Τό πρωί τοῦ Σαββάτου εἶχα μία μοναδική ἐμπειρία
Ἐπισκέφθηκα, ἔπειτα ἀπό πρόσκληση τῆς ρωσσικῆς Πρεβείας, τήν φρεγάτα «Shtandart», στόν Πειραιᾶ.
Δέν πρόκειται γιά κάποια σύγχρονη πολεμική φρεγάτα, τήν ὁποία οἱ Ρῶσσοι θέλουν νά προωθήσουν στήν παγκόσμια ἀγορά, ἀλλά γιά ἕνα ἀκριβές ἀντίγραφο (ρεπλίκα) μιᾶς φρεγάτας τοῦ Μεγάλου Πέτρου, ἡ ὁποία κατασκευάστηκε τό 1705!
Τό σκάφος, πού τότε ἀποτελοῦσε φόβητρο στήν Μαύρη Θάλασσα καί τό Αἰγαῖο, σήμερα, δίπλα στά κρουαζιερόπλοια πού εἶναι παραβεβλημένα στούς γειτονικούς προβλῆτες, μοιάζει μέ ἕνα μεσαίου τύπου καΐκι.
Κι ὅμως, μέ τέτοια σκάφη, σημειώθηκε τό πρῶτο ἑλληνικό ξεσήκωμα κατά τοῦ ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ, τό 1770, στά περίφημα «Ὀρλωφικά», ἐκείνη τήν ἀποτυχημένη τελικῶς ἐπανάσταση. Ἦταν τότε, πού ἡ μεγάλη Ρωσσική Αὐτοκρατορία ἀποτελοῦσε τόν βασικό ἀντίπαλο τῶν Ὀθωμανῶν ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μεγάλου Πέτρου, ἐνῶ ὁ στόχος τῆς διαλύσεως τῆς ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἦταν ἡ κυριότερη ἐπιδίωξη τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς Μεγάλης Αἰκατερίνης, τῆς Αὐτοκράτειρας ἡ ὁποία ἀποκαλοῦσε τούς Ἕλληνες «Τό δεξί χέρι τοῦ Θεοῦ»!
Καθώς πλησίαζα τό πανέμορφο ἱστιοφόρο, πιστό ἀντίγραφο μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς, σάν νά ἄκουγα τίς ζητωκραυγές καί τήν κλαγγή τῶν ὅπλων τῶν χιλιάδων Μανιατῶν, πού ὑποδέχθηκαν τόν κόμητα Γρηγόριο Ὀρλώφ, καί τούς ἀδελφούς του Ἀλέξιο καί Θεόδωρο, οἱ ὁποῖοι ἐτέθησαν ἐπί κεφαλῆς τῆς ἐπιχειρήσεως καί προσορμίσθηκαν στίς 17 Φεβρουαρίου 1770 στό Οἴτυλο. Καί μπορεῖ ἐκείνη ἡ «πρώιμη ἐπανάσταση» νά ἀπέτυχε, ἀλλά οἱ Ρῶσσοι, τό 1775, σέ ἀπόλυτη συνεργασία μέ Ἕλληνες θαλασσινούς, κατέκαψαν τόν τουρκικό στόλο στό λιμάνι τοῦ Τσεσμέ καί ὁδήγησαν στήν περίφημη συνθήκη τοῦ Κιουτσούκ Καναϊρτζῆ, πού ἀπετέλεσε τόν ἐφαλτήριο γιά τήν ἄνθηση τῆς μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐμπορικῆς Ναυτιλίας…
Καί, νά τώρα, πού ἡ φρεγάτα τοῦ Μεγάλου Πέτρου πραγματοποιεῖ ἐρευνητική ἀποστολή στό Αἰγαῖο ὑπό τήν ὀνομασία «Ἡ Φλόγα τοῦ Τσεσμέ!»…
Κατεβαίνω ἀργά τήν μικρή, «τσουρούτικη» γιά τά σημερινά δεδομένα, σκάλα πού ὁδηγεῖ στό κύτος τῆς φρεγάτας. Κι ἀπό ἐκεῖ, μέ μία φαρδύτερη, βαρειἀ ξυλόσκαλα, πατῶ πόδι στό κατάστρωμα. Ἀγγίζω τά ξάρτια, τά κατάρια, χαζεύω τίς «σκοπιές», δοκιμάζω τά σχοινιά. Ὅλα, λές καί εἶμαι τσοῦρμο σέ καράβι τοῦ Λυμπεράκη Γερακάρη!
Ἡ ἀποστολή, μέ τήν φρεγάτα ἐπανδρωμένη μέ ἐρευνητές, ἱστορικούς, ναυτικούς ἀλλά καί νέους, φοιτητές καί σπουδαστές, πού ἐπελέγησαν μέ διαγωνισμό καί θέλουν νά μελετήσουν τήν Ἱστορία τῆς χώρας τους καί τόν ἑλληνικό πολιτισμό, θά διαπλεύσει τό Αἰγαῖο καί θά πραγματοποιήσει ὑποβρύχιες ἔρευνες καί γυρίσματα σέ Πάρο καί Λῆμνο, μέ στόχο τήν δημιουργία μιᾶς ταινίας μεγάλου μήκους, μέ πλοκή καί ἕνα ντοκυμανταίρ, πού θά μεταδοθεῖ σέ Ἑλλάδα καί Ρωσσία.
Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς πρεσβείας καί τῆς ἀποστολῆς μιλοῦν μέ θέρμη γιά τήν Ἑλλάδα. Γι’ αὐτούς εἶναι τιμή πού βρίσκονται σέ θάλασσες καθαγιασμένες μέ ἀγῶνες γιά τήν ἐλευθερία. Καί σέ λίγο, ὁ πλοίαρχος μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ τιμονιέρης τοῦ Μαγγελάνου (ὁ Φραγκῖσκος Ἄλμπος) ἦταν Ἕλληνας! Καί ἀμέσως μετά, ὁ στρατιωτικός ἀκόλουθος τῆς ρωσσικῆς πρεσβείας, λέει μέ νόημα: «Καί νά μήν ξεχνᾶμε ἐναντίον ποίων πολέμησαν τότε οἱ Ρῶσσοι καί σέ ποιές θάλασσες!».
Τί ἄλλο νά πῶ; Καλή Ἐπιτυχία στήν ἀποστολή σας, φίλοι. Καί ὅλα νά πᾶνε καλά γιά τίς πατρίδες μας…
