Διαμαρτύρεται ἐντόνως ἡ σύζυγος. «Μά, εἶσαι μέ τά καλά σου; Κάθεσαι καί ἀκοῦς τόν κάθε ἀπίθανο πού λέει “τό ποίημά” του στήν τηλεόραση;»!
Ναί, κυρία μου, κάθομαι! Καί ἀπολαμβάνω! Τούς ἀκούω καί τούς βλέπω ὅλους! Τόν «Σύριζα», τήν «Νού-Δού», τό «Κινάλ» (ἐξακολουθεῖ νά μοῦ θυμίζει ἀναλγητικό), τούς «Κουκουέδες», τούς «Λεβέντηδες», τούς «Ποταμίσιους», τούς «Ἀνελίτες», τούς «Τζήμερους», τούς «Ζωϊκούς», τούς «Παπαδόπουλους» (τοῦ τ. ὑπουργοῦ τοῦ ΠΑΣΟΚ, γιά νά μήν παρεξηγηθῶ.) Κι ἄν δείξει καί τούς «Σωρραίους» (ἐκ τοῦ Σώρρας καί οὐχί ἐκ τοῦ «σ’ ὡραῖος»), τούς «ΟΚΔΕ», τούς «Ἀνταρσίες», θά τούς δῶ κι αὐτούς.
«Καί τί καταλαβαίνεις; Μήπως γίνεται διάλογος; Ὁ καθένας λέει τό μακρύ καί τό κοντό του, ἑτοιματζίδικα βίντεο, γιά νά ποῦν τά κανάλια ὅτι “τήρησαν τόν Νόμο”» μοῦ λέει.
Περίμενε, θά ὑπάρξει καί διάλογος. Ἤδη, κάποιες μεταμεσονύκτιες ὧρες, βλέπουμε συζητήσεις στρογγυλῆς τραπέζης μέ ἐκπροσώπους (ὄχι ὅλων) τῶν παρατάξεων γιά τίς εὐρωπαϊκές ἐκλογές. Θά μοῦ πεῖτε: «Γιατί δέν καλοῦνται ὅλες οἱ παρατάξεις στά μεταμεσονύκτια στρογγυλά ἤ παραλληλόγραμμα τραπέζια;». Τί νά σᾶς πῶ, ἴσως νά μήν χωροῦν, μιᾶς καί εἶναι πολλά τά κόμματα καί οἱ παρατάξεις πού ψάχνουν μιά θέση στήν ἐλίτ τῶν Εὐρωπαίων. Ἴσως νά ὑπάρχουν καί ἄλλοι λόγοι. Ἐμένα ὅμως μέ ἐνδιαφέρει νά δῶ καί νά ἀκούσω τίς ἀπόψεις τους.
«Κι ἐκεῖνες τίς συζητήσεις μέ τούς ἴδιους καί τούς ἴδιους ὑποψηφίους δημάρχους, πού τίς λένε ὅλοι “πολιτισμένες” ἀλλά πού ἐλάχιστα ἀσχολοῦνται μέ τήν οὐσία τῶν προβλημάτων; Γιατί τίς βλέπεις;» μέ ἐρωτᾶ.
Ἄ, ἐδῶ διαφωνῶ. Οἱ συζητήσεις μεταξύ τῶν ὑποψηφίων δημάρχων Ἀθηναίων (κι ἐδῶ ὄχι ὅλων, γιά νά λέμε τήν ἀλήθεια) ἀποτελοῦν –κατά τήν ἄποψή μου πάντα– ὑπόδειγμα πολιτισμένης ἀντιπαραθέσεως. Εἴχαμε πολλά χρόνια νά δοῦμε τέτοια ἀνταλλαγή «πυρῶν» μεταξύ ὑποψηφίων γιά τόν μεγαλύτερο Δῆμο τῆς χώρας. Καί τό χαίρομαι.
Μεταξύ μας, δέν εἶδα στά «μεγάλα» κανάλια καί κάποια συνάντηση ὑποψηφίων δημάρχων ἄλλων μεγάλων πόλεων. Βεβαίως, βλέπω σχεδόν κάθε μέρα –σέ πολλά κανάλια– τόν δήμαρχο τῆς δικῆς μου πόλεως, νά ὁμιλεῖ (μονότερμα) γιά τό ἔργο του, γιά τά ὅσα ἔχει ἐπιτύχει τήν τελευταία πενταετία, γιά ὅσα ἔχουν γίνει στήν περιοχή μας, καί μοῦ ἔχει πλέον δημιουργηθεῖ ἡ πεποίθηση ὅτι ἐγώ –καί πολλοί ἄλλοι συμπολῖτες μου– ζῶ σέ κάποια ἄλλη πόλη!
Γιά νά ποῦμε, πάντως, τήν ἀλήθεια, ἡ τηλεόραση (ἡ ἰδιωτική δηλαδή γιατί ἡ ΕΡΤ, μέ ὅλα της τά στραβά καί τά ἀνάποδα ὅλο καί κάτι πολιτικό μᾶς δείχνει) τώρα μέ τήν ὑποχρεωτική παρουσίαση τῶν κομμάτων καί τῶν παρατάξεων δείχνει ὅτι σέβεται τόν πολίτη.
Ἔπειτα ἀπό τόν ὀρυμαγδό τουρκο-μπαρόκ ταινιῶν βίας καί δολοφονιῶν, χιλιοπαιγμένων σειρῶν καί ἐπεισοδίων, ἀκοῦμε ἀπόψεις πού ἔχουν κάτι νά ποῦν, ἀπόψεις πού ἐκφράζουν πολιτικό προβληματισμό.
Διαφωνῶ μέ τά περισσότερα –σχεδόν μέ ὅλα– ἀπό ἐκεῖνα πού βλέπω καί ἀκούω ἀπό τούς πολιτικούς καί τούς αὐτοδιοικητικούς. Ἀλλά, σᾶς λέω ἀλήθεια, τό εὐχαριστιέμαι.
Ἐπί τέλους, κάποια στιγμή, ἄς δώσουν τά κανάλια σημασία καί σέ ἐκείνους πού –ἔστω καί ἐμμέσως– τά συντηροῦν!
