Η ισχύς του ενός

Το είπε κάποτε ο Γεράσιμος Αρσένης στην Λούκα Κατσέλη…

… ”Σε αυτό τον τόπο, πρωθυπουργός θες να γίνεις, αρχηγός θες να γίνεις, Αρχιεπίσκοπος θές να γίνεις, δεν πάς μπροστά αν δεν σε κρατούν από κάπου!”. Είχε απόλυτο δίκιο. Οι περισσότεροι που ανέβηκαν στην αρχή ήταν ”χαρτογραφημένοι” από τους έξω, ήξεραν σε ποιον φορολογικό παράδεισο είχαν και την τελευταία off shore! Και ένας-δύο που ”ξέφυγαν” και δεν τους πήραν είδηση, ακόμη καταδιώκονται! Αυτό που δεν είχε όμως φανταστεί ποτέ του ο άκαμπτος Κεφαλλονίτης οικονομολόγος ήταν η… πλανητική διάσταση του δόγματός του.

Ο Ντόναλντ Τραμπ ανεξαρτήτως της συμπάθειας ή της αντιπάθειας που τρέφει κανείς προς το πρόσωπο του είναι ο πρώτος Πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ μετά από χρόνια (ο προηγούμενος ήταν ο Κέννεντυ και ξέρουμε που βρίσκεται) ο οποίος λόγω της μεγάλης οικονομικής του επιφάνειας δεν ελέγχεται από το οικονομικό, το στρατιωτικό και το διπλωματικό κατεστημένο των ΗΠΑ. Τα αληθινά αφεντικά της χώρας. Με συνέπεια από την εκλογή του και μετά (για να είμαστε απολύτως ακριβείς πριν την ορκωμοσία του, τότε έγινε η πρώτη διαδήλωση εναντίον του!) να αρχίσει η παρασκηνιακή υπονόμευσή του. Με κινητοποιήσεις, με πρέσβεις και στελέχη της CIA που κατέθεσαν εναντίον του, με ροζ ιστορίες, με κατά παραγγελία βιβλία, με ψευδομάρτυρες, με δηλώσεις ηθοποιών, με κατηγορίες πως είναι μαριονέττα του Πούτιν, ακόμη και με απόπειρα καθαίρεσής του (impeachment). Όσα συνέβησαν στην Ουάσιγκτων τα τέσσερα τελευταία χρόνια δεν είναι απλώς επιβοηθητικά για να καταλάβουμε τις αιτίες που οι ΗΠΑ έχασαν δύναμη στον πλανήτη, δεν γίνονται σεβαστές στον κόσμο όσο παλαιά (δείτε πόσο απαξιωτικά απευθύνεται δημοσίως ο Ρώσσος πρέσβυς Μάσλωβ στον Αμερικανό ομόλογό του Πάυατ στην Αθήνα/ δείτε πως Ρωσσία-Τουρκία διαμοιράζονται την Λιβύη ερήμην των ΗΠΑ!) και εν τέλει οδηγούνται με μαθηματική βεβαιότητα στον Εμφύλιο και στην παρακμή. Είναι και καταλυτικά για να συνειδητοποιήσουμε κάτι παραπάνω: Γιατί ο σύγχρονος καπιταλισμός και η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού δεν παράγουν πλέον τον πλούτο που παρήγαγαν και δεν προκαλούν την έλξη που προκαλούσαν. Η αλήθεια είναι απλή. Άλλαξαν τα υποκείμενα του δικαίου. Η κρατική ισχύς μετά το ”Τέλος της Ιστορίας” άρχισε να μεταβιβάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Σταδιακά ο ιδιώτης και τα παράγωγα του υποκατέστησαν πλήρως το κράτος. Την Αρχή. Σταδιακά ο ιδιώτης ενέταξε στα μισθολόγια του κρατικούς αξιωματούχους. Σταδιακά οι managers στρογγυλοκάθισαν στις καρέκλες των πολιτικών.

Σταδιακά, τέλος, η Δύση σταμάτησε να παράγει και άφησε την παγκοσμιοποίηση να εργάζεται υπέρ αυτής, νομίζοντας ότι η κεκτημένη ταχύτης και ο… ”αήρ” ο κοπανιστός αρκούν. Κάπως έτσι φθάσαμε σήμερα στο σημείο να κυβερνούν κυριολεκτικά τον κόσμο οι ΜΚΟ, ο Σόρος, ο Γκαίητς, οι τράπεζες. Ιδιώτες και ιδιωτικές επιχειρήσεις χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση. Ακόμη και τα κράτη που αντέστησαν στην αρχή όπως η Γερμανία της οποίας οι κυβερνήσεις είχαν στρατολογήσει τις επιχειρήσεις ως ”εθνικούς πρωταθλητές” (Siemens, Novartis, Deutche Bank) στην υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος τώρα που ξεσπά η κρίση βλέπουν να τραβιέται το χαλί κάτω από τα πόδια τους. Έτσι ζούμε το εκπληκτικό. Παγκόσμιος Υπουργός Υγείας να είναι ο Μπιλ Γκαίητς ο οποίος εξαγόρασε μαζί με τους Κινέζους τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και πέταξε έξω από αυτόν – ένας ιδιώτης!- την χώρα του. Τις ΗΠΑ. Έτσι βλέπουμε τον Τζώρτζ Σόρος να έχει διοριστεί παγκόσμιος Υπουργός Οικονομικών και Μετανάστευσης. Εκείνος σόρταρε τα ελληνικά ομόλογα το 2010 για να πλήξει το ευρώ-αποκαλύπτει πολλά η Λούκα στο τελευταίο βιβλίο της. Εκείνος κάνει μπίζνες με τον ανθρώπινο πόνο. Νοικιάζει μέσω των ΜΚΟ ακίνητα για μετανάστες στην Αθήνα και μάλιστα τα ακίνητα ποίων, ευρωβουλευτών της υποτιθέμενης ελληνικής Αριστεράς. Έτσι βλέπουμε τον τουρκικής καταγωγής οικονομολόγο υφυπουργό του Σόρος Νουριέλ Ρουμπινί –κάνουν διακοπές μαζί κάθε καλοκαίρι- να δηλώνει ότι όσοι εξεγείρονται για την δολοφονία του μαύρου στην Μιννεάπολη το κάνουν όχι για να καταδικάσουν μόνο τον ρατσισμό αλλά και επειδή είναι άνεργοι! Έτσι φθάσαμε ο αγαπημένος νομπελίστας του Γιώργου Παπανδρέου Τζόζεφ Στίγκλιτς ο οποίος επέμενε να γυρίσουμε στην δραχμή το 2010 (και είχε οδηγήσει την τότε κυβέρνηση να ψάχνει το εργοστάσιο του Σαλίνας στο Μεξικό που κόβει νομίσματα) να κάνει ακριβώς το ίδιο παιχνίδι μέσα στην χώρα του.

