«Τουρίστες ἀπό ἐπιπλέον ἕξι χῶρες θά δέχεται ἡ Ἑλλάδα.»
Εἶναι ὁ τίτλος τῆς ἱστοσελίδας μεγάλης κυριακάτικης ἐφημερίδας. Ἔτσι, χωρίς σύνταξη, σέ μιά γλῶσσα ἀλαμπουρνέζικη, τήν γλῶσσα τοῦ ὑπολογιστῆ. Βεβαίως, δέν ὑπάρχει ἐπίρρημα «ἐπιπλέον». Ἡ λέξη «ἐπιπλέον» εἶναι τό οὐδέτερο μετοχῆς: Ἐπιπλέων, ἐπιπλέουσα, ἐπιπλέον. Δυστυχῶς, ὅμως, οἱ ὀλετῆρες τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, οἱ «προοδευτικοί», δηλαδή οἱ «γλωσσικοί τεμπέληδες», ἐκεῖνοι πού θεωροῦν τήν ἐργασία «δουλειά» καί, ἐκμεταλλευόμενοι τήν μόνιμη ραστώνη ἐκείνων οἱ ὁποῖοι κράτησαν μέ ποταμούς αἵματος τήν Ἑλλάδα στόν δυτικό κόσμο καί ἐν συνεχείᾳ ἀδιαφόρησαν γιά τήν τύχη της, ἄρχισαν νά κακοποιοῦν καί νά κονταίνουν τήν ἑλληνική γλῶσσα, κερδίζοντας τήν σημαντικότερη νίκη τους στήν μόνιμη διαμάχη μέ τήν φιλελεύθερη παράταξη. Δέν ὑπάρχει Ἰανουάριος πλέον, εἶναι Γενάρης. Ὁ Φεβρουάριος ἀποκαλεῖται καί στά ἐπίσημα ἔγγραφα Φλεβάρης, ὁ Μάρτιος Μάρτης, ὁ Ἀπρίλιος Ἀπρίλης, ὁ Μάιος Μάης, ὁ Ἰούνιος Ἰούνης, ὁ Ἰούλιος Ἰούλης, ὁ Σεπτέμβριος Σεπτέμβρης, ὁ Ὀκτώβριος Ὀκτώβρης ἤ πιό συχνά ΟκτώΜβρης, ὁ Νοέμβριος Νοέμβρης καί ὁ Δεκέμβριος Δεκέμβρης. Ἔχει γλυτώσει μέχρι στιγμῆς ὁ Αὔγουστος, πού δέν ἔχει γίνει –ἀκόμη «Αὐγούστης»! Ἡ ἔκφραση «ἐπί πλέον» ἔγινε «ἐπιπλέον» (ὡστόσο, καλό εἶναι νά ἀναφέρουμε τήν τηλεοπτική διαφήμιση τῶν «Μινωικῶν Γραμμῶν», στήν ὁποία τά πλοῖα τῆς ἑταιρείας χαρακτηρίζονται «Ἐπιπλέων παράδεισος»!) Εἶναι μιά ἀπό τίς ἐλάχιστες φορές πού χρησιμοποιεῖται μετοχή σέ διαφήμιση! Ἐκεῖ, ὅμως, πού ἡ κακοποίηση τῆς γλώσσας λαμβάνει διαστάσεις ἐγκλήματος εἶναι ὅταν οἱ δημοσιογράφοι καί οἱ ἐκφωνητές χρησιμοποιοῦν τήν προστακτική.
«Ἐπέτρεψέ μου» εἶναι μία ἀπό τίς ἐκφράσεις-μαχαιριές πού ἀκούγονται συχνά. Φυσικά, ἡ αὔξηση δέν ὑπάρχει καί ἡ σωστή ἐκφορά εἶναι «Ἐπίτρεψέ μου». Ἅμ’ τό ἄλλο, μέ τίς παραγγελίες! «Παρήγγειλε τώρα!» προστάζει ὁ ἐκφωνητής τῆς διαφήμισεως γιά τήν πίτσα. Ὡστόσο, δέν ὑπάρχει κάποιος ὁ ὁποῖος παρήγγειλε! Ὁ ἀγράμματος συντάκτης τοῦ κειμένου, δέν γνωρίζει ὅτι ἡ σωστή ἔκφραση εἶναι «Παράγγειλε τώρα» καί κακοποιεῖ τήν γλῶσσα μέ εὐχαρίστηση, ἀλλά καί μέ τήν βεβαιότητα ὅτι ἐκφράζεται ἀπολύτως σωστά! Ἔχουμε, δηλαδή, ἐπιστρέψει στά χρόνια ἐκεῖνα, ὅπου συζητοῦν δύο νεόπλουτες κυρίες: «Ἀπό ποῦ κατάγεστε;» ἐρωτᾶ ἡ μία. «Ἀπό τάς Πάτρας. Καί ἐσεῖς;» ἐρωτᾶ ἡ ἄλλη. Καί ἡ πρώτη, γιά νά μήν ὑστερήσει σέ ὕφος καί …μεγαλειότητα, ἀπαντᾶ: «Ἀπό τάς …Μεσολόγγας»! Βεβαίως, ὑπάρχει καί τό … «ἐξαιτίας», δηλαδή ἔχει γίνει συνένωση τῆς προθέσεως «ἐξ» καί τοῦ οὐσιαστικοῦ «αἰτία». Ἀφῆστε δέ πού –ἀκόμη καί σέ ἀποφάσεις τοῦ Ἀρείου Πάγου– συναντᾶται πολλές φορές ἡ πρόθεση «ἐξ» μέ …ἀπόστροφο. Δηλαδή βλέπουμε κάτι «ἐξ’ ἀφορμῆς» καί κάτι «ἐξ’ ἀμελείας» πού μᾶς …ἐξ’ ἅπτουν καί μᾶς ἐξ’ ὀργίζουν!
Θά μοῦ πεῖτε «καί τί φταῖνε οἱ καημένοι οἱ νέοι δημοσιογράφοι, οἱ νέοι δικαστές, οἱ νέοι καθηγητές, οἱ νέοι δημόσιοι λειτουργοί, ἀφοῦ αὐτά τά ἑλληνικά, τά “κουτσουρεμένα” καί τά “προοδευτικά” τούς μαθαίνουν στό σχολεῖο; Καί τί “ἑλληνικά”.» Καταργοῦν τήν πρόθεση ὑπό καί τήν κάνουν κάτω ἀπό! Δέν λένε δηλαδή «ὑπ’ αὐτές τίς συνθῆκες» ἀλλά «κάτω ἀπό αὐτές τίς συνθῆκες»! Πιό πολλές λέξεις, δηλαδή, ἀντί γιά λιγότερες!
Καί πάλι θά μνημονεύσω τόν ἐν δημοσιογραφίᾳ δάσκαλό μου Δημήτρη Γιαννουκάκη, ὁ ὁποῖος, ὅταν τοῦ ἔλεγα –ἀναιδῶς– ὅτι τά ἐπιρρήματα πρέπει νά λήγουν σέ «α» καί ὄχι σέ «ως» μοῦ ἀπαντοῦσε: «Ἄ, εὐτυχᾶ πού μοῦ τό εἶπες!»…
