Κάθε πρωτοχρονιά, ἡ ἡμέρα ἀρχίζει μέ τό «πάει ὁ παλιός ὁ χρόνος»…
… πού σπεύδω νά τό παίξω στό πιάνο πρίν ἀπό τόν πρῶτο καφέ. Τό καθιέρωσα ὡς ἔθιμο, ὅπως καί τά χριστουγεννιάτικα καί τά πρωτοχρονιάτικα κάλαντα, πού ἀκούγονται νωρίς τό πρωί τῆς κάθε παραμονῆς ἀπό τό καλῶς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο (κατά Μπάχ) τοῦ σπιτιοῦ… Αὐτή τήν φορά, ὅμως, ὑπῆρξε παρατήρηση ἐκ μέρους τῆς ἐγγονῆς μας, πού κλείνει ὁσονούπω τά δεκατρία.
«Παπποῦ, δέν εἶναι κάπως ἄγριο αὐτό τό τραγούδι;» μοῦ λέει καί συνεχίζει. «Αὐτό τό “γέρε χρόνε, φύγε τώρα”, δέν μοῦ ἀκούγεται καλά. Δηλαδή ὅποιος εἶναι γέρος πρέπει νά φεύγει;» Ἔμεινα μέ τά δάχτυλα στήν σόλ μείζονα καί ἔσπευσα νά ἀποκαταστήσω. «Ναί, μά ἀμέσως μετά, ὁ στίχος λέει “μά κι ἄν φύγεις μακρυά μας, στήν καρδιά μας πάντα ζεῖ/κάθε λύπη καί χαρά μά, πού περάσαμε μαζί»… «Ναί, ἀλλά πρίν τόν ἔχουμε ἀποκαλέσει “γέρο” καί τόν διώχνουμε» ἐπιμένει τό κοριτσάκι μας.
Νά, λοιπόν, ἡ καινούργια ἐποχή. Ἡ ἐποχή πού θέλει «νά βάλει τά πράγματα στή θέση τους». Ἡ ἐποχή πού θυμώνει μέ «Τό κοριτσάκι μέ τά σπίρτα», ἕνα ἄγριο παραμύθι, πού ἐμᾶς, ὡς παιδιά, δέν μᾶς σοκάριζε, ἀλλά σήμερα, ἕνα κοριτσάκι πού ἀνάβει σπίρτα γιά νά ζεσταθεῖ καί νά ὀνειρευτεῖ καί πεθαίνει ἀπό τό κρύο, εἶναι ἀποτρόπαιο ὡς παραμύθι! Ἡ ἐποχή πού ἀπορρίπτει αὐθωρεί τήν «Κοκκινοσκουφίτσα», ἕνα παραμύθι πού περιέχει ἀγριάδα καί σφαγή τοῦ λύκου, ἀπό τήν ἀνοιγμένη κοιλιά τοῦ ὁποίου βγαίνει ζωντανή ἡ γιαγιά… Προσπάθησα νά ὑπερασπιστῶ τό «πάει ὁ παλιός ὁ χρόνος», λέγοντας ὅτι ἑορτάζουμε τόν ἐρχομό ἑνός μωροῦ, μιᾶς νέας γεννήσεως, πού πάντα φέρνει χαρά, ἀλλά ἡ μικρή μέ εἶχε πάρει φαλάγγι. «Ναί, γιορτάζεις τό μωρό, ἀλλά χάνεις τόν γέρο! Καί γιατί νά γιορτάζεις πού γίνεσαι κατά ἕνα χρόνο μεγαλύτερος; Κάτι δέν μοῦ ἀρέσει ἐδῶ, παπποῦ»…
Ἀλλάζει ὁ κόσμος, ἀλλάζει καί ὁ τρόπος πού σκέπτονται οἱ νεότεροι. Κι ἴσως νά ἔχουν δίκιο. Μεταξύ μας, δέν εἶναι καί ὅτι ὡραιότερο «Τό κοριτσάκι μέ τά σπίρτα». Καί ἀπορῶ πῶς ἐμεῖς, ὡς παιδιά, δέν τό εἴχαμε σκεφθεῖ. Τί μᾶς λέει τό παραμύθι; Ἕνα φτωχό κοριτσάκι, πού ξυλιάζει μελανιασμένο ἀπό τό κρύο, ἀνάβει σπίρτα γιά νά ζεσταθεῖ κι ὀνειρεύεται… «Τό κοριτσάκι ἄναψε ἕνα ἀκόμα σπίρτο πάνω στόν τοῖχο. Μιά ἀχτίδα φωτός ἄστραψε, καί στήν λάμψη του στεκόταν ἡ γιαγιά της φωτισμένη, ἤρεμη καί εὐγενική. “Γιαγιά, πάρε με μαζί σου! Ξέρω ὅτι θά ἐξαφανιστεῖς μόλις σβήσει τό σπίρτο, ὅπως ἔσβησε ἡ σόμπα, ἡ ψητή γαλοπούλα καί τό χριστουγεννιάτικο δέντρο!» φώναξε ἡ μικρή. Βιαστικά, τό κοριτσάκι ἄναψε καί τά ὑπόλοιπα σπίρτα πού εἶχε στό κουτί, γιατί ἤθελε νά κρατήσει τήν γιαγιά κοντά της. Τά σπίρτα ἄναψαν καί σκόρπισαν τόση λάμψη ὥστε φώτισε περισσότερο ἀκόμη καί ἀπό τήν ἡμέρα. Τόσο ὄμορφη καί μεγάλη δέν ἦταν ποτέ ἡ γιαγιά, πού πῆρε τό κοριτσάκι ἀγκαλιά καί πέταξαν χαρούμενες καί οἱ δυό τους. Τό κρύο, ἡ πεῖνα καί ὁ φόβος ἄφησαν γιά πάντα τό κοριτσάκι. Εἶχε πάει στό Θεό»… Ἀλλάξτε τα ὅλα, παιδιά. Ὄχι ἄλλα κοριτσάκια μέ τά σπίρτα!
