέρ ἔχω νά δῶ χρόνια! παραπονιέται ὁ τρίτος. Καί ἐνῶ ἡ συζήτηση πάει νά ἀνάψει, πέφτει ξαφνικά σιγή ἀσυρμάτου καί τά βλέμματά μας στρέφονται πρός τήν κυρία μέ τό πράσινο πλεκτό, ἡ ὁποία ἔχει πάρει τόν καφέ της, ἔχει ἀντιληφθεῖ ὅτι «τήν συζητοῦμε» καί περνᾶ μπροστά μας ἀγέρωχη καί λικνιζόμενη…
