Κάθε φορά πού μοῦ ἀνετέθησαν ὑψηλά καθήκοντα, φρόντισα νά δώσω εὐκαιρίες σέ νέους ἀνθρώπους.
Ὑπάρχουν σήμερα ἀρκετοί συνάδελφοί μου, οἱ ὁποῖοι ἄρχισαν τήν σταδιοδρομία τους κοντά μου καί ἐκμεταλλεύθηκαν τίς εὐκαιρίες τίς ὁποῖες χωρίς καμμία ἀναστολή τούς ἔδωσα… Καί χαίρομαι ὅταν τούς διαβάζω, τούς βλέπω ἤ τούς ἀκούω. Πραγματικά χαίρομαι.
Φρόντισα, ὡστόσο, πάντα νά τούς τονίζω ὅτι τό μόνο πού δέν μπορεῖ κάποιος νά διδάξει, τό μόνο πού δέν διδάσκεται σέ κανένα Πανεπιστήμιο τοῦ κόσμου εἶναι ἡ ἐμπειρία! Τό συστατικό ἐκεῖνο, δηλαδή, τό ὁποῖο μπορεῖ νά σέ προφυλάξει ἀπό πολλά λάθη καί νά σέ ὁδηγεῖ σέ ὅσο τό δυνατόν λιγότερο λανθασμένες ἀποφάσεις. Βλέπω καί ἀκούω, λοιπόν, συνεχῶς αὐτό τό «ἄνοιγμα στούς νέους» τό ὁποῖο ἐπιχειρεῖται ἀπό τά κόμματα καί τούς δημοτικούς συνδυασμούς στίς ἐκλογές. Ἕνα «ἄνοιγμα», πού σέ κάποιες στιγμές ἐγγίζει τά ὅρια τοῦ ἡλικιακοῦ ρατσισμοῦ.
Θά μοῦ πεῖτε: «Μά, θέλουν οἱ πολιτικοί καριέρας καί τά κόμματα ἀνθρώπους μέ ἐμπειρία καί ἐπαγγελματική καί κοινωνική καταξίωση καί ἀποδοχή δίπλα τους;». Κατηγορηματικά σᾶς λέω: «Ὄχι»! Καί γιατί νά τόν θέλουν, ἄλλωστε; Γιά νά τούς “χαλάσει τήν σούπα”;». Νέους ἀνθρώπους χρειάζονται, νέους, τῶν ὁποίων τόν χαρακτῆρα καί τίς συνήθειες θά διαπλάσουν καί θά διαμορφώσουν μέσα στά δικά τους πλαίσια.
Θυμᾶμαι τόν ἀείμνηστο ἐξάδελφό μας Λάζαρο Ἐφραίμογλου, μέ καταγωγή ἀπό τήν Σπάρτη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅταν ἀποφάσισε τό 1989 νά ἀσχοληθεῖ μέ τήν πολιτική καί ἐξελέγη βουλευτής μέ τήν Νέα Δημοκρατία. Ἔφυγε, σχεδόν πανικόβλητος!
«Τί νά μέ κάνουν ἐμένα; Δέν μέ θέλουν, ἔχω πλέον διαμορφώσει χαρακτῆρα καί ἄποψη, πού δέν μπορῶ νά ἀλλάξω» μοῦ εἶπε ὅταν πίναμε καφέ, καί ἀφοῦ εἶχε ἀποχωρήσει ὁριστικά ἀπό τήν πολιτική.
Εὐτυχῶς πού ἔφυγε ἐγκαίρως καί κέρδισε ἡ ἑλληνική κοινωνία τόν «Ἑλληνικό Κόσμο», τό δημιούργημα τοῦ Λάζαρου, στήν ὁδό Πειραιῶς, τό ὁποῖο συνεχίζουν καί ἐνισχύουν τά ἄξια παιδιά του, Δημήτρης καί Σοφία. Τί νά τόν κάνουν τόν Λάζαρο, μέ ἐπιτυχημένη σταδιοδρομία, ἀνεξάρτητο οἰκονομικά, μέ διαμορφωμένη ἄποψη, τήν ὁποία θά στήριζε μέ ἐπιχειρήματα; Μπορεῖ ἕνας ἐπιχειρηματίας ἤ ἐλεύθερος ἐπαγγελματίας, ἐπιτυχημένος καί κοινωνικά ἀποδεκτός, νά λέει «ναί» σέ ἀποφάσεις μέ τίς ὁποῖες δέν συμφωνεῖ; Ὄχι, ἀσφαλῶς. Τί νά σέ κάνουν, ὅταν δέν ἔχεις ἀνάγκη τό «μεροκάματο», ὅταν δέν ἔχεις στόχο τήν διά τῆς πολιτικῆς ἐπαγγελματική καί οἰκονομική σου ἀποκατάσταση; Γιά νά «πετάγεσαι» καί νά λές τήν ἄποψή σου; Γιά «νά φυτρώνεις ἐκεῖ πού δέν σέ σπέρνουν;».
Φυσικά, δέν εἶμαι κατά τῆς προσελκύσεως νέων στήν πολιτική. Εἶμαι, ὅμως, «κάθετα» ἐναντίον τῆς προσελκύσεως νέων στό «πολιτικό ἐπάγγελμα». Δέν χρειάζεται ἡ χώρα «ἐπαγγελματίες πολιτικούς», δέν χρειάζεται νέους, οἱ ὁποῖοι θά διδαχθοῦν τήν ξύλινη γλῶσσα καί τά ἀκαταλαβίστικα ἑλληνικά. Χρειάζεται ἕνα μεῖγμα ἐμπειρίας καί νεότητας. Τήν ἐμπειρία γιά νά διδάξει «ἄποψη» καί τούς νέους γιά νά τήν ἀποκτήσουν. Μόνο πού δέν τό βλέπω, ἀγαπητοί. Καί κουμπώνομαι, κουμπώνομαι πολύ. Κι ἄς εἶναι μπροστά μας τό καλοκαίρι…
