Ὥστε τό «Πεδίον τοῦ Ἄρεως» ἀποδίδεται στά ἀγγλικά ὡς “Mars field”;
Γιά γέλια, φυσικά, οἱ «πινακίδες» τίς ὁποῖες τοποθέτησε ἡ «ἀγγλομαθής» Περιφέρεια Ἀττικῆς στό Πάρκο. Θά πεῖτε, «πάλι καλά», διότι ἄν ὁ μεταφραστής ἦταν καί ὀλίγον ἀνορθόγραφος καί ἔγραφε τό Πεδίον μέ [αι] (δέν θέλει καί πολύ) θά μποροῦσε νά ἀναγράψει στήν πινακίδα “Mar’s Child”!
Ἀσφαλῶς, ἡ πινακίδα εἶναι «λάθος ἐπί λαθῶν», καθώς ἡ ἀναγραφή μόνον τοῦ ὀνόματος “Μar’s” δέν περιλαμβάνει καί τό κτητικό “’s”, ἀλλά ἄς μήν σταθοῦμε ἐκεῖ. Αὐτές οἱ «ἀγγλικοῦρες» ἐμφανίζονταν ἀνέκαθεν καί γίνονταν ἀντικείμενο χλεύης. Θυμᾶμαι μιά πινακίδα, στήν Κύπρο, ὅπου ἔγραφε «Ὁδός Μακρυγιάννη» καί ἀπό κάτω, μέ λατινικούς χαρακτῆρες “Long John Street”! Ὑπῆρχε κι ἕνα ἄλλο, ἀκόμη πιό ἀστεῖο, πού ταιριάζει «γάντι» στούς δῆθεν ἀγγλομαθεῖς τῆς Περιφερείας Ἀττικῆς.
Παλαιότερα, χτυποῦσε τό τηλέφωνο. «Παρακαλῶ» ἔλεγες. «Τόν κύριο τάδε» ἀπαντοῦσε ἡ φωνή ἀπό τό ἀκουστικό. «Ὁ ἴδιος» ἀντέτεινες ἐσύ.
Ἡ «ἀγγλικούρα», πού ἦταν κομμένη καί ραμμένη γιά νά σατιρίζει κάποιον ὁ ὁποῖος ἔκανε τόν ἀγγλομαθῆ, εἶχε ὡς ἑξῆς: “Hello”, ἔλεγε ὁ καλούμενος πού δῆθεν γνώριζε τά ἀγγλικά. “Can I speak to mr. George?” ρωτοῦσε ὁ καλῶν. “The same!” ἀπαντοῦσε ὁ ἄλλος, πιστεύοντας ὅτι καί οἱ Ἄγγλοι ἀπαντοῦσαν λέγοντας «ὁ ἴδιος»! Βεβαίως, ὑπῆρχαν καί κάποιες ἄλλες παραλλαγές τῆς δῆθεν ἀγγλομαθείας. Μοῦ ἔχει μείνει ἀξέχαστη μιά σκηνή στό Τολό, ὅταν ὁ ὑπάλληλος στήν ταβέρνα τοῦ Σπιθούρη ἐξηγοῦσε σέ μιά νεαρή Ἀγγλίδα πῶς πιάνει τά καβούρια. Τῆς ἔλεγε, λοιπόν, μιλῶντας πολύ ἀργά.
«Δέ καβούρ, γκό ἄκρ-ἄκρ τοῦ βράχια, ἄι γκό σίγ-σίγ καί ἅρπαξ!» Φυσικά, πίστευε ὅτι ἐπειδή μιλοῦσε πολύ ἀργά, κάνοντας καί τίς κατάλληλες χειρονομίες παντομίμας, μιλοῦσε τά ἀγγλικά! Ἡ τουρίστρια, ἀπό τίς κινήσεις ἀντιλαμβανόταν, γελοῦσε εὐχάριστα καί ὁ σερβιτόρος εἶχε ἤδη πάρει τό “Lower”!
Θυμᾶμαι ἐπίσης τόν ἀδελφό μου, ὁ ὁποῖος, ἀπευθυνόμενος στόν Ἄγγλο σύζυγο τῆς θείας μας, τοῦ ἔλεγε, πάλι μιλῶντας πολύ ἀργά: «Ἄνκλ Τόμ, χέβ οὐάν μαγκάλι ἔντ μάτς κάρβουνα ἔντ γουί μέικ σουβλάκια»!
Εἶναι πολλά αὐτά τά παραδείγματα μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς, μιᾶς ἐποχῆς πού ἐλάχιστα Ἑλληνόπουλα μάθαιναν ξένες γλῶσσες καί κυρίως γαλλικά.
Ἡ μεγάλη ἔκρηξη μέ τά «Ἰνστιτοῦτα Ἐκμαθήσεως Ἀγγλικῆς Γλώσσης» σημειώθηκε στά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’60, ὅταν ἡ πόπ καί ρόκ μουσική εἶχε ἐπικρατήσει στήν ἑλληνική νεολαία, καί οἱ νέοι πού ἄκουγαν καί χόρευαν μέ τά τραγούδια, ἐπιθυμοῦσαν νά γνωρίζουν τί ἔλεγαν οἱ στίχοι!
Τό νεανικό πολύ ἐπιτυχημένο περιοδικό «Μοντέρνοι Ρυθμοί» πού ἐξέδιδε ὁ Θανάσης Τσόγκας μέ ἐπί κεφαλῆς τόν δαιμόνιο Νῖκο Μαστοράκη, δημοσίευε τούς στίχους τῶν ξένων τραγουδιῶν στά ἀγγλικά, ἀλλά μέ …ἑλληνικούς χαρακτῆρες!
«Ὄου, Κάρολ, ἄιμ μπάτ ἔ φούλ» ἔλεγε ὁ Νήλ Σεντάκα. «Ἴτς νάου ὄρ νέβερ, κάμ χόλντ μί τάιτ» τραγουδοῦσε ὁ Ἔλβις. «Λάβ, λάβ μί ντού, γιού νόου ἄι λάβ γιού, ἄιλ ὤλγουαίηζ μπή τρού», οἱ Μπήτλς!
Εἶναι βέβαιον ὅτι θά ὑπάρχουν κάποιοι ἀγγλομαθεῖς στήν Περιφέρεια. Ἄς προσπαθήσει νά τούς βρεῖ ὁ Περιφερειάρχης. Καί καλό εἶναι νά ἀρχίσουν νά μαθαίνουν καί πῶς νά ὁμιλοῦν τά ἑλληνικά ὁρισμένοι πού ἐμφανίζονται συχνά στήν τηλεόραση!
