Ἡ ἐθνική ἐπιτυχία πού ἐνοχλεῖ

O ΠΟΛΥΠΡΑΓΜΩΝ, παντογνώστης καί ἀθεράπευτα ἀλαζών Ν. Κοτζιᾶς ἀσκεῖ δριμύτατη κριτική κατά τῆς ἑλληνοαιγυπτιακῆς συμφωνίας γιά τήν ὁριοθέτηση τῆς ΑΟΖ («Ἑστία», 10.08.2020).

τοῦ Διονύση Κ. Καραχάλιου*

Τό ἀνεξάντλητο θράσος πού τόν διακρίνει, τοῦ ὑπαγορεύει νά ὁμιλεῖ «ἀπό καθέδρας», ἀναλισκόμενος σέ ὑπεραπλουστευτικές θεωρητικές κατασκευές, ἀκόπως παραγόμενες ὑπό τήν θερινή ραστώνη, ἀλλά καί ἀπό τήν ἀνάγκη ὑπενθύμισης τῆς πληθωρικῆς μέν, ἐλάχιστα καρποφόρας δέ, παρουσίας του…

Ἦταν συνεπῶς ἀναμενόμενη ἡ ἀντιπολιτευτική κριτική του, ἀπό τήν ὁποία, ἄλλωστε, ἀναδύεται, ἔστω καί ὑποδορίως, ἡ ζηλότυπη ἀπόπειρα τόνωσης τοῦ λίαν ἀμφισβητουμένου γοήτρου του… Πολλῶ μᾶλλον καθ’ ὅσον, μέ τήν εὐκολία πού νομίζει ὅτι τοῦ παρέχει τό περιλάλητο «ἠθικό πλεονέκτημα τῆς ἀριστερᾶς», παραγνωρίζει τρεῖς (3) σημαντικές παραμέτρους, οἱ ὁποῖες, ὑπό φυσιολογικές συνθῆκες, θά προκαλοῦσαν ντροπή σέ κάθε ἔμφρονα πολίτη: ἡ πρώτη ἀνάγεται στήν ἀποτυχία του νά ἐμποδίσει, κατά τήν διάρκεια τῆς ὑπουργικῆς θητείας του, τήν καλλιέργεια τῶν συνθηκῶν καί τίς διαπραγματεύσεις πού ὁδήγησαν στήν σύναψη τοῦ παράνομου μνημονίου γιά τήν ὁριοθέτηση τῆς ἀνύπαρκτης ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας καί Λιβύης. Ἡ δεύτερη προκύπτει ἀπό τήν πλήρη ἀφωνία του, ὅταν ὁ ἐμπνευσμένος «πρώτη φορά» ἀριστερός πρωθυπουργός του διατύπωσε τήν ἐξυπηρετοῦσα πλήρως τίς ἐπεκτατικές νεοοθωμανικές βλέψεις τοῦ Ἐρντογάν ἀνήκουστη θεωρία του περί ἀνυπαρξίας θαλασσίων συνόρων… Καί ἡ τρίτη ἀπορρέει ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος, μαζί μέ τόν «ἀκάματο διαπραγματευτή» τοῦ τρίτου μνημονίου, παρέδωσε γλῶσσα, ταυτότητα καί ὄνομα στούς ἱστορικά ἀνύπαρκτους ψευδομακεδόνες τῶν Σκοπίων, μέ μοναδικά ἀνταλλάγματα τό τρισευτυχισμένο σαδιστικό χαμόγελο καί τήν μεταχειρισμένη γραβάτα τοῦ Ζάεφ, δέν διαθέτει τό ἀναγκαῖο ἀνάστημα, ὥστε νά ἐμφανίζεται ὡς διαπρύσιος τιμητής ὅλων ὅσοι «ἐνοχλοῦν» τήν αὐθεντία του…

Θά μποροῦσε κανείς νά ἀντιτάξει στήν ἐπιχειρηματολογία Κοτζιᾶ ἁπλά καί μόνον τόν μή κρυπτόμενο ἐκνευρισμό τοῦ Ἐρντογάν καί τόν καταιγισμό τῶν φραστικῶν ψευτοπαλληκαρισμῶν ἀπό τούς ὑποτακτικούς συνεργάτες του, μετά τήν ἀνακοίνωση τῆς συμφωνίας Ἑλλάδας – Αἰγύπτου, γιά νά καταδειχθεῖ τό ἀπρόσφορο τῶν ἀπόψεων τοῦ αἰφνιδίως μαξιμαλιστῆ στίς ἐθνικές διεκδικήσεις πρώην ὑπουργοῦ, μέ τό βεβαρημένο πρός τήν ἀντίθετη κατεύθυνση πρόσφατο παρελθόν… Ὅμως, οὕτως ἤ ἄλλως, ἡ ἐπιθετική κριτική του δείχνει νά ἀγνοεῖ ἀπολύτως τήν συγκεκριμένη συγκυρία τῆς ἀχαλίνωτης προκλητικότητας τῶν γειτόνων μας, ὅπως αὐτή ἔχει διαμορφωθεῖ καί μέ τήν πρόθυμη συνδρομή μιᾶς μακρᾶς ἰδεολογικῆς προπαρασκευῆς ἀνοχῆς, ὑποχωρητικότητας καί συμβιβασμῶν ἔναντι τῆς Τουρκίας, στήν ὁποία ἐπί σειρά ἐτῶν πρωτοπορεῖ ἡ προοδευτική καί ριζοσπαστική ἀριστερά…

