Γνώρισα πολλούς «δικαιωματιστές»
Ἀριστερούς –ἀριστοκράτες– πού πιστεύουν σέ ἕναν καλύτερο κόσμο (ὅπως ὅλοι μας), ἀντιπαθοῦν τούς μπάτσους (ἀλλά σπεύδουν νά τούς καλέσουν ἄν κάποιος γδάρει τό πολυτελές «πολυμορφικό» τους), ντύνονται πάντα σπόρ ἀλλά μέ τίς καλύτερες «φίρμες» καί καπνίζουν ἐγγλέζικα ἄφιλτρα ἤ ἐκεῖνα τά δύσοσμα γαλλικά «γκωλουάζ»…
Εἶναι ὑπέρ ὅλων τῶν «προοδευτικῶν» ἀπόψεων. Ὑπέρ τῶν ἀμβλώσεων (ὅπως καί οἱ περισσότεροι φιλελεύθεροι), ὑπέρ τοῦ συμφώνου συμβιώσεως ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου (ὅπως οἱ περισσότεροι φιλελεύθεροι) καί ὑπέρ τῆς νομιμοποιήσεως τῶν «μαλακῶν» ναρκωτικῶν (ὅπως καί οἱ περισσότεροι φιλελεύθεροι)…
Ποῦ βρίσκεται ἡ διαφορά μεταξύ τῶν δύο κατηγοριῶν; Πουθενά, καθώς ἡ «προοδευτικότητα» δέν ἀποτελεῖ πλέον μονοπώλιο τῆς –ὅποιας– ἀριστερᾶς.
Ἔπρεπε, λοιπόν, νά βρεθεῖ ἕνα σημεῖο πού νά μήν «τακιμάζει» (ταυτίζεται) ἡ «σινιέ» ἀριστερά μέ τούς «φιλελέδες». Καί βρέθηκε, στό πλέον ἀπεχθές καί φρικῶδες πρόσωπο!
Στό πρόσωπο τοῦ δολοφόνου ἕνδεκα ἀνθρώπων, στό πρόσωπο ἑνός τρομοκράτη, καταδικασμένου 11 φορές σέ ἰσόβια καί οὐδέποτε ἀνανήψαντος. «Βρέ εἶστε καλά; Πᾶτε καί στηρίζετε αὐτό τό διεστραμμένο ὑποκείμενο, πού σκότωνε …ἐπειδή τόν πίεζε ἡ γυναίκα του γιά νά τήν πάει διακοπές;» ἔλεγα σέ ὅποιον «δικαιωματιστή» μοῦ ἀνέπτυσσε τίς γελοῖες θεωρίες περί τῶν «δικαιωμάτων ἑνός καταδίκου»… Ἡ ἀπάντηση ἦταν πάντοτε περιφραστική. Ἄρχιζε μέ τό «ὁποιοσδήποτε καί ἄν ἦταν στήν θέση τοῦ Κουφοντίνα τό ἴδιο θά ἔλεγα», πήγαινε σέ «ἕνα εὐρωπαϊκό κράτος δικαίου δέν μπορεῖ νά πεθάνει ἀπεργός πείνας», συνεχιζόταν μέ τό «δέν ὑπερασπίζομαι τήν τρομοκρατία καί τόν δολοφόνο ἀλλά τά συνταγματικά μας δικαιώματα» καί κατέληγε μέ τό «ἡ κυβέρνηση παίρνει τό ρίσκο καί θά φτιάξει ἕναν ἥρωα γιά τό περιθώριο»…
Κάποιο, μάλιστα, μοῦ μοστράριζαν καί τόν –ἀληθινό ἥρωα– τόν Ἰρλανδό Βουλευτή τοῦ Κοινοβουλίου τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου Μπόμπι Σάντς, λέγοντας ὅτι «θά γίνει τό ἴδιο καί μέ τόν Κουφοντίνα»… Στήν ἀρχή ἐκνευριζόμουν. Ἀλλά –ἐπειδή τυγχάνει νά ἔχω δεῖ ἀπό πολύ κοντά τούς «σαχλόμαγκες» τῆς 17Ν καί νά ἔχω συνομιλήσει μαζί τους, ὡς μάρτυς στήν περίφημη δίκη– εἶπα νά ἀρχίσω τό «δούλεμα»… Ρωτοῦσα, λοιπόν: «Κι ἄν ἀρχίσει αὔριο ἀπεργία πείνας καί δίψας τό ἄλλο ἀπόβρασμα, ἐκεῖνος ὁ χρυσαυγίτης πού δολοφόνησε τόν Φύσσα; Θά πάρετε τό μέρος καί θά ταχθεῖτε ὑπέρ τῶν δικαιωμάτων του;». Ἡ ἀπάντηση ἦταν ἴδια ἀπό ὅλους! «Δέν πρόκειται ποτέ νά τό κάνει αὐτό ὁ Ρουπακιᾶς!». Ἡ μπάλα στήν ἐξέδρα, δηλαδή. Ἔπειτα, περνοῦσα σέ ἄλλο «λάκκο στή φάβα». Ρωτοῦσα πῶς εἶναι δυνατόν ἕνας δολοφόνος ὁ ὁποῖος ἔχει δηλώσει ὅτι δέν ἀναγνωρίζει τούς Νόμους τῆς χώρας –γι’ αὐτό καί ἀρνήθηκε νά ἀπολογηθεῖ στό δικαστήριο– τώρα νά τούς ἐπικαλεῖται. Κι ἐδῶ ἡ ἀπάντηση ἦταν σχεδόν ἀπό ὅλους πανομοιότυπη. «Δέν μᾶς ἐνδιαφέρει τί κάνει ἐκεῖνος, ἀλλά τί κάνει ἡ ἑλληνική δημοκρατία.» Ἄλλα ἀντ’ ἄλλων, δηλαδή… Τέλος, τούς ζητοῦσα νά στοιχηματίσουμε ὅτι ὁ Κουφοντίνας δέν θά πέθαινε καί θά ἔλυνε τήν ἀπεργία του. Κανείς δέν ἔβαλε στοίχημα. Ἀπό τήν ἔκβαση τῆς ὑποθέσεως καταλαβαίνω ὅτι πίστευαν πώς θά τό χάσουν! Ἄ, νά μήν ξεχάσω καί τό «σλόγκαν». Ὅταν μοῦ ἔλεγαν περί Μπόμπι Σάντς, ἀπαντοῦσα μέ τό δίστιχο: «Γιά νά γίνεις Μπόμπι Σάντς, πρέπει νά ’χεις καί τά “γκάτς”!»…
