«Τήν σημαία, κυρία Σοφία, τήν σημαία!». Πρωί-πρωί τέτοια μέρα, ὁ ἐπιστάτης τοῦ σχολείου καί ὁδηγός τοῦ σχολικοῦ λεωφορείου, ὁ κυρ-Χριστόφορος, χτυποῦσε τό κουδοῦνι τοῦ σπιτιοῦ μας, δίπλα ἀκριβῶς στό ἐκπαιδευτήριο.
Ἡ κυανόλευκος ὑψωνόταν πρίν ξημερώσει, γιά νά ὑποδηλώσει μέ ἔμφαση τό ἑορταστικό τοῦ τριημέρου. «Ἁγίου Δημητρίου-28η Ὀκτωβρίου», τό τριήμερο πού τελείωνε μέ τήν παρέλαση σέ κάθε γωνιά τῆς χώρας. Τότε δέν εἴχαμε τηλεόραση, ὁ κόσμος δέν καθόταν σπίτι γιά νά παρακολουθήσει τά τεκταινόμενα καί νά ἀκούσει τήν περιγραφή ἀπό τόν Ἀντώνη Πυλιαρό, ἀλλά ἔσπευδε στήν πλατεῖα γιά νά πιάσει καλή θέση καί νά παρακολουθήσει τήν παρέλαση ἐπί τῆ ἐπετείω τοῦ «Ὄχι»…Ἀπό τότε κύλησε πολύ νερό στό αὐλάκι. Οἱ παρελάσεις ἔγιναν πιό «θεαματικές», τά κορίτσια πέρασαν σέ «ἐπεισοδιακές» ἐμφανίσεις, οἱ σημαιοφόροι ἔφθασε νά ἐπιλέγονται μέ κλήρωση, εἴδαμε μέχρι καί «μαντῆλες» πλάι στήν σημαία. Ἡ τηλεόραση ἄλλαξε ἐπίσης καί περάσαμε σέ ἄλλες φωνές, σέ ἄλλα πρόσωπα, ἄλλες φιγοῦρες, κάποιες μάλιστα δέν ἔχασαν τήν εὐκαιρία νά βάλλουν κατά τῶν παρελάσεων, νά τίς χαρακτηρίσουν «μιλιταριστικές» καί νά ζητήσουν τήν κατάργησή τους, βρίσκονταν εὐήκοα ὦτα καί στούς «προοδευτικούς» τῆς πολιτικῆς. Οἱ παρελάσεις, ὅμως, ἐπέζησαν καί τήν Δευτέρα θά γεμίσουν πάλι οἱ δρόμοι ἀπό κόσμο, πού θά σπεύσει νά τίς παρακολουθήσει, νά δεῖ καί νά χειροκροτήσει τά παιδιά του, τά παιδιά τῶν φίλων καί συγγενῶν του, νά δεῖ τίς στρατιωτικές μονάδες καί νά κρατήσει τό γαλανόλευκο σημαιάκι, δεῖγμα ἐλάχιστο τιμῆς σέ ἐκείνους πού τό 1940 ἄφησαν ἄφωνο τόν κόσμο ὅλο καί πέταξαν στήν θάλασσα τούς Ἰταλούς. Βέβαια, δέν ὑπάρχει τό κλῖμα πού ἐμεῖς, οἱ κάπως παλαιότεροι, ζήσαμε. Δέν θά δοῦν μεθαύριο τούς ἀναπήρους πολέμου νά προηγοῦνται τῆς πομπῆς, δέν θά δοῦν τούς ἐφέδρους, τίς νοσοκόμες τοῦ Μετώπου. Θά δοῦν, ὅμως, σύγχρονες στρατιωτικές μονάδες, σύγχρονα ἅρματα μάχης, πυραύλους, πυροβολικό. Θά δοῦν ἐπίσης τά σημερινά παιδιά, πολύ πιό ψηλά ἀπό ἐμᾶς, πιό καλά θρεμμένα, καλύτερα ντυμένα. Εὐτυχῶς, ἀγαπητοί, πού ἐπεβίωσαν οἱ παρελάσεις! Ὅπως ἔχουν ἐπιβιώσει σέ ὅλες τίς χῶρες οἱ ὁποῖες προσπαθοῦν νά κρατήσουν ζωντανή τήν Ἱστορία τους, νά μήν λησμονήσουν τό χθές, γιά νά στηρίζουν τό σήμερα καί τό αὔριο. Καί δέν σᾶς κρύβω ὅτι περιμένω μέ λαχτάρα τό πρωί τῆς Δευτέρας, γιατί ἐφέτος δέν θά πάρω πλέον τήν ἐγγονή μας ἀπό τό χέρι γιά νά πᾶμε στήν παρέλαση. Ἐφέτος θά παρελάσει μέ τό σχολεῖο της, μέ τήν «μεγάλη στολή», Πέμπτη Δημοτικοῦ πλέον, δεσποινίδα σωστή. Κι ἐμεῖς, ἐκεῖ, στήν ἄκρη τοῦ δρόμου, κρεμασμένοι στό συρματόσχοινο, θά προσπαθοῦμε νά τήν φωτογραφίσουμε, μέ ἕνα «κινητό» αὐτή τή φορά καί ὄχι μέ ἐκείνη τήν πλαστική «kodak», μέ τήν ὁποία φωτογραφίζαμε παλιότερα τόν πατέρα της! Κι ἔχει ἀρχίσει ἡ γιαγιά τά μαθήματα. «Κοίταξε, μήν ἀρχίσεις καί φωνάζεις τό ὄνομά της ὅπως ἔκανες μέ ἐμένα ὅταν περνοῦσα μέ τό Γυμνάσιο στήν παρέλαση!». Γιά σκέψου, πόσα χρόνια! Καί πόση δύναμη ἔχουν τελικά οἱ παρελάσεις!