Περαιτέρω, ἀκόμη καί ἡ διαφοροποίηση τῆς ἐσωκομματικῆς φράξιας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ὑπό τόν Τσακαλῶτο (53+), πού διεκήρυξε ὅτι «ἡ συμφωνία ὑπό προϋποθέσεις μπορεῖ νά ἀποτελέσει διαδρομή γιά ἐξελίξεις σέ θετική κατεύθυνση», ἀναδεικνύει τήν ἀνορθολογική ἀντίληψη τοῦ ἀνδρός: ὁ Κοτζιᾶς μοιάζει νά ἀγνοεῖ ἐπιδεικτικά καί κατά τρόπο ἀδικαιολόγητο, ἀκόμη καί γιά τόν δικό του ἀσυγκράτητο αὐτοθαυμασμό, ὅτι, μέσα σέ διάστημα ὀλίγων μηνῶν, ἡ Ἑλλάδα ἔχει ἤδη εἰς χεῖρας της δύο συμφωνίες μέ «ἀντικείμενες» χῶρες, τήν Ἰταλία καί τήν Αἴγυπτο, πού, εἴτε τό θέλει εἴτε ὄχι, δέν ἔγιναν πράξη ἐπί τῶν «ἐνδόξων» ἡμερῶν του, ἀλλά ἐπί τῶν ἡμερῶν Ν. Δένδια, δηλαδή ἑνός «συντηρητικοῦ» καί «νεοφιλελεύθερου» ὑπουργοῦ… Ἀχώνευτη ὁπωσδήποτε ἐξέλιξη γιά ἕναν ἄνδρα τοῦ δικοῦ του πολιτικοῦ βάρους…

Στήν πραγματικότητα, ἐκεῖνο πού ὑπογραμμίζει, μέ τήν ἀνεδαφική κριτική του, ὁ Κοτζιᾶς εἶναι ἡ σαφής προτίμησή του γιά τήν παράταση τῆς μακροχρόνιας (μέχρι χθές) ἀβεβαιότητας περί τήν ἑλληνική ΑΟΖ, τήν ἴδια στιγμή πού ἡ Τουρκία, ἔχουσα εἰς χεῖρας της ἔστω καί μιά παράνομη ὁριοθέτηση ΑΟΖ (μέ τήν Λιβύη), ἐπιθυμοῦσε διακαῶς νά ἀποτρέψει, πάση θυσία, τήν Αἴγυπτο ἀπό τήν ὑπογραφή μιᾶς νόμιμης, στήν προκειμένη περίπτωση, συμφωνίας της μέ τήν Ἑλλάδα!… Παράλληλα, ὁ Κοτζιᾶς πέραν τοῦ ὅτι περιέργως δείχνει νά προτιμοῦσε τήν παντελῆ ἔλλειψη συμφωνίας, σέ σχέση μέ τήν μερική συμφωνία μέ τήν Αἴγυπτο, παραγνωρίζει πλήρως τήν δυναμική πού ἐμπεριέχουν οἱ συνεχεῖς διπλωματικές ἐπιτυχίες τῆς Ἑλλάδας στήν λεκάνη τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Τό γεγονός, διαπιστούμενο σέ μιά ἐποχή κατά τήν ὁποία ὁ Ἐρντογάν ἐπιχειρεῖ νά ἀναλάβει, αὐτοβούλως καί αὐθαιρέτως, ρόλο ἐπικυρίαρχου στήν περιοχή, ἀποτελεῖ κάρφο στούς ἀδηφάγους ὀφθαλμούς τοῦ τούρκου νεοσατράπη. Ἐνῶ θά ἤθελε τήν Ἑλλάδα ἀνίκανη, ἀδύναμη καί ἀπροστάτευτη στίς ὀρέξεις του, ξαφνικά τήν βλέπει ἰσχυρή, ἀποφασιστική καί πανέτοιμη νά ξεπερνᾶ τίς παγίδες πού προσπαθεῖ νά στήσει ἡ ἀνατολίτικη κουτοπονηριά καί ἡ χοντροκομμένη ἀναισχυντία του…

Μέ αὐτά τά δεδομένα, ἡ ἐνόχληση πού αἰσθάνεται ὁ Κοτζιᾶς γιά τή νέα ἐθνική ἐπιτυχία μόνον ὡς διασκεδαστική θά μποροῦσε νά ἐκληφθεῖ, ἐάν δέν ἀναδείκνυε συγχρόνως ἕνα τεράστιο πρόβλημα τοῦ ἐθνικοῦ μας δημόσιου βίου: τήν ἀδυναμία τῶν περισσοτέρων ἐπωνύμων νά παραδεχθοῦν ὅτι κάποιος ἄλλος εἶναι ἱκανότερος καί ἀποτελεσματικότερος αὐτῶν στήν ἄσκηση τῶν καθηκόντων του… Ἀκόμη καί ἄν δέν εἶναι ἀριστερός, ἀκόμη καί ἄν δέν λέγεται Κοτζιᾶς!

*Δικηγόρος