Νά τες πάλι οἱ πλατεῖες! Καί μάλιστα μέ τήν μεγάλη-μεγάλη πλατεῖα τῆς Νέας Σμύρνης σέ πρῶτο πλάνο!
Ἔχουν μία ξεχωριστή γοητεία, ἀσκοῦν ἔντονη ἐπιρροή στίς μᾶζες. Ὅλοι ἔχουμε κάποια δυνατή ἀνάμνηση ἀπό μιά πλατεῖα. Τήν πλατεῖα στήν ὁποία παίζαμε μικροί, τήν πλατεῖα στῆς ὁποίας τό περίπτερο περιμέναμε τό κορίτσι μας, τήν πλατεῖα στήν ὁποία πίνουμε τόν καφέ μας…
Ἡ δική μου πλατεῖα εἶναι ἡ πλατεῖα Κοραῆ στόν Πειραιᾶ. Μικρή, στριμωγμένη, σπανίως καθαρή καί τραυματισμένη ἀπό τά ἔργα τοῦ «Μετρό», πού συνεχίζονται (;) ἐδῶ καί πολλά χρόνια.
Ἐκεῖ, στίς καφετέριες, στήν «Στάνη» καί στό «Ἐν Πειραιεί», ἔχουμε καταναλώσει ἄπειρους καφέδες καί ἔχουμε λύσει ὅλα τά ἑλληνικά καί διεθνῆ πολιτικά καί ἀθλητικά θέματα. Ἡ «Στάνη» εἶναι τοι στέκι τῶν συντηρητικῶν καί τό «Ἐν Πειραιεί» (ἔκλεισε πιά) ἦταν τό σημεῖο συναντήσεως τῶν σοσιαλδημοκρατῶν καί τῶν μετριοπαθῶν ἀριστερῶν.
Λόγῳ τῆς φύσεως τῆς ἐργασίας μου, μοίραζα τόν χρόνο μου καί στά δύο «στέκια». Καί εἶχα πάντα καλή πληροφόρηση… Ἔχουμε πιεῖ καφέ μέ τόν Κων. Μητσοτάκη καί τόν Ἀντώνη Σαμαρᾶ στήν «Στάνη» καί μέ τόν Κ. Σημίτη στό «Ἐν Πειραιεί». Ἁπλά πράγματα, παστρικά καί τακτοποιημένα…
Στήν ἀχανή –καί λειτουργικότατη– πλατεῖα τή Νέας Σμύρνης, πήγαινα τακτικά (μέχρι πρό ὀλίγων ἐτῶν) καλεσμένος φίλων καί συνεργατῶν, πού μένουν στήν περιοχή. Ὁμολογῶ ὅτι δέν μέ ἐνθουσίαζε ἡ πολυκοσμία, ἔχω συνηθίσει στόν Πειραιᾶ, πού στερεῖται μεγάλων «ἀνοικτῶν» χώρων ἀλλά διαθέτει τό ἐξαίσιο θαλάσσιο μέτωπο, ὅπου ὁ καφές –ὅπου καί νά τόν πιεῖς παρά θῖν’ ἁλός– ἔχει ἄλλη γοητεία… Στήν περίοδο τῶν «ἀγανακτισμένων» βρέθηκα μερικές φορές στήν πλατεῖα Νέας Σμύρνης γιά καφέ καί διαπίστωσα ὅτι καί ἐκεῖ ὑπῆρχαν στέκια καί «φυλές». Μανιακός μέ τό ρεπορτάζ, δέν ἄργησα νά διαπιστώσω ὅτι ὑπῆρχε μιά πολύ δυναμική «γωνιά», μᾶλλον ἐξωκοινοβουλευτική, ἀπό τήν ὁποία ξεκινοῦσε ἡ «Ζύμωση», ἡ ὁποία μεταφραζόταν σιγά-σιγά σέ ὁμάδες, πού ἔπαιρναν τόν δρόμο πρός τό Σύνταγμα.
«Οἰκογενειακή» μέν ἡ πλατεῖα, ἀλλά καί μέ τά δικά της «ἰδιαίτερα» σημεῖα. Φαίνεται ὅτι σέ μία ἀπό τίς ἐν λόγῳ «εὔφλεκτες» περιοχές ἔγινε καί ἡ «ἀνάφλεξη», ἡ ὁποία ἔχει ἤδη δημιουργήσει τήν δική της δυναμική καί ἀπειλεῖ (ἔτσι νομίζω) τό γενικότερο κλῖμα, καθώς «ἡ ἀτμόσφαιρα μυρίζει μπαροῦτι»… Καί, μεταξύ μας, δέν χρειάζεται πολλά γιά νά πάρει φωτιά τό σκηνικό. Ἡ κλεισούρα, ἡ πανδημία, τά νεῦρα μας, ἡ ἔνταση, εἶναι ὁ χειρότερος σύμβουλος. Ἀρκοῦν κάποιοι θερμοκέφαλοι ἐν στολῇ καί κάποιοι ἀπέναντι «ἐπαγγελματίες» τοῦ μπάχαλου γιά νά γυρίσουμε πίσω στήν «πάνω καί κάτω» πλατεῖα! Γι’ αὐτό καί ἀπαιτεῖται ἰδιαίτερη προσοχή καί ἐγκράτεια ἀπό πλευρᾶς τοῦ κράτους. Ὁ κόσμος πού βγαίνει στίς πλατεῖες καί τούς δρόμους δέν εἶναι «ἀγανακτισμένοι» πολῖτες. Εἶναι πολῖτες πού ἀσφυκτιοῦν, πού παραμένουν ἔγκλειστοι, πού ἔχουν χάσει τήν ἐργασία τους, πού τά παιδιά τους δέν πηγαίνουν σχολεῖο, πού ἔχουν περιέλθει σέ πολύ δύσκολη –ἀπό κάθε ἄποψη– θέση. Ἡ Ἀστυνομία, λοιπόν, δέν μπορεῖ –καί δέν πρέπει– νά ἐνεργεῖ ὡς μηχανισμός καταστολῆς ἀπέναντί τους ἀλλά ὡς μηχανισμός ἐνημερώσεως, μέ τήν ἀνάλογη κατανόηση. Καί ἴσως θά ἦταν πολύ καλύτερα τίς συστάσεις γιά τήν ἀποφυγή συνωστισμοῦ καί γιά τήν ἐφαρμογή τῶν μέτρων γιά τίς μάσκες, νά τίς κάνουν μικρές ὁμάδες ἀποτελούμενες ἀπό δημοτικούς ἀστυνομικούς, ἀπό μέλη τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ (ἐν στολῇ) καί ἀπό δημοτικούς –αἱρετούς– ἄρχοντες. Δέν χρειαζόμαστε ἔνταση ἀλλά ἠρεμία. Γιά τό καλό ὅλων.
