Γιά ὅσους ἔχουν ἐπισκεφθεῖ καί γνωρίσει τήν Κούβα…
… οἱ πρόσφατες διαδηλώσεις στούς δρόμους τῆς Ἁβάνας γιά τίς ἐλλείψεις φαρμάκων, δημοκρατίας καί λοιπῶν βασικῶν ἀγαθῶν, μᾶλλον ἄργησαν νά ἐκδηλωθοῦν στόν τελευταῖο παράδεισο τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, στό ἀεροπλανοφόρο τῆς Καραϊβικῆς, στό ὁποῖο τά πράγματα κινοῦνται πολύ ἀργά.
Φυσικά, ἕνα σκληρό κομμουνιστικό καθεστώς, τό ὁποῖο ἐπέζησε γιά περισσότερα ἀπό ἑξήντα χρόνια, δέν θά μποροῦσε νά ἀποφύγει τήν φθορά, ὅπως συνέβη καί στά «σοσιαλιστικά κράτη» τῆς Εὐρώπης.
Ὅταν ἡ ΕΣΣΔ ἔχει ἤδη λησμονηθεῖ, ἡ «Ἐπανάσταση» στήν Κούβα διατηρεῖται ὡς μουσειακό εἶδος καί ἀπέρχεται, ἀλλά μέ τούς ἀργούς, κουβανικούς ρυθμούς, σάν ἕνα λάργκο τοῦ Κομπάι Σεγοῦντο…
Ὅσο καί ἄν οἱ λίγοι πλέον νοσταλγοί τοῦ σταλινισμοῦ ἐξακολουθοῦν νά μιλοῦν γιά τό κουβανικό θαῦμα, προβάλλοντας τούς –ἄξιους πραγματικά– ἰατρούς τῆς Κούβας, πού μέ πενιχρά μέσα προσπαθοῦν νά ἐπιτύχουν θαύματα (καί κάποια στιγμή τό καταφέρνουν) τό πράσινο ἀμπέχωνο τοῦ «σοσιαλισμοῦ» ἔχει ἀρχίσει νά ξηλώνεται ἀπό τήν ἡμέρα πού ἀπεσύρθη ὁ Φιντέλ Κάστρο… Ὅλα ἄρχισαν στίς 26 Ἰουλίου 1953, ὅταν μιά ὁμάδα ἐπαναστατῶν, μέ ἐπί κεφαλῆς τούς ἀδελφούς Φιντέλ καί Ραούλ Κάστρο, ἐπετέθη στό στρατόπεδο Μοντάδα. Ἡ κίνηση ἀπέτυχε, τό διεφθαρμένο καθεστώς ἔπνιξε τό κίνημα καί οἱ Κάστρο φυλακίσθηκαν. Δύο χρόνια ἀργότερα, ὁ δικτάτωρ Μπατίστα ἀμνήστευσε τούς ἐπαναστάτες καί οἱ Κάστρο ἔφυγαν γιά τίς ΗΠΑ. Ἐκεῖ ἄρχισαν νά «δημιουργοῦν προβλήματα», οἱ ἀρχές τῶν ΗΠΑ ἀντέδρασαν, οἱ Κάστρο διέφυγαν στό Μεξικό καί ἐκεῖ συνάντησαν τόν Ἐρνέστο Τσέ Γκεβάρα.
Τόν Δεκέμβριο τοῦ 1957, Φιντέλ καί Ραούλ ἀποβιβάσθηκαν στήν Κούβα καί ἄρχισε τό «ἀντάρτικο» κατά τοῦ Μπατίστα. Τό διάτρητο ἀπολύτως διεφθαρμένο καί ἀντιλαϊκό καθεστώς ἄντεξε μέχρι τήν Πρωτοχρονιά τοῦ 1959, ὅταν οἱ ἐπαναστάτες νίκησαν τούς μισθοφόρους τοῦ Μπατίστα στή Σάντα Κλάρα. Ἔκτοτε, ἡ Κούβα κυβερνήθηκε ἀπό τόν Φιντέλ, ὁ ὁποῖος ἐγκαθίδρυσε ἕνα σκληρό, «λατινοαμερικάνικο» καθεστώς. Ἡ ἀποτυχημένη ἀπόπειρα τῶν ΗΠΑ νά ἀνατρέψουν τόν Κάστρο, καί ἡ «κρίση τῶν πυραύλων» ΗΠΑ – ΕΣΣΔ ἐπί τῶν ἡμερῶν τῶν Κένεντυ-Χρουστσώφ, μετέτρεψαν τόν Κάστρο σέ εἴδωλο τῶν ἁπανταχοῦ ἀριστερῶν. Μέ αὐτή τήν στίλβη καί μέ τήν στήριξη τῶν ἀριστερῶν κινημάτων, ὁ Κάστρο δέν εἶχε πολλά προβλήματα ὥστε νά διατηρήσει τήν παντοδυναμία καί τό καθεστώς του. Ὁ Τσέ Γκεβάρα ἀπεχώρησε κάποια στιγμή καί τελικά ἔχασε τήν ζωή του ἀπό πυρά τῆς CIA στήν Κολομβία. Ἔγινε, ὅμως, εἴδωλο καί εἰκόνα στά μπλουζάκια ἑκατομμυρίων νέων, πού πιστεύουν στήν «Ἐπανάσταση»… Ὅπως καί νά τό κάνουμε, ὁ Φιντέλ καί ὁ Τσέ Γκεβάρα ἔγραψαν ἱστορία. Ἡ παγκοσμιοποίηση, ὅμως καί ὁ –ἔστω καί ὑπό σοβαρή κρίση– καπιταλισμός, δέν φαίνεται νά τήν σέβονται.
Σήμερα καί ἐνῶ τό νησί τῆς Κούβας, ἕνας ἐπίγειος παράδεισος, ἔχει πλέον μετατραπεῖ σέ πανάκριβο θέρετρο γιά τούς δυτικούς, μέ τόν λαό, ὅμως, νά στερεῖται τά βασικά, οἱ Κουβανοί, πού κουράστηκαν νά τούς γνωρίζει ἡ Δύση μόνο γιά τά πούρα τους, ἀπαιτοῦν «ἀλλαγή». Καί αὐτή τήν φορά δέν θά χρειαστεῖ, ὡς φαίνεται, «Κόλπος τῶν χοίρων». Ἁπλῶς, φαίνεται ὅτι θά ἐπικρατήσει «τό μή χεῖρον, βέλτιστον»!
