Πῆγα, πού λέτε, μεσάνυχτα τοῦ Σαββάτου γιά νά παρακολουθήσω τήν «Φαντασία» τοῦ Ντίσνεϊ…
… σέ μεταμεσονύκτια προβολή στόν κινηματρογράφο «Ἀαβόρα» τῆς ὁδοῦ Ἱπποκράτους.
Εἶχα δεῖ τήν ταινία, μικρός, μέ τόν πατέρα μου, καί ἄλλη μία φορά πατέρας, μέ τόν μικρό, τότε, γιό μου. Πρίν καμμιά τριανταριά χρόνια, μάλιστα, βρῆκα, σέ ἕνα παζάρι, στήν κεντρική Εὐρώπη, τόν αὐθεντικό δίσκο, τῆς ἐποχῆς τοῦ ’50, μέ τήν μουσική τῆς ταινίας παιγμένη ἀπό τήν Φιλαρμονική τῆς Φιλαδέλφειας, ὑπό τήν διεύθυνση τοῦ Λέοπολντ Στοκόφσκι! Ἀριστούργημα! Περίμενα ὑπομονετικά ἔξω ἀπό τόν κινηματογράφο νά ἀδειάσει ἡ αἴθουσα ἀπό τούς θεατές τῆς προβολῆς τοῦ «Πόνος καί Δόξα», πού τελείωσε κατά τίς 12.30. Μαζί μου περίμεναν περισσότερα ἀπό 200 ἄτομα, πού συζητοῦσαν γιά τήν «Φαντασία» καί γιά ἄλλες ταινίες. Ἕνα κοινό πού ἄρχιζε ἀπό τήν φοιτητική ἡλικία, περνοῦσε στήν ἑπόμενη καί ἔφθανε μέχρι καί τήν δική μου, καθώς καί μερικῶν ἄλλων, πού ἔχουν πατημένα τά «-ηντα»…
Ὁ δημιουργός τῶν ἀθηναϊκῶν μεταμεσονύκτιων προβολῶν, μέ μία σύντομη ἀλλά μεστή εἰσαγωγή, μᾶς ἔφερε κοντά στό πνεῦμα τῆς ταινίας καί μᾶς τόνισε ὅτι τότε, τό 1940, ἡ «Φαντασία», αὐτό τό μοναδικό κινηματογραφικό ἀριστούργημα, σχεδόν περιφρονήθηκε ἀπό τό φιλοθεάμον κοινό. Καί ὁ Ντίσνεϊ, ἀπογοητευμένος, φώναξε: «Ἀπό ἐδῶ καί στό ἑξῆς, μόνο χάμπουργκερ μέ τυρί»! Ἐννοῶντας ὅτι δέν θά ἔκανε ἄλλη ποιοτική ταινία καί θά περιοριζόταν στίς φάρσες τοῦ Μίκυ, τοῦ Γκούφυ καί τοῦ Ντόναλντ Ντάκ! Ἀργότερα, στήν δεκαετία τοῦ ’60, ὅταν οἱ νέοι ἀνακάλυπταν τήν ψυχεδέλεια (καί ἐμεῖς μαζί), ἡ «Φαντασία», μία ἀπολύτως ψυχεδελική δημιουργία, ἔγινε «μάστ»! Καί ξημερώνοντας Κυριακή, στήν ὀθόνη ἑνός ἀθηναϊκοῦ κινηματογράφου, ἀνακάλυψα γιά πολλοστή φορά τήν μεγαλοφυία τοῦ Γουόλτ Ντίσνεϊ.
Τήν ἀπίθανη ἐκείνη σύλληψη, μέ τήν ὀρχήστρα ἐπί σκηνῆς, μέ τίς καταπληκτικές εἰκόνες, μέ τήν μεταφορά τῆς «Ποιμενικῆς» τοῦ φυσιολάτρη Μπετόβεν στόν Ὄλυμπο, στό Δωδεκάθεο καί στήν θεσσαλική πεδιάδα, μέ τούς κενταύρους καί τόν Διόνυσο, μέ τόν Δία καί τόν Ἥφαιστο, μέ τόν Ἀπόλλωνα νά ὁδηγεῖ τό ἅρμα, τήν Ἴριδα νά δίνει τά χρώματά της στό οὐράνιο τόξο!
Κι ἐκεῖνο τό ἐκπληκτικό φινάλε, μέ τήν «Νύχτα στό φαλακρό βουνό» τοῦ Μουσόρσκι, μέ ἕναν μεθυστικό χορό τῶν δαιμόνων καί τῶν ψυχῶν, πού δίνει τήν θέση του στό καταλυτικό «Ἄβε Μαρία», πού ἐπαναφέρει στήν γῆ τήν τάξη καί τό φῶς τῆς ἡμέρας. Καί τό κοινό τῆς αἰθούσης νά χειροκροτεῖ μέ ἐνθουσιαμό τόν μαέστρο, πού ὑποκλινόταν στό τέλος τοῦ κάθε ἔργου, τό ὁποῖο ἕντυνε μέ πανέμορφες εἰκόνες ὁ μάγος τοῦ σινεμά, πού ἐδῶ καί χρόνια ἀναπαύεται …κατεψυγμένος σέ κάποιο ἀπό ἐκεῖνα τά ἀμερικάνικα ἱδρύματα, πού ἐξασφαλίζουν στούς «πελάτες» τήν ἀναμονή γιά τήν …Δευτέρα Παρουσία!
Οὔτε μία στιγμή δέν αἰσθάνθηκα «ξένος» ἀνάμεσα στό νεανικό, κυρίως, κοινό τῆς μεταμεσονύκτιας «Ἀαβόρα». Καί τό μεθεπόμενο Σάββατο, θά ξαναπάω, νά δῶ ἐκεῖνο τό ἐκπληκτικό γιαπωνέζικο φίλμ, τό «Ὀνιμπάμπα», πού τό εἶδα δεκαεξάρης, ἀλλά τότε δέν κατάλαβα καί πολλά πράγματα!
