Ἡ ἑπτάχρονη διακυβέρνηση τῆς χώρας ἀπό τούς συνταγματάρχες ἦταν φυσικό νά…
… ἐνεργοποιήσει τόν δημοκρατικό κόσμο, πού δέν ἀνεχόταν τήν στέρηση τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν καί τήν «κατάψυξη» τῶν δημοκρατικῶν του δικαιωμάτων.
Ἀπό τίς πρῶτες ἡμέρες τοῦ πραξικοπήματος, ἔπειτα ἀπό τό ἀρχικό «μούδιασμα» καί καθώς τό καθεστώς εἶχε προχωρήσει σέ ἀθρόες συλλήψεις καί ἐκτοπίσεις, ἄρχισαν νά σχηματίζονται οἱ πρῶτοι πυρῆνες ἀντιστάσεως στό στρατιωτικό καθεστώς. Ἐμεῖς, μαθητές τῆς Πέμπτης τοῦ Γυμνασίου (σημερινή Β΄ Λυκείου), εἴχαμε τήν τύχη νά μᾶς διδάσκουν καθηγητές οἱ ὁποῖοι ἦταν «χαρακτηρισμένοι» γιά τά δημοκρατικά τους φρονήματα. Ἔτσι, πολλές φορές, στό μάθημα τῆς Ἱστορίας ἤ τῆς Λογοτεχνίας, οἱ ἀναλύσεις μας ἄλλαζαν χαρακτῆρα καί κατεύθυνση. Θυμᾶμαι ἀκόμη ἐκεῖνο τό πρωί τῆς 13ης Δεκεμβρίου τοῦ 1967, πού ὁ καθηγητής μας τῶν Νέων Ἑλληνικῶν, Νῖκος Εὐθυμίου, παλαιός ἀριστερός, μέ ἐξορίες καί βάσανα, πανηγύριζε ἐπειδή «κατέβαινε ὁ Βασιλιάς ἀπό τήν Μακεδονία γιά νά ἐπαναφέρει τήν χώρα στήν σωστή κατεύθυνση»! Ὁ ἀριστερός, δηλαδή, πανηγύριζε ὑπέρ τοῦ Βασιλέως. Εἶναι γνωστό ὅτι τό κίνημα ἐκεῖνο ἀπέτυχε, ἀλλά εἴχαμε πλέον ἀντιληφθεῖ ὅτι οἱ συνταγματάρχες εἶχαν ἑνώσει ὅλους τούς «δημοκρατικούς» πολῖτες! Τό 1968 μᾶς βρῆκε φοιτητές στήν Πάντειο. Μέ τό ὁλοκαίνουριο κτίριο, μέ καθηγητές ὅπως ὁ Παπαχατζῆς, ὁ Γεωργάκης, ὁ Πίντος, ὁ Δασκαλάκης, ὁ Πρωτοψάλτης, ὁ Λιναρδόπουλος, ὁ Καφούσης, ὁ Τσάκωνας, ὁ Καράγιωργας. Τό φοιτητικό κίνημα εἶχε ἀρχίσει νά «σιγοβράζει» καί στήν παρακείμενη καφετέρια «Φοντάνα» προσέχαμε πολύ νά μήν ὑψώνουμε τόν τόνο τῆς φωνῆς μας στίς συζητήσεις ἐνῶ «ἐλέγχαμε» ὅποιον πλησίαζε σέ ἀκτῖνα …ἀκοῆς!
Μέ τόν καιρό, ὅλο καί κάποιος συμφοιτητής μας, συνήθως ἀπό δευτεροετής καί πάνω, χανόταν ἀπό τήν Σχολή καί μαθαίναμε ὅτι «πῆγε διακοπές»…
Τό 1969 «ἔσκασε» τό θέμα «Σάκης Καράγιωργας». Ὁ καθηγητής μας ὑπέστη ἀκρωτηριασμό τῶν ἄνω ἄκρων, ὅταν ἐξερράγη στά χέρια του ἕνας αὐτοσχέδιος μηχανισμός πού προοριζόταν νά ἐκραγεῖ σέ κάποιο σημεῖο τῆς Ἀθήνας. Στό ἴδιο διάστημα μάθαμε ὅτι εἶχε συλληφθεῖ ἡ συμφοιτήτριά μας (νομίζω ἦταν ἐπί πτυχίῳ) Κάτια Χουλιάρα, γιά συμμετοχή σέ ἀντιδικτατορική ὀργάνωση. Ἦταν μιά ψηλή, ὄμορφη γυναίκα, δυναμικός χαρακτήρας, ἡ ὁποία καταδικάσθηκε σέ πολυετῆ κάθειρξη ἀπό τό Στρατοδικεῖο τῶν συνταγματαρχῶν καί ἐξέτισε τρία χρόνια στίς Φυλακές Ἀβέρωφ…
Τήν συνάντησα χρόνια ἀργότερα –δημοσιογράφος πιά– στό γραφεῖο τοῦ Γεωργίου-Ἀλεξάνδρου Μαγκάκη. Τό ἴδιο δυναμική καί εὐγενέστατη. Ἀργότερα, τήν συνάντησα σύζυγο τοῦ ὑπουργοῦ Ναυτιλίας Γιώργου Ἀνωμερίτη (ὁ μοναδικός ὑπουργός πού τόλμησε καί ἑτοίμασε Προεδρικό Διάταγμα γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἰδιωτικῆς Ναυτικῆς Ἐκπαιδεύσεως ἀλλά δέν πρόλαβε νά τό καταθέσει καί ἔκτοτε παραμένει στά ἐρμάρια τοῦ ὑπουργείου χωρίς κανείς νά τολμᾶ νά τό ἐνεργοποιήσει.)
Χθές, ἡ Κάτια Χουλιάρα-Ἀνωμερίτη ἔχασε τήν μεγάλη μάχη γιά τήν ζωή. Ποτέ δέν μίλησε γιά τά χρόνια στή φυλακή, ὅπου μπῆκε στήν τρυφερή ἡλικία τῶν 23 ἐτῶν. Ποτέ δέν ἀποπειράθηκε νά «ἐξαργυρώσει» ἐκείνη τήν ἀξιοζήλευτη δράση. Ἐκ πεποιθήσεως καί μέ σεμνότητα, ἀπέφυγε κάθε εἴδους προβολή.
Στάθηκε ἄξια –καί στά δύσκολα– στό πλάι τοῦ Γιώργου Ἀνωμερίτη, σύντροφος καί συμπαραστάτης σέ κάθε του προσπάθεια, στήν πολιτική, στόν πολιτισμό, στό γράψιμο. Θά τήν θυμόμαστε μέ ἀγάπη…
