Δύσκολα μπορεῖ κανείς νά δεχθεῖ ὅτι…
… τά μέσα πού διαθέτει ἡ χώρα (μαζί μέ ἐκεῖνα πού ἔχουν προστρέξει ἀπό τό ἐξωτερικό) ἀδυνατοῦν νά ἐλέγξουν τήν πυρκαϊά πού κατατρώγει ἕναν ἀκόμη πνεύμονα πρασίνου τῆς Ἀττικῆς γῆς. Πάει καί τό πανέμορφο δάσος τῆς Εἰδυλλίας! Ἡ περιοχή τῶν Αἰγοσθαίνων, ἡ περιοχή τῶν Ἐρυθρῶν, ἡ πανέμορφη ἐξοχή τῆς Οἰνόης μέ τούς γύρω οἰκισμούς. Οἱ πευκῶνες τοῦ Κιθαιρῶνα καί τῶν γύρω λοφίσκων, καταστρέφονται ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ. Καί ἡμεῖς τί κάνουμε «τῶν οἰκιῶν ἡμῶν ἐμπιπραμένων»;
Ἀσφαλῶς, οὔτε ἄδομεν οὔτε συρίζομεν στόν ἀέρα κλέφτικα! Ἁπλῶς, παρακολουθοῦμε! Καί, αὐθορμήτως, ἔρχεται στό μυαλό ἡ ἀπορία: «Μά, εἶναι δυνατόν νά μήν μποροῦμε νά κάνουμε κάτι;»…
Φαίνεται, δυστυχῶς, ὅτι εἶναι! Μπορεῖ νά εἶναι ἡ φύση, πού ἐκδικεῖται, κατευθύνοντας τούς ἀνέμους κατά τρόπο πού νά μήν μπορεῖ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου νά ἀντιληφθεῖ. Μπορεῖ νά εἶναι ἐμπρηστές, πού στοχεύουν σωστά καί νικοῦν τούς «ἀντιπάλους» πυροσβέστες, ἀνάβοντας τήν φωτιά ἐκεῖ πού δέν μποροῦν νά τό περιμένουν. Πολλά «μπορεῖ» νά εἶναι…
Μιλοῦσα μέ φιλικό μου ζεῦγος, πού διαμένει –μετά τήν συνταξιοδότησή του– στόν οἰκισμό «Πουρνάρι», στήν περιοχή «Καραϊσκάκης» τῆς Οἰνόης.
«Δύσκολα ἀναπνέουμε, ἐδῶ δέν ἔχει φθάσει ἡ φωτιά, ἀλλά μαθαίνουμε ὅτι σέ κοντινή ἀπόσταση ἔχουν καεῖ τά σπίτια κάποιων φίλων μας» μοῦ λένε. «Μήν κάθεστε ἐκεῖ καί πάθετε τίποτε. Πάρτε τό αὐτοκίνητο καί πηγαίνετε στά παιδιά σας, στήν Ἀθήνα» τούς συμβουλεύω. «Δέν πρόκειται νά φύγουμε, ἄν δέν ὑπάρξει κίνδυνος καί γιά ἐμᾶς» μοῦ λένε. Τούς προτείνω νά πιάσουν τήν «μάνικα» καί νά βρέχουν τόν χῶρο γύρω ἀπό τό σπίτι τους. «Δέν ἔχουμε νερό, ἔχει κοπεῖ ἡ παροχή ἐδῶ καί μία ὥρα» ἦταν ἡ ἀπάντηση…
Ἔχουν ἀγοράσει ἕνα κτῆμα γύρω στά δύο στρέμματα, ἔχουν φτιάξει ἕνα ὄμορφο σπίτι, ὁ σύζυγος ἔχει δημιουργήσει ἕναν ὑπέροχο κῆπο μέ ὅλα τά καλά καί ζοῦν ὅπως εἶχαν ὀνειρευτεῖ στά νιάτα τους, κοντά στή φύση. Δηλαδή ζοῦσαν, ἀφοῦ δέν ἀναμένεται νά ξαναδοῦν τήν γύρω τους περιοχή πνιγμένη στό πεῦκο καί τά ἔλατα!
Τά Βίλλια, τό ὄμορφο χωριό τῆς Εἰδυλλίας, τό θυμᾶμαι ἀπό τότε πού κατά τακτά διαστήματα πηγαίναμε μέ τούς γονεῖς μας τίς Κυριακές γιά νά μαζέψουν χόρτα καί μετά νά καταλήξουμε σέ μιά ἀπό τίς πολλές καί «μπερκετλίδικες», ὅπως τίς ἔλεγε ἡ θεία μας ἐξ Ἀνατολῆς, «χασαποταβέρνες»…
Καί καμμιά φορά φθάναμε μέχρι τά ἀρχαῖα Αἰγόσθαινα. Κι ὅλα ἐτοῦτα, στούς πρόποδες τοῦ Κιθαιρῶνα, τοῦ ὄρους (ὑψόμετρο κάτι περισσότερο ἀπό τά χίλια μέτρα), τό ὁποῖο κατά τήν ἀρχαιότητα ἀποτελοῦσε τό σύνορο μεταξύ Βοιωτίας καί τῆς Μεγαρίδος. Ἡ σημαντικότερη βοιωτική πόλη στούς πρόποδες τοῦ Κιθαιρῶνα ἦταν οἱ Πλαταιές καί στίς πλαγιές καί τούς πρόποδες τοῦ βουνοῦ βρίσκονταν οἱ Ἐρυθρές, ὁ Σκῶλος, τά Λεῦκτρα καί οἱ Ἐλευθερές.
Ἡ τελευταία πόλη ἀποτελοῦσε κέντρο λατρείας τοῦ Διονύσου, ἡ λατρεία τοῦ ὁποίου πέρασε καί στήν Ἀττική ὅταν ἡ πόλη κατελήφθη ἀπό τούς Ἀθηναίους. Ἡ μεγάλη «Μεγαρική» πόλη τοῦ Κιθαιρῶνα ἦταν τά Αἰγόσθαινα, τό σημερινό «Πόρτο Γερμενό». Αὐτή ἡ Ἑλλάδα καίγεται. Ἡ Ἑλλάδα πού ὕμνησαν οἱ ποιητές, τά δάση ὅπου γεννήθηκαν καί ἔζησαν Θεοί καί Ἡμίθεοι. Αὔριο, μπορεῖ νά καίγεται ὁ Ἑλικώνας καί νά καοῦν μαζί τους οἱ Μοῦσες καί ὁ Ἀπόλλων! Ἀλλά ποιός νοιάζεται γιά ὅλα ἐτοῦτα; Καί ποιός τά διδάσκει στούς νεότερους; Ποῦ νά τά μάθουν αὐτά οἱ νεοέλληνες; Στό «Σαρβάιβορ» ἤ στίς «Ἄγριες Μέλισσες»; Πῶς νά ἀγαπήσεις ἕναν τόπο ὅταν δέν γνωρίζεις τήν Ἱστορία του;
