Στην δεκαετία του ΄60, μαθητές του Γυμνασίου, ξετρελαθήκαμε με τους Beatles
Ήταν το άκουσμα που μας άνοιξε ένα διαφορετικό παράθυρο στον κόσμο. Στο συγκρότημα που είμε κι εμείς σκαρώσει (παίζουμε ακόμη μαζί, όποτε βρούμε την ευκαιρία) ξχωρίζαμε τα «ροκ» κομμάτια του συγκροτήματος. Ήταν συνήθως κάποιες διασκευές αμερικάνικων κομματιών. Κάποια «δωδεκάμετρα» ή «εικοσιτετράμετρα», τα οποία η θαυματουργή τετράδα από το Λίβερπουλ απέδιδε με έναν μοναδικό, δικό της τρόπο. Από την αρχή, επέλεξα ένα κομμάτι που έκρινα ότι «μου ταίριαζε». ‘Ηταν το “Slowdown”,ένα τραγούδι με δυνατό ήχο και «στακάτο» ρυθμό, με κάποια «ουρλιαχτά» ενδιάμεσα, κάτι που του έδινε το «χρώμα» που απαιτούσαν οι παρέες των πάρτυ στα οποία εμφανιζόμασταν αλλά και του κοινού των κινηματογράφων, όπου ελάμβαναν χώρα κυριακάτικα «Μουσικά Πρωινά», με πρώτο το σινεμά «Τερψιθέα», στον Πειραιά, με διοργανωτή τον δαιμόνιο διαφημιστή Κίιμωνα Αρέτα. Εκεί (για να μην το ξεχνάμε) είχαμε την τύχη να δούμε τον μεγάλο μουσικό, ίνδαλμα σήμερα της μουσικής, κιθαρίστα, τον Άγγλο Έρικ Κλάπτον, ο οποίος εμφανιζόταν στο «Ιγκλού» της Φωκίωνος Νέγρη, με μια παρέα μουσικών.
Βέβαια τότε τα αγγλικά μας ήταν φτωχά. Οι περισσότεροι-για να θυμόμαστε- άρχισαν μαθήματα αγγλικών, για να μπορέσουν να καταλάβουν τί έλεγαν οι στίχοι των τραγουδιών τα οποία λάτρευαν!… Προσωπικά, είχα τα αγγλικά μέσα στο σπίτι! Ο μεγαλύτερος αδεφλός σπούδαζε ήδη στην Αγγλία, όπου βρισκόταν ήδη η αδελφή μου, ενώ ο εξάδελφός μας (Άγγλος, από μητέρα Ελληνίδα) ήταν κοντά μας τα καλοκαίρια. Έτσι και «ξεσκόνιζα» τα αγγλικά που διδασκόμουν στο «Ινστιτούτο» και μάθαινα καινούριες λέξεις αλλά και-κυρίως- τους πολλούς βρεταννικούς ιδιωματισμούς.
Μοιραία, λοιπόν, ζήτησα από τον εξάδελφο να μου ερμηνεύσει τον όρο «slowdown”. Ομολογώ ότι στην αρχή μπερδεύτηκα. «Είναι κάτι σαν το “coolit, man”, δηλαδή «κάνε το πιο δροσερό» μου λέει, χωρίς να με διαφωτίσει. Επέμεινα για μια καλύτερη απόδοση και κατέφυγα στην θεία, την μητέρα του. «Slowdown» Δημητράκη, σημαίνει «κατέβασε ταχύτητα», «κατέβασε τους ρυθμούς», «σταμάτα να τρέχεις» και, γενικώτερα, είναι μια έκφραση που συνιστά λιγώτερη κίνηση, λιγώτερο τρέξιμο… Φυσικά, τότε ο κόσμος μας ήταν διαφορετικός. Στην γειτονιά μας αυτοκίνητο είχε μόνο ο πατέρας μας και ένας κουμπάρος του φίλου μου του Γιώργου Μέγκουλα (διάσημος σήμερα παγκοσμίως γλύπτης) που έμενε απέναντί μας. Ο κόσμος δεν έτρεχε, οι ρυθμοί μας ήταν πολύ χαμηλοί, δεν είχαμε ακόμη τηλεόραση, υπολογιστή, internet, δεν είχαμε «κάρτα» και καταθέσεις, δεν είχαμε e.shops, δεν είχαμε «ντελιβεράδες». Κι όμως, από τότε, κάποιοι φώναζαν «Slowdown»! Αχ, πόσο μου λείπουν οι άλλοι τρεις του συγκρότήματός μας, του «Νόμος 4000»! Τους έστειλα ήδη μια λίστα με τραγούδια για μελέτη, ώστε με λίγες πρόβες να είμαστε έτοιμοι για την ώρα που θα μπορέσουμε και πάλι να παίξουμε σε κάποιο μικρό χώρο, για τους φίλους μας. Κι αυτή την φορά θα αλλάξουμε τραγούδι ενάρξεως. Θα πράσουμε και πάλι στο ρεπερτόριό μας το “Slowdown”! Γιατί πλέον κατεβάσαμε όλοι μας ταχύτητα. Καταλάβαμε ότι ο κόσμος που φτιάξαμε είναι υπερβολικά γρήγορος, υπερβολικά έντονος, υπερβολικά θορυβώδης…
