Ἐκεῖνες τίς ἡμέρες τοῦ Ἰουλίου τοῦ 1974, τά πάντα συνωμοτοῦσαν γιά «κάτι κακό»
Ἡ ἀτμόσφαιρα ἦταν βαρειά καί δέν ἔφταιγε μόνο ἡ ζέστη, πού εἶχε ἤδη ἀδειάσει τήν Ἀθήνα καί γέμιζε ὁλημερίς τίς παραλίες…
Ἐδῶ καί μία περίπου ἑβδομάδα, στά γραφεῖα τοῦ Γιάννη Παπαγεωργίου, τοῦ δαιμόνιου ἐκδότη τοῦ «Θησαυροῦ» καί τῆς «Ἀθηναϊκῆς», πού τότε ἐξέδιδε τό «Τράστ τοῦ Γέλιου», ἐπικρατοῦσε ὀργασμός.
Ἐκτός ἀπό ἐμᾶς, τούς νεαρούς συνεργάτες, πού εἴχαμε ἐκεῖ καθημερινή παρουσία, εἶχαν ἀρχίσει οἱ ἐπισκέψεις παλαιῶν πολιτικῶν, τούς ὁποίους ἐμεῖς δέν γνωρίζαμε. Μᾶς πληροφοροῦσε, ὅμως, γιά τό ποιός ἔμπαινε καί ἔβγαινε, ὁ πανέξυπνος θυρωρός τῆς πολυκατοικίας τῆς ὁδοῦ Βησσαρίωνος, πίσω ἀπό τό Ὀφθαλμιατρεῖο, ὁ ὁποῖος τούς γνώριζε «ἀπ’ ἔξω καί ἀνακατωτά»…
Καί μέσες-ἄκρες μαθαίναμε ὅτι «κάτι ἑτοιμάζεται στήν Κύπρο», ὅτι «οἱ Ἀμερικᾶνοι θέλουν νά ἀνατρέψουν τόν Μακάριο»…
Μαθαίναμε ἐπίσης ὅτι ἡ «κυβέρνηση» πού εἶχε ἐγκαταστήσει ἡ ὁμάδα τοῦ ταξιάρχου Ἰωαννίδη, ὑπό τόν Ἀδαμάντιο Ἀνδρουτσόπουλο, ἕναν δικηγόρο μέ σπουδές στό Σικάγο (τό βασικό του προσόν ἦταν ὅτι μιλοῦσε καλά ἀγγλικά!), εἶχε στείλει διάφορα «τελεσίγραφα», τά ὁποῖα ὁ Μακάριος ἀπέρριπτε χωρίς συζήτηση. «Θά ἔχουμε γεγονότα» ἔλεγε ὁ Παπαγεωργίου, ὁ ὁποῖος, ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού ἐκδηλώθηκε ἡ κρίση, ἦταν βέβαιος ὅτι «βαίνομεν πρός λύσιν Καραμανλῆ»!
«Μά, τί λές, Γιάννη; Οἱ Ἀμερικανοί οὔτε νά τόν ἀκούσουν δέν θέλουν! Ἐάν ἀνατραπεῖ ὁ Μακάριος, θά ἑδραιωθεῖ ἡ παροῦσα κατάστασις» ἀποφαινόταν ὁ Γεώργιος Σπορίδης, πολιτικός συντάκτης, ἕνας μορφωμένος ἄνθρωπος, ἕνας δανδῆς, πάντα μέ ἀτσαλάκωτο κοστούμι καί ἄνθος στήν κομβιοδόχη! Ἐκεῖνο τό πρωί, ἡ μητέρα μοῦ ἔφερε τό τηλέφωνο (τότε δέν εἴχαμε «κινητά», ἀλλά τά «σταθερά» εἶχαν μακρύ καλώδιο) στό κρεβάτι, καθώς δέν εἶχα ἀκόμη ξυπνήσει. Ἦταν ὁ Νῖκος Ζῆκος, συνάδελφος, ἀπό «τοῦ Παπαγεωργίου», ὅπως ἀποκαλούσαμε τό γραφεῖο τοῦ ἐκδότη. «Ἀνέβα στό γραφεῖο, ἔχουμε γεγονότα στήν Κύπρο, φάγανε τόν Μακάριο!» μοῦ εἶπε…
Σέ ἐλάχιστο χρόνο, ὁδηγώντας τό «Σίμκα» τοῦ πατέρα μου, εἶχα παρκάρει στό στενάκι τῆς Βησσαρίωνος καί ἀνέβηκα τρέχοντας στό γραφεῖο.
Ὁ Παπαγεωργίου «εἶχε σύσκεψη» μέ κάποιους (πρώην) βουλευτές. «Μυρίσανε ψοφίμι τά κοράκια καί μαζεύτηκαν» εἶπε ἕνας συνάδελφος, θιασώτης τοῦ στρατιωτικοῦ καθεστῶτος (εἴχαμε καί τέτοιους στό γραφεῖο). Κατά τό μεσημέρι, εἴχαμε τήν πλήρη εἰκόνα. Ὁ Ἰωαννίδης εἶχε ὀργανώσει πραξικόπημα κατά τοῦ Μακαρίου, τό προεδρικό Μέγαρο τῆς Κύπρου εἶχε βομβαρδισθεῖ, ὁ Μακάριος εἶχε διαφύγει καί κατέφυγε στό Λονδῖνο, καί στήν Ἀθήνα δέν εἶχε μαθευτεῖ τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά, καθώς ὁ κόσμος συνέχιζε κανονικά τίς δουλειές του καί οὐδεμία ἀναταραχή εἶχε ἐκδηλωθεῖ. Πληροφόρηση δέν ὑπῆρχε, ὁ Τύπος δέν ἔγραφε λέξη καί τό τί συνέβαινε, τό γνώριζαν μόνο οἱ «πληροφορημένοι». Τό βράδυ, ἀργά, πού γύρισα σπίτι ὁ πατέρας μέ ρώτησε «τί συμβαίνει». Τοῦ ἐξήγησα καί ἐκεῖνος ἀμέσως τηλεφώνησε στόν ἀδελφό μου, πού σπούδαζε στήν Ἀγγλία. Μίλησε γιά λίγο μαζί του καί μοῦ εἶπε ὅτι ὅλα ὅσα τοῦ εἶχα διηγηθεῖ, ἐπαληθεύονταν. Ὅταν τελείωσα τό φαγητό μου καί πῆγα στό σαλόνι, εἶδα ἐκεῖ μαζεμένους ὅλους τούς ἄνδρες τῆς γειτονιᾶς! «Παιδί μου, πές μας τί ἔχει συμβεί» μοῦ εἶπε ὁ πατέρας. Καί ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή κατάλαβα τί σήμαινε «δημοσιογράφος»…
