Ἄς ἀφήσουμε γιά λίγο ὅσα συμβαίνουν σήμερα στήν πολιτική
Ἄλλες στῆλες θά ἀσχοληθοῦν καί μέ τά τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς» καί μέ τά τοῦ «Ὀρούτς Ρέις» καί μέ τά τοῦ «Κορωνοϊοῦ». Γεμίσαμε, ἐξ ἄλλου, «εἰδήμονες» περί τά δικαστικά καί τά νομικά, «σπεσιαλίστες» στά τῶν διεθνῶν σχέσεων καί τῆς διπλωματίας καί «εἰδήμονες» περί τά ἐπιδημιολογικά καί τά τῶν διεθνῶν συνωμοσιῶν.
Ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς γυρίσω λίγο πίσω, μέ ἀφορμή μιά συνέντευξη τῆς ἀλησμόνητης Ἑλένης Βλάχου στήν «Καθημερινή» τῆς ὁποίας ἐθήτευσα καί διδάχθηκα.
Ἡ συνέντευξη ἔχει δοθεῖ στόν ἐκλεκτό συνάδελφο καί διακεκριμένο συγγραφέα καί ποιητή Γιῶργο Δουατζῆ γιά τά «Νέα» τοῦ Χρίστου Λαμπράκη, τό 1990 καί τήν «ποστάρισε» στό διαδίκτυο ὁ ἐκλεκτός Διονύσης Βίτσος, τῶν ἐκδόσεων «Περίπλους». Ἡ «Καθημερινή» ἔχει ἤδη πωληθεῖ στόν Γιῶργο Κοσκωτᾶ, ἐκεῖνος εἶναι πλέον ὑπόδικος καί ἡ ἐφημερίδα ἔχει περάσει στόν Ἀριστείδη Ἀλαφοῦζο, μέ τήν Ἑλένη Βλάχου νά γράφει μόνο τό χρονογράφημά της. Ἄς δοῦμε, λοιπόν, τήν ἄποψή της γιά τήν θητεία της στήν Βουλή (1974-1977).
«Μέ τήν μεταπολίτευση, δεχθήκατε νά μπεῖτε στή Βουλή μέ τιμητική θέση στό ψηφοδέλτιο τῆς Νέας Δημοκρατίας.
– Κοιτάξτε, αὐτό ἦταν συνδυασμός. Πρῶτον, μέ κολάκευσε διότι μοῦ ’δωσαν τήν δεύτερη θέση στό ψηφοδέλτιο Ἐπικρατείας. Πρῶτος ἦταν ὁ Στεφανόπουλος, νομίζω, δεύτερη ἐγώ, τρίτος ὁ Τσάτσος μετά ἀπό ἐμένα. Μέ κολάκευσε. Ἔπειτα εἶχα μιά περιέργεια νά δῶ τί γίνεται στή Βουλή. Πῶς ἐργάζεται, ποῦ πηγαίνει.
– Καί τί εἴδατε;
– Ἀπογοητεύθηκα σχεδόν ἀμέσως. Τραγικά ἀπογοητεύθηκα.
– Γιατί;
– Γιατί ἦταν τό πιό βαρετό πρᾶγμα, τό ὁποῖο εἶχα γνωρίσει. Ἐγώ εἶχα πάει σέ πολλά Κοινοβούλια καί στήν Ἀγγλία καί παντοῦ. Κι ἦταν τρομερά ἐνδιαφέρον αὐτό πού γινόταν. Στήν Ἑλλάδα μόλις σηκωνόταν κάποιος νά μιλήσει, ἔφευγαν ὅλοι καί πήγαιναν στό καφενεῖο καί τόν ἄφηναν νά μιλάει μόνος του. Εἶχα ζητήσει τή βοήθεια δύο ἔμπειρων κοινοβουλευτικῶν, εἶχα ζητήσει νά κάθομαι δεξιά στόν Παπασπύρου καί ἀριστερά στόν Ρέντη καί νά μοῦ λένε. Λοιπόν, ἐγώ καθόμουν καί ἄκουγα ἕναν ἄνθρωπο νά λέει μιά ἀπάτη, ἕνα ψέμα. Εἶχα σκοπό νά μιλήσω. “Κάτσε κάτω” μοῦ ἔλεγαν. “Μά δέν ἀκοῦτε τί λέει;” “Δέν πειράζει, κάτσε κάτω”. “Πῶς θά τόν ἀφήσουμε νά λέει τέτοια πράγματα;” “Ἐδῶ, δέν μπορεῖς νά ἀνακατευτεῖς”. “Ἔ, πότε θά ἀνακατευθῶ;” “Πρέπει νά τά γράψεις, νά γράψεις στό Προεδρεῖο, νά πεῖς ὅτι θέλεις νά μιλήσεις”. “Ἔ, δέν γίνεται ἔτσι” .
– Δέν ὑπῆρχε γόνιμος διάλογος;
– Ναί. Καί γύριζα πίσω στήν ἐφημερίδα κι αὐτά πού ἤθελα νά πῶ τά ἔγραφα ἐκεῖνο τό βράδυ. Ἔκανα κάτι δηλαδή, τό ὁποῖο δέν ἦταν καί πολύ ἔντιμο.
– Ὑποκαθιστούσατε τό βῆμα τῆς Βουλῆς μέ τήν ἐφημερίδα;
– Ἔναντι τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι δέν εἴχανε ἐφημερίδα καί δέν μποροῦσαν νά κάνουν αὐτό πού ἔκανα ἐγώ. Γύριζα τό βράδυ κι ἔκανα τήν πολιτική μου ἀπό τήν ἐφημερίδα. “Δέν εἶναι σωστό κι αὐτό” εἶπα. “Κάτσε, περίμενε, θά μάθεις”. Δέν ἔμαθα ποτέ. Δέν ἔφυγα ποτέ.
– Παραμείνατε σέ ὅλη τή θητεία τῆς Βουλῆς;
– Ναί. Ἀλλά δέν μέ θέλανε κιόλας. Γιατί μέ εἶχαν βάλει σέ διάφορες ἐπιτροπές καί δέν μέ καλοῦσαν. Ἤμουνα μπελᾶς. Διότι εἶχα τίς ἰδέες μου, πρᾶγμα πού δέν πρέπει νά ἔχεις. Καί σᾶς βεβαιώνω ὅτι πιό βαρετό πρᾶγμα ἀπό τήν ἑλληνική Βουλή δέν ὑπάρχει. Ποιό καφενεῖο; Τό καφενεῖο εἶναι χάρμα!»…
