Εἰκοσιοκτώ μέτρα μῆκος καί δεκαπέντε πλάτος…

Ὅλα τά «κανάλια» τοῦ κόσμου διέκοψαν τό πρόγραμμά τους γιά νά προβάλουν τήν φοβερή εἴδηση τοῦ θανάτου τοῦ Κόμπε Μπράϊαντ…

… τοῦ βιρτουόζου τῆς καλαθόσφαιρας. Καί, πιστέψτε με, δέν πρέπει νά ὑπάρχει Ἑλληνόπουλο πού νά μήν γνώριζε τόν σπουδαῖο αὐτόν ἀθλητή. Ὅσο κι ἄν σέ μερικούς φάνηκε παράξενος ὁ τόσο μεγάλος θόρυβος (μᾶλλον ἡ τόσο ἐκκωφαντική σιωπή) πού ἀκολούθησε τό φοβερό μαντᾶτο, ὁ Κόμπε ἦταν ἕνας ἀπό τούς λίγους ἀθλητές πού συγκίνησαν τόσο πολύ τήν νεολαία ὅλου τοῦ κόσμου.

Κι αὐτό διότι τό μπάσκετ εἶναι τό σπόρ πού συγκινεῖ τά παιδιά περισσότερο ἀπό τά ἄλλα ἀθλήματα. Μπορεῖ στήν πορεία νά τό ἐγκαταλείψουν γιά κάποιο ἄλλο σπόρ, ἀλλά τό μικρό γηπεδάκι (28×15μ.), πού μπορεῖ νά ξεφυτρώσει σέ κάθε σημεῖο τῆς γῆς, ἡ «μπασκέτα», πού μπορεῖ νά εἶναι ἀπό ἕνα τσέρκι σέ ἕναν τοῖχο μέχρι ἕνας πίνακας ἀπό κόντρα-πλακέ καί μία μεταλλική στεφάνη στόν κῆπο, εἶναι προσιτό στόν καθένα. Ποιός δέν ἔχει «παίξει μπάσκετ» μέ στόχο κάποιο αὐτοσχέδιο καλάθι; Θυμᾶμαι τίς «ὁμηρικές» μάχες στήν ἐφημερίδα, μέ τό καλάθι τῶν σκουπιδιῶν ἀνεβασμένο σέ ἕνα γραφεῖο κι ἐμᾶς, τούς «κρεμανταλᾶδες», νά παίζουμε μέ ἕνα λαστιχένιο μπαλάκι «ποιός θά βάλει τά πιό πολλά», καί μάλιστα μέ στοίχημα τούς λουκουμᾶδες στόν «Κρίνο»!

Λαϊκό τό ἄθλημα τοῦ μπάσκετ. Καί στήν χώρα μας δημοφιλέστατο, ἰδιαίτερα ἔπειτα ἀπό τήν ἐμφάνιση στά γήπεδα τοῦ σπουδαίου Νίκου Γκάλη καί τόν θρίαμβο τῆς ἐθνικῆς μας ὁμάδος στό Εὐρωπαϊκό Πρωτάθλημα τοῦ 1987! Νά μήν λησμονήσουμε, βεβαίως, καί τίς ἄλλες, σπουδαῖες μορφές τοῦ ἑλληνικοῦ μπάσκετ, τόν Μουρούζη, τόν Ματθαίου, τόν Ἀμερικάνο, τόν Τρόντζο, ἀλλά καί τόν θρίαμβο τῆς ΑΕΚ, πού κατέκτησε τό Κύπελλο Εὐρώπης τό 1968 στό «τσιμεντένιο» τεραίν τοῦ Παναθηναϊκοῦ Σταδίου. Καί, φυσικά, νά σταθοῦμε στόν δικό μας Γιάννη Ἀντετοκοῦνμπο, τό παιδί πού γέννησαν ἐδῶ οἱ μετανάστες ἀπό τήν Νιγηρία, πού ἀνδρώθηκε στήν ἑλληνική (δύσκολη) κοινωνία, πού φοίτησε στά ἑλληνικά σχολεῖα καί πού τόν ἀνακάλυψαν οἱ Ἀμερικανοί καί τόν ἀνέδειξαν τόν πολυτιμότερο ἀθλητή τοῦ ΝΒΑ! Αὐτό εἶναι τό μπάσκετ! Μπορεῖ νά ἀναδείξει καί νά ἀνεβάσει στά ὕψη φτωχόπαιδα ἀπό τό Χάρλεμ, τό Σικάγο, ἀλλά καί τήν Ἀφρική, τήν Ἀσία, τήν Εὐρώπη. Καί δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση τό μπάσκετ. Γιά νά γίνεις βιρτουόζος καί νά φθάσεις στά ἐπίπεδα τοῦ Μάτζικ Τζόνσον, τοῦ Μάικλ Τζόρνταν, τοῦ Κόμπε Μπράϊαντ, πρέπει νά εἶσαι τό ἴδιο ἱκανός μέ ἕναν σπουδαῖο μουσικό, μέ ἕναν σπουδαῖο λογοτέχνη.

Μήν τό θεωρεῖτε ὑπερβολή. Ἄν μελετήσει κανείς τίς κινήσεις ἑνός μεγάλου ἀθλητῆ τοῦ μπάσκετ, θά προσέξει ὅτι τά δάχτυλά του μεταχειρίζονται τήν πορτοκαλί μπάλα ὅπως τά δάχτυλα τοῦ πιανίστα τά πλῆκτρα, τοῦ βιολονίστα τό δοξάρι, τοῦ κιθαριστῆ τήν ταστιέρα καί τίς χορδές καί τοῦ λογοτέχνη τήν πένα.

Γι’ αὐτό καί συγκίνησε τόσο ἡ ἀπρόσμενη ἀπώλεια τοῦ σπουδαίου Κόμπε. Ἴσως νά φαίνομαι ὑπερβολικός γιατί ἀγαπῶ τό μπάσκετ. Ἀλλά, πιστέψτε μέ, τό ἴδιο ἀγαπῶ καί τήν μουσική καί τήν λογοτεχνία. Καί ὁ Κόμπε ἦταν ταυτόχρονα ἀθλητής, συνθέτης καί συγγραφέας! «Συνέθεσε» ἀπίθανες μελωδίες καί «ἔγραψε» ἀριστουργήματα! Στό καλό…