Aπό το1973, όταν άρχισα να ασχολούμαι με την δημοσιογραφία…
… έχω επαφή -στενή σχέση θα έλεγα- με το Υπουργείο Ναυτιλίας και το Λιμενικό Σώμα. Πριν μεταστεγασθεί το Υπουργείο στην Ακτή Βασιλειάδη, ήμουν κάθε μέρα στο κτίριο της Βασιλίσσης Σοφίας, στο Πασαλιμάνι. Το Γραφείο Τύπου, στον τρίτο όροφο, ήταν για τους ναυτιλιακούς συντάκτες καθημερινό σημείο συναντήσεως. Από την εποχή του Γιάννη Πολυχρονόπουλου (πολιτικός υπάλληλος, πολύτιμος συνεργάτης μας), του Γεωργίου Σταμάτη, του Παντελή Πρωτονοτάριου, του Περικλή Κατσίνα, του Βασίλη Κάντα, του Ηλία Κουντρομιχάλη (αξιωματικών του Λ.Σ, έτοιμων ανά πάσα στιγμή να μας ενημερώσουν με κάθε λεπτομέρεια και συνέπεια) μέχρι του σημερινού επί κεφαλής του Γραφείου Νίκου Λαγκαδιανού, οι Λιμενικοί αξιωματικοί υπήρξαν πάντα πρόθυμοι να ενημερώσουν τους δημοσιογράφους. Θυμάμαι νύχτες άγριες, με ναυάγια πολύνεκρα, με αγωνία για να ακούσουμε ένα σήμα από κάποιον παράκτιο σταθμό, να φθάσει στον «Θάλαμο Επιχειρήσεων» ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Εκεί, με καφέδες ατελείωτους και τσιγάρα γινόταν το ρεπορτάζ! Και κάθε που χειμώνιαζε, μαύριζε η ψυχή μας και όταν χτυπούσε νύχτα το τηλέφωνο γνωρίζαμε ότι μας ειδοποιούσαν για κάποοιο ναυάγιο! Δεν υπήρξε χειμώνας χωρίς «ναυτική τραγωδία». Οπότε και άρχιζε το δράμα μας, καθώς οι «αιμοδιψείς» διευθυντές των εφημερίδων ήθελαν «φωτογραφίες οπωσδήποτε»!
«Μην τολμήσεις να πατήσεις στην εφημερίδα χωρίς φωτογραφίες!» μου έλεγε ο Σαράντος Σαραντάκος, τότε, στην «Βραδυνή» του Τζώρτζη Αθανασιάδη. Και άρχιζε εκείνο το τρομακτικό «σαφάρι», με τον Γιάννη Φυτρα «καμικάζι», να κατεβάζει από τους τοίχους φωτογραφίες των ναυαγών και των οικογενειών τους, εγώ να «παρλάρω» στην γυναίκα ή τη μάνα του ναυτικού και ο Μήτσος Πουλακίδας, ο δαιμόνιος φωτορεπόρτερ, να «αντιγράφει» τις φωτογραφίες με τον φακό του στην τουαλέτα του σπιτιού! Άγρια πράγματα! Το αγαπώ το Υπουργείο Ναυτιλίας και το θεωρώ ένα εκ των σπουδαιοτέρων οργανισμών για την πατρίδα μας. Και γι αυτό στενοχωριέμαι όταν βλέπω «φάλτσα». Όπως, π.χ η περίπτωση ενός ελληνικών συμφερόντων πλοίου, που υπέστη μιαν αβαρία νοτίως της Καρπάθου, σε ύδατα διεθνή. Αμέσως ενημέρωσε με σήμα την «σημαία» του, τον Νηογνώμονα και την εταιρεία ρυμουλκών (η οποία οφείλει να ενημερώσει τον «Θάλαμο»).
«Ειναι κοντά κι ένα τούρκικο βαπόρι κι έρχεται να συνδράμει» λέει ο καπετάνιος. «Μην τυχόν και τον αφήσεις να ζυγώσει! Να αρνηθείτε αμέσως κάθε παροχή βοήθειας!» κραυγάζει ο εφοπλιστής, ο οποίος γνωρίζει τί θα πει «Έρευνα και διάσωση» από τουρκικό πλοίο σε εκείνες τις «κοχλάζουσες» περιοχές! Με το που θα «δέσουν» οι Τούρκοι το βαπόρι, ισχυρίζονται ότι έχουν δικαιώματα και χρησιμοποιούν τα περιστατικά ως «αποδεικτικά στοιχεία»! Το συγκεκριμένο βαπόρι, λοιπόν, «έφαγε» πρόστιμο 300 ευρώ επειδή «δεν ενημέρωσε εγκαίρως τον Θάλαμο Επιχειρήσεων»… Χθες διάβασα ότι στην περιοχή στην οποία το ελληνόκτητο πλοίο αρνήθηκε να δεχθεί βοήθεια από τους Τούρκους, ο Ερντογάν ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιήσει έρευνες για πετρέλαιο! Μήπως, ερωτώ, αντί προστίμου ενέργειες όπως αυτή του υπό ξένη σημαία, αλλά (πολύ) ελληνικής πλοιοκτησίας φορτηγού πλοίου, έπρεπε να λαμβάνουν από το Υπουργείο κάποιον «Έπαινο» αντί προστίμου; Για κοιτάξτε το, εκεί, στην Ακτή Βασιλειάδη…