Το ωραίο με αυτή την παρέα που κάνει χρόνια τώρα πρόβες σε όλο τον κόσμο (θυμάστε πως άρχισε ο Δεκέμβριος του 2008 στην Ελλάδα; Με έναν αστυνομικό και με χιλιάδες αυθόρμητους που διαμαρτύρονταν για την ανεργία/ θυμάστε πως άρχισε η “πορτοκαλί επανάσταση” στην Ουκρανία;) είναι ότι λέει τα ίδια παντού. To modus operandi της είναι το ίδιο. Η ομάδα αυτή των ιδιωτών και των επί μέρους συνιστωσών της που έχουν διαβρώσει τον κρατικό μηχανισμό στις ΗΠΑ και αλλού πασχίζει να διατηρήσει την ισχύ της Αμερικής και των δορυφόρων της ως πλανητικής δύναμης με καταστροφικό παιχνίδι στις διεθνείς σχέσεις και με αμιγώς κερδοσκοπικό παιχνίδι στην οικονομία. Όπου η Αμερική της πάλαι ποτέ τεχνολογικής πρωτοπορίας υστερεί η απάντηση δεν είναι η ανακάλυψη νέων προηγμένων συστημάτων προς υπερκερασμό των ανταγωνιστών. Η απάντηση είναι η αποσταθεροποίηση των αντιπάλων της, η πτώση των ανυπάκουων, η ”εκλογή” των πειθαρχημένων και το παιχνίδι της καθυστέρησης. Είτε πρόκειται για το 5G, είτε για το φυσικό αέριο, είτε για εξοπλισμούς, …η στρατηγική της Χίλλαρυ, του Μπάιντεν, του Ομπάμα και των όπισθεν κρυπτόμενων αυτών Γκαίητς, Σόρος κλπ είναι μία: Ανατρέψατε τους μη ελεγχόμενους και μοχλεύσατε τα νομίσματα. Το έκαναν στην Ελλάδα το 2008, στην Ιταλία το 2011, στην Τουρκία το 2016, στην Ουγγαρία το 2018 , τώρα το κάνουν και στην ίδια τους την χώρα. Ο Τραμπ είναι στόχος από το 2016 γιατί είναι το κακό σπυρί που προσπάθησε να ανακτήσει στο όνομα του κράτους την ισχύ που αυτό έχασε τις προηγούμενους δεκαετίες προς τους ιδιώτες. Ο Τραμπ είναι το κακό σπυρί γιατί χάλασε συμφωνίες από τις οποίες θα ωφελείτο το κατεστημένο της χώρας του και θα ζημιωνόταν η ίδια του η χώρα. Το κράτος, οι εργαζόμενοι, η μεσαία τάξη. Ο Τραμπ είναι το κακό σπυρί γιατί με την συνδυασμένη πολιτική του κοινωνικού φιλελευθερισμού και του κρατισμού ( βασικά υποδείγματα ο Λούτβιχ Έρχαρτ , ο Κόνραντ Αντενάουερ και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ) κατέρριψε και τον ανεξέλεγκτο νεοφιλελευθερισμό και τον δογματικό κρατισμό. Και διακήρυξε ότι μόνο με την αποτελεσματική συνεργασία κράτους-αγοράς με το κράτος ” αφεντικό ” μπορεί να πάει ο κόσμος παρακάτω . Ο Τραμπ είναι το κακό σπυρί γιατί είναι ο πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ μετά από χρόνια που δεν ελέγχεται και δεν είναι αχυράνθρωπος. Δεν είναι τοποτηρητής συμφερόντων. Προσωπικά δεν τον συμπαθώ, το μπρουτάλ ”φυζίκ” του με απωθεί. Δεν με εμπνέει. Αλλά γνωρίζω άριστα ότι η μάχη για την εκθρόνιση του ή μη θα ορίσει το μέλλον του καπιταλισμού ως οικονομικού συστήματος για τα επόμενα χρόνια. Και βεβαίως θα σφραγίσει την Αμερική η οποία είναι βαθιά διχασμένη ανάμεσα στους προνομιούχους και τους μη προνομιούχους. Για να δούμε λοιπόν! Θα δικαιωθεί ή θα διαψευστεί ο Αρσένης στις επικείμενες Προεδρικές εκλογές; Στην Ευρώπη το σύστημα έδειξε ότι έχει μεγάλες αντοχές και αντεπιτίθεται . Στις ΗΠΑ, θα δούμε.