Ἀπό μικρός ἔμαθα τήν χρησιμότητα τῶν φελλῶν
Κατ’ ἀρχάς εἶχε ἕναν φελλό ἡ πετονιά στό καλάμι μέ τό ὁποῖο ψάρευα κεφαλόπουλα στήν μπούκα τοῦ ὅρμου τοῦ Ἀμπελακίου, στήν Σαλαμῖνα. Κοίταζα διαρκῶς τόν φελλό, ὥστε μόλις βυθισθεῖ νά τραβήξω καί νά καρφώσω τό ἄτυχο ψαράκι… Ἔτσι ἔμαθα ὅτι οἱ φελλοί εἶναι μέν ἀβύθιστοι, ἀλλά παραμένουν στήν ἐπιφάνεια, μέχρι νά τούς τραβήξει κάποιος πρός τόν βυθό!
Ἔπειτα, ἔμαθα ἄλλη μιά χρήση τοῦ φελλοῦ. Τίς Ἀπόκριες καίγαμε ἕναν φελλό στήν ἄκρη του καί μέ τήν αἰθάλη πού σχηματιζόταν, βάζαμε στά παιδικά μας πρόσωπα μουστάκια, φαβορίτες καί γένια. Θυμᾶμαι πού ἡ μαμά μέ ἔντυνε καμμιά φορά Ταυρομάχο καί μοῦ ζωγράφιζε, μέ τόν καμμένο φελλό, μουστάκι ἀ-λά Ντάγκλας Φαίρμπανκς καί φαβορίτες (ἐγώ τίς ἔλεγα πάντα φαγορίτες)… Ἔτσι ἔμαθα ὅτι ὁ φελλός ἐπιδέχεται ἀλλά καί προκαλεῖ …μαύρισμα!
Μεγαλώνοντας, ἔμαθα ὅτι ὁ φελλός χρησιμεύει γιά νά ταπώνεις τό κρασί καί γενικῶς τίς φιάλες. Ὁ πατέρας μας ἔβαζε τό κρασί πού τοῦ ἔφερναν ἀπό τό χωριό σέ γυάλινα μπουκάλια καί τά τοποθετοῦσε σέ ράφια στό κατώι τοῦ σπιτιοῦ μας. Ἄν τό κρασί ἔμενε πολύ καιρό, ὅταν προσπαθοῦσε νά τό ἀνοίξει μέ τό τιρμπουσόν, ὁ φελλός διαλυόταν. Ἔτσι ἔμαθα ὅτι ὁ φελλός, ἐάν πίνει πολύ κρασί, διαλύεται!
Μέ τόν καιρό ἄρχισα νά μαθαίνω καί τίς ἄλλες ἰδιότητες τοῦ φελλοῦ. Κατ’ ἀρχάς, ἄκουγα τόν μεγαλύτερό μου ἀδελφό νά ἀποκαλεῖ κάποιους ἀνθρώπους φελλούς. Καί ὅταν ρώτησα νά μάθω τό γιατί, πῆρα τήν ἀπάντηση ὅτι μερικοί ἄνθρωποι, παρά τό ὅτι δέν διαθέτουν τό εἰδικό βάρος πού ἀπαιτεῖται, ἐπιπλέουν –ἐπειδή εἶναι φελλοί– καί καταλαμβάνουν σημαντικές θέσεις στήν κοινωνία ἀλλά καί τήν πολιτική. Ἔτσι ἔμαθα ὅτι οἱ φελλοί ἐπιπλέουν καί στήν καθημερινή κοινωνική μας ζωή. Ἔπειτα ἄκουσα γιά φελλούς στόν ἀθλητισμό. Πολλές φορές ὁ προπονητής μας, ὁ ἀξέχαστος Τάκης Ἐπιτρόπουλος, μιλοῦσε γιά τούς φελλούς πού διοικοῦσαν (ἀπό τότε) τόν ἑλληνικό ἀθλητισμό. Μήν ἀκούω τήν λέξη παράγοντες. Εἶναι ὅλοι τους φελλοί!, ἦταν ἡ χαρακτηριστική του φράση. Ἔτσι ἔμαθα ὅτι τό εἶδος τῶν φελλῶν εὐδοκιμεῖ καί στόν χῶρο τοῦ ἀθλητισμοῦ.
Γενικῶς, ἀπό τότε πού πρωτοθυμᾶμαι ὅσα συνέβαιναν γύρω μου, οἱ φελλοί βρίσκονταν συνεχῶς στόν δρόμο μου. Τούς συνάντησα πολλές φορές στά δημοσιογραφικά γραφεῖα, ὅπου διάφοροι φελλοί ἀπολάμβαναν θέσεις καί ἀξιώματα, ἐνῶ τήν λάτρα καί τό φίδι ἀπό τήν τρῦπα τά ἔβγαζαν ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι, ὅμως, δέν ἐτύγχαναν (γιά διάφορους λόγους) τῆς εὐνοίας τοῦ ἐκδότη ἤ τοῦ διευθυντῆ. Σᾶς διαβεβαιῶ, ὅμως, ὅτι τέτοια ἀφθονία φελλῶν ὅπως αὐτή πού συνάντησα –καί συναντῶ εἰσέτι– στόν χῶρο τῆς πολιτικῆς δέν ὑπάρχει σέ ἄλλον χῶρο! Βλέπετε, στήν πολιτική δέν χρειάζεται καί πολύ γιά νά ἐπιπλεύσει ἕνας φελλός. Μπορεῖ νά εἶναι γαμβρός, μπορεῖ νά εἶναι υἱός, ἀνεψιός, συγγενής, τέλος πάντων, ἑνός ἄλλου πολιτικοῦ καί κληρονομικῷ δικαίῳ ἤ ὡς προῖκα, νά μᾶς τόν (τήν) πασσάρουν στήν Βουλή ἤ σέ κάποιο ὑπουργεῖο, ὅπου ἄλλοι θά κάνουν (ἄν κάνουν) τήν δουλειά κι ἐκεῖνος θά χαιρετᾶ τά πλήθη ἀπό ἄμβωνος! Ἐν κατακλεῖδι, οἱ φελλοί δέν πρόκειται νά ἐκλείψουν. Δυστυχῶς, ὅμως, κάποιες φορές, τήν ἐλαφρότητά τους, τήν πληρώνει ἡ παράταξή τους καί ἴσως καί ἡ χώρα!
