Μοῦ τηλεφώνησε φίλος, ἀναστατωμένος. Φοβήθηκα ὅτι κάτι σοβαρό τοῦ συνέβαινε, ὁ νοῦς μου πῆγε στά χειρότερα. Μέ αἰφνιδίασε ὅταν μοῦ μίλησε γιά τόν γυιό του.
«Μᾶς ξύπνησε μέσα στή νύχτα, μέ φωνές πόνου. Δέν μποροῦσε νά σταθεῖ, τόν πονοῦσε τό κεφάλι του ἀφόρητα! Τρελάθηκα, τηλεφώνησα ἀμέσως σέ φίλο νευρολόγο καί ἦλθε μέσα στή νύχτα ὁ ἄνθρωπος»…
Μοῦ ἐξήγησε ὅτι ὁ γυιός του, στά 22 του χρόνια, φοιτητής τοῦ Πολυτεχνείου, εἶχε ὑποστεῖ ἕνα εἶδος «κρίσεως πανικοῦ» καί ὁ γιατρός τοῦ συνέστησε μιά ἐλαφρά φαρμακευτική ἀγωγή. Κάτι ἡ ἰγμορίτιδα, κάτι τό ἄγχος γιά τίς ἐξετάσεις, κάτι τό διάβασμα, κάτι ὁ ὑπολογιστής, τό παιδί δέν ἄντεξε καί ἔπαθε ὅτι ἔπαθε…
«Μίλησέ του ἐσύ, σέ ἐμᾶς δέν ἀνοίγεται.» Καί τοῦ μίλησα, τόν ἔβγαλα γιά καφεδάκι στήν πλατεῖα, πήγαμε στήν «Βιβλιοθήκη», στό βάθος, καί μείναμε γιά πολύ…
Ναί, τά μαθήματα, ναί, εἶναι ὑπερφορτωμένη ἡ σχολή του. «Δέν εἶναι τόσο εὔκολα τά πράγματα. Κατ’ ἀρχήν δέν μπορεῖς νά παρακολουθήσεις εὔκολα, κυρίως σέ ὁρισμένες αἴθουσες πού δέν πληροῦν τούς κατάλληλους ὅρους. Ἔπειτα εἶναι καί τό “ποῦ θά πέσεις”, μπορεῖ νά ἀξιολογηθεῖ ἡ ἐπίδοσή σου μέ “4” καί ὁ συμφοιτητής σου, μέ τόν ὁποῖο εἴχατε διατυπώσει τήν ἴδια ἄποψη, νά φύγει μέ “7”! Ἀλλά αὐτά συμβαίνουν»…
Τό μεγάλο του πρόβλημα ὅμως εἶναι τό «τί γίνεται μετά τό πτυχίο»! Δέν εἶναι εὔπορη οἰκογένεια, ὁ πατέρας συνταξιοῦχος, μέ μιά σύνταξη μικρή, ἡ μητέρα δέν ἐργάζεται, ἔχει δυσκολίες ἀκόμη καί στήν ἀντιμετώπιση τῶν καθημερινῶν του ἐξόδων.
– Ξέρω ὅτι οἱ γονεῖς μου δέν μποροῦν νά τά φέρουν εὔκολα βόλτα. Ἔχω δύο ἀκόμη ἀδέλφια, στό Λύκειο. Πῶς νά τά καταφέρουν; Σκέπτομαι νά πάω νά ἐργασθῶ, ἀλλά δέν θά προλαβαίνω τήν σχολή, θά «κολλήσω», ὅπως κάποιοι συμφοιτητές μου, πού ἔμειναν πίσω, καθώς ὑποχρεώθηκαν νά ἐργασθοῦν…
Μοῦ ἀποκαλύπτει ὅτι ἔχει συζητήσει μέ μιά μεγάλη τεχνική ἑταιρεία. «Θά τά παρατήσω καί θά μπῶ στήν ἀγορά ἐργασίας. Κι ἄν μπορέσω νά παρακολουθήσω, ἔχει καλῶς. Ἀλλιῶς δέν θά εἶμαι ὁ πρῶτος οὔτε καί ὁ τελευταῖος μή πτυχιοῦχος πού θά ἐργάζεται»…
Τοῦ λέω ὅτι δέν πρέπει νά τά παρατήσει, ὀφείλει νά τελειώσει, θέλει-δέν θέλει, ἀκόμη τρία ἑξάμηνα γιά νά πάρει πτυχίο.
Μοῦ ἐξηγεῖ ὅτι δέν ἦταν ἡ πρώτη φορά πού ὑπέστη κρίση πανικοῦ. «Τό ἔπαθα κι ἄλλες φορές, ἀλλά τό ἀντιμετώπισα μέ ἕνα κρύο ντούς ἤ ἕνα ποτήρι νερό. Ἀλλά αὐτή τή φορά ἦταν ἀφόρητος ὁ πονοκέφαλος! Ἀγωνιῶ γιά τό τί θά κάνω στή ζωή μου. Μᾶλλον θά κοιτάξω νά φύγω γιά τό ἐξωτερικό μόλις τελειώσω»…
Προσπάθησα νά τόν πείσω ὅτι ἡ φυγή δέν εἶναι λύση. «Καί τί θά γίνει ἄν φύγουμε ὅλοι; Ποιός θά μείνει σ’ αὐτή τή χώρα τελικά;» τοῦ εἶπα σχεδόν θυμωμένος.
Καί τότε ἄρχισε νά μοῦ μιλᾶ γιά τήν πολιτική κατάσταση καί γιά τήν οἰκονομία τῆς χώρας. Κι ἐκεῖ, ὁμολογῶ, δέν εἶχα ἀπαντήσεις…
