Ἐθνικός Κατάλογος Ἀνεπιθύμητων

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ τήν δήλωση τοῦ πυρομανοῦς καθηγητοῦ Λιάκου γιά τήν φωτιά στήν Μόρια…

… σκέφτομαι πώς κάποιος πρέπει νά «στρωθεῖ» στήν δουλειά καί νά συγγράψει τό «Ἀνθολόγιον ἀνοησίας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ» γιά νά νά μήν ξεχάσουμε ποτέ τί εἰπώθηκε στήν πενταετία 2015-2020. Ἡ Ἀριστερά ὡς ἀντιπολίτευση –ἕνα τμῆμα της ἀκριβέστερα– παράγει περισσότερη ἀνοησία ἀπό ὅση μπορεῖ ὁ ἑλληνικός λαός νά καταναλώσει. Οἱ ἄνθρωποι λένε πράγματα τά ὁποῖα εἶναι ξένα πρός τήν ἑλληνική κοινωνία. Ἀπό τό «ἔ, καί τί ἔγινε ἄν βιαστεῖ ἕνας μικρός στά προσφυγικά κέντρα» καί τό «ἄλλο νά χάνεις νησί καί ἄλλο βραχονησῖδα» ἕως τό «κάψτε τα ὅλα, κάψτε τα» τοῦ παλιμπαιδίζοντος ἐπαναστάτου καθηγητοῦ καί τό θά «σέ θάψω δέκα μέτρα κάτω ἀπό τήν γῆ» (τό «λιάζονται» καί τό «κόπι πάστε» εἶναι ἐκτός συναγωνισμοῦ), τό συμπέρασμα εἶναι ἕνα: οἱ ἄνθρωποι γράφουν ἱστορία.

Γιά νά εἶμαι δέ εἰλικρινής, ἐπειδή τά φάουλ τό τελευταῖο διάστημα ἔρχονται ἀπό πρόσωπα πού μετέχουν σέ ὁμάδες ἀντιπολιτευόμενες τόν κύριο Τσίπρα, δέν ξέρω πόσο «ἀθῶες» ἐσωκομματικά εἶναι αὐτές οἱ βρισιές. Καί μάλιστα διατυπωμένες τήν ἑπομένη ἑνός ἰντερνετικοῦ διαγγέλματος ἀπό τόν ἀρχηγό τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης κατά τήν διάρκεια τοῦ ὁποίου παρουσίασε τό νέο σῆμα τοῦ κόμματός του. Γνωρίζω καλά τόν Τσίπρα ἀπό τό 2007 ὅταν τοῦ πῆρα τήν πρώτη συνέντευξη στό σταθμό «Κεραμικός» τοῦ Μετρό καί δέν τόν θυμᾶμαι ποτέ νά μιλᾶ εἴτε μέ βρισιές εἴτε μέ ἀκρότητες. Τό χειρότερο πού ἔχει πεῖ σέ Ὑπουργό του εἶναι «ἄντε νά μήν τά πάρω». Ἐάν κοιτάξει γύρω του ὅμως καί συλλέξει τίς ἀνοησίες πού ἔχουν εἰπωθεῖ ἀπό Βουλευτές καί στελέχη του κατά καιρούς, θά διαπιστώσει ἔκπληκτος ὅτι ἡγεῖται ἑνός συρφετοῦ ἀγραμμάτων καί ἐμπαθῶν πού ἄλλοτε κάνουν ἀπρεπεῖς χειρονομίες μέσα στήν Βουλή ὡς χούλιγκανς, ἄλλοτε κινοῦνται ἀπειλητικά κατά συναδέλφων τους μέσα στίς προανακριτικές, ἄλλοτε ὑβρίζονται μεταξύ τους ὡς «θηλαστικά», ἄλλοτε μιλοῦν ἀσυνάρτητα σάν τόν πρόσωπο τοῦ Ἐδεσσαϊκοῦ (εὐρωβουλευτές), καί πάει λέγοντας.

Αὐτό δέν εἶναι κόμμα ἀλλά τό Jurasic Park καί ὅσο δέν ὑπάρχουν κυρώσεις τόσο ἡ κρίση του θά παροξύνεται. Βεβαίως δέν γενικεύω! Ὑπάρχουν στίς τάξεις τῆς Ἀριστεράς ἄνθρωποι πού λάμπουν καί ἀπό ἦθος καί ἀπό μόρφωση, μόνο πού αὐτοί εἴτε δέν ἀκούγονται εἴτε, καί ἄν ἀκούγονται, δέν δίνουν τόν τόνο. Ὡστόσο στόχος τοῦ σημερινοῦ μου σημειώματος δέν εἶναι νά καταγράψω ὅλες τίς ἀνοησίες πού ἔχουν εἰπωθεῖ κατά καιρούς καί μᾶς ἐξοργίζουν, οὔτε νά κάνω τό ψυχογράφημα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Αὐτό πού εἶπε ἄλλως τε ὁ Μάκης Μπαλαούρας πώς «ἄλλο νά χάνεις νησί καί ἄλλο νά χάνεις βραχονησῖδα», εἶναι ἔτι ἐξοργιστικώτερο στόν δικό μου κώδικα ἀξιῶν ἀπό ὅσα μᾶς εἶπε στά γεράματά του ὁ ἀναδρομικός radical Λιάκος. Θέλω νά ἐπικεντρωθῶ στήν οὐσία. Ἀντί νά συζητᾶμε τί εἶπε ὁ Λιάκος γιά τό τί θά ἔκανε ἄν ἦταν Ἀφγανός, εἶναι προτιμώτερο νά ἐξετάζουμε γιατί ἔχουν ἀσυλία οἱ Ἀφγανοί πού ἔκαψαν τήν Μόρια καί γιατί δέν ἀπελαύνονται ἀμέσως. Τό δικαιικό μας σύστημα ἕως τό καλοκαίρι τοῦ 2019 προέβλεπε μέ τό ἄρθρο 74 ἑπόμενα τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα τόν θεσμό τῆς δικαστικῆς ἀπελάσεως. Πλήν τῆς διοικητικῆς. Πιό συγκεκριμένα μέ τόν νόμο 4055/2012 περί δίκαιης δίκης προσετέθη στόν Ποινικό μας Κώδικα τό ἑξῆς ἄρθρο:

«1. (..) τό δικαστήριο μπορεῖ νά διατάξει τήν ἀπέλαση ἀλλοδαποῦ πού καταδικάσθηκε σέ κάθειρξη, ἐάν κρίνει ὅτι ἡ παραμονή τοῦ ἀλλοδαποῦ στή χώρα δέν συμβιβάζεται πρός τούς ὅρους τῆς κοινωνικῆς συμβίωσης, λαμβάνοντας ὑπόψη ἰδίως τό εἶδος τοῦ ἐγκλήματος γιά τό ὁποῖο καταδικάστηκε, τό βαθμό τῆς ὑπαιτιότητας τοῦ ἀλλοδαποῦ, τίς εἰδικές συνθῆκες τέλεσης τῆς πράξης, τίς συνέπειες αὐτῆς, τό χρόνο παραμονῆς τοῦ ἀλλοδαποῦ στό ἑλληνικό ἔδαφος, τή νομιμότητα ἤ μή τῆς παραμονῆς του, τήν ἐν γένει συμπεριφορά, καί γενικότερα τό βαθμό ἔνταξης αὐτοῦ στήν ἑλληνική κοινωνία.

«3. Τό δικαστήριο πού ἀποφασίζει τήν ἀπέλαση τοῦ ἀλλοδαποῦ δράστη ἐπιβάλλει σέ αὐτόν ἀπαγόρευση ἐπανεισόδου του στή χώρα, γιά χρονικό διάστημα δέκα (10) ἐτῶν ἤ ἐπ’ ἀόριστον.»

Μέ τόν ἴδιο νόμο ἐπίσης ὁρίστηκε ὅτι ἡ Ἑλληνική Δημοκρατία ὑποχρεοῦται νά ἐγγράφει σέ Ἐθνικό Κατάλογο Ἀνεπιθύμητων (ΕΚΑΝΑ) πού καταχωρεῖται στήν λίστα Σένγκεν ὅλους ὅσοι ἀπελαύνονται δικαστικῶς. Ὁ νόμος αὐτός τοῦ 2012 καταργήθηκε τό καλοκαίρι τοῦ 2019 ἀπό τόν ΣΥΡΙΖΑ. Μέ τόν νόμο 4619/19. Ἡ ἀξιωματική Ἀντιπολίτευση ἀπουσίαζε ἀπό τήν αἴθουσα γιατί δυστυχῶς ὑπῆρχε σιωπηρή συναίνεση γιά τήν ψήφιση ἄλλων διατάξεων τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα πού ἐνδιέφεραν ἰσχυρούς ἐπιχειρηματίες τῆς πρωτευούσης μέ δικαστικές ἐκκρεμότητες. Ἀλλά τό γεγονός παραμένει: ἡ Ἀριστερά ἀνέλαβε τήν νομοθετική πρωτοβουλία τῆς κατάργησης τῆς δικαστικῆς ἀπελάσεως. Πέραν τῶν γραφικοτήτων τοῦ κυρίου Λιάκου λοιπόν τό ἐρώτημα πού ἐπανέρχεται λοιπόν εἶναι τό ἑξῆς: Τώρα πού οἱ ὑπηρεσίες τοῦ Μιχάλη Χρυσοχοΐδη συνέλαβαν αὐτά τά ἕξι «ἄνθη» πού πυρπόλησαν τόν οἰκισμό μέ κίνδυνο νά γίνουν παρανάλωμα τοῦ πυρός παιδάκια καί μητέρες πρός ἐξευτελισμό τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους στήν διεθνῆ κοινότητα, τί θά γίνει μετά τήν καταδίκη τους; Τί λέει ὁ ΣΥΡΙΖΑ; Καί τί ἡ ΝΔ; Θά νομοθετήσουν συναινετικά, ὅσο συναινετικά ψηφίζουν ἄλλα, τήν ἐπαναφορά τῆς δικαστικῆς ἀπέλασης προκειμένου νά σταλεῖ καί ἕνα γενικώτερο μήνυμα πρός τούς μετανάστες, πώς δυνητική θέση σέ αὐτή τήν χώρα ἔχουν μόνο ὅσοι σέβονται τήν ἔννομη τάξη της; Θά εἶναι λίγο αἱρετικός. Οἱ δηλώσεις Λιάκου λειτούργησσαν ὡς καπνογόνα καί μᾶς ἀπομάκρυναν ἀπό τήν οὐσία. Ἄς ἐπιστρέψουμε ταχέως σέ αὐτήν. Ἰδού πεδίο δόξης λαμπρόν.