Γιά σκέψου!
Νά φεύγει ἀπό τήν ζωή ὁ φίλος σου μόνος, νά μήν μπορεῖς νά τόν δεῖς, νά τοῦ μιλήσεις, νά τοῦ τηλεφωνήσεις, ἔστω…
Νά περιμένεις νά μάθεις, κάθε ἀπόγευμα, τά νέα ἀπό τό Νοσοκομεῖο. «Εἶναι διασωληνωμένος, θά δοῦμε»… Κι ὕστερα ἀπό λίγες μέρες «ἔγινε τραχειοστομία, θά βοηθήσει»… Καί τήν ἑπόμενη ἑβδομάδα «ὑπάρχει κάποια βελτίωση, ἐλπίζουμε νά μήν εἶναι ἀναλαμπή»… Καί μετά «προχωρήσαμε σέ αἱμοκάθαρση, θά δοῦμε πῶς θά ἀνταποκριθεῖ»… Καί πρίν ἀπό λίγες μέρες «Δυστυχῶς, ἡ κατάσταση γίνεται ὅλο καί πιό δύσκολη»… Μέχρι πού γίνεται «μή ἀναστρέψιμη» γιά νά ἔλθει τό τελικό «Δυστυχῶς»…
Ἄκουγα ἐκεῖνες τίς ἱστορίες γιά τόν Πόλεμο καί δέν φανταζόμουν ὅτι θά ζούσαμε τόν δικό μας πόλεμο, μέ τούς φίλους νά χάνονται μέρα μέ τή μέρα, μέ τά κακά μαντάτα νά μήν ἀφήνουν περιθώριο γιά χαμόγελα…
Μέ τόν Δημήτρη Ταλαγάνη μᾶς συνέδεσε εἰλικρινής φιλία. Ἡ μεγάλη μας ἀγάπη γιά τήν γενέθλια γῆ, τήν Ἀρκαδία, καί γιά τίς Τέχνες μᾶς ἔφερε κοντά. Καί γνώρισα ἕναν ἄνθρωπο μέ ψυχή, ἕνα πνεῦμα ἀνήσυχο, ἀεικίνητο, ἕναν Ἕλληνα μέ ὁράματα, ἕνα σκληρό κομμάτι τῆς ἀρκαδικῆς γῆς…
Τόν θυμᾶμαι μέ τή φορεσιά τοῦ εὐζώνου, νά καμαρώνει καί νά θυμίζει, μέ τήν ἀνεμίζουσα χαίτη, ἐκείνους τούς βουνίσιους ὁπλαρχηγούς, ἕτοιμους νά δώσουν τό σύνθημα γιά τήν ἐπίθεση!
Τόν θυμᾶμαι στό καφέ τοῦ Λεμονόσωφ, στή Μόσχα, νά σηκώνεται συνεχῶς ἀπό τήν θέση του καί νά χαιρετᾶ φοιτητές καί καθηγητές τοῦ μεγάλου Πανεπιστημίου, πού –κάνοντας τήν ἐλαφρά κλίση τῆς κεφαλῆς πρός τά κάτω– τόν ἀποκαλοῦσαν «γκασπαντίν Ταλαγάνης»…
Μέ εἶχε ἐντυπωσιάσει ἡ ἐκτίμηση τῆς ρωσσικῆς ἰντελιγκένσιας γιά τόν Δημήτρη, τόν ἀρχιτέκτονα, τόν καλλιτέχνη, τόν ζωγράφο, τόν δημιουργό.
Σπουδασμένος, μέ ὑποτροφία, στή Μόσχα, παιδί ἀπό οἰκογένεια μέ θητεία στό «ἀντάρτικο» καί μέ σκληρές ἱστορίες στόν ἐμφύλιο, μπόρεσε νά τά ξεπεράσει, νά τά ἀφήσει πίσω καί νά ἀφεθεῖ σέ ἐκεῖνο τό δύσκολο, ταραγμένο ἀλλά συναρπαστικό ταξίδι στόν κόσμο τῶν Τεχνῶν καί τῆς δημιουργίας…
Μέ τό σταθερό του χέρι καί μέ ἁπλές γραμμές, δημιουργοῦσε ἐκεῖνα τά ὑπέροχα ἑλληνικά κεφάλια, τούς δαφνοστεφανωμένους ἐφήβους, τούς ὁλοζώντανους κλάδους ἐλαίας.
Παρών σέ κάθε μεγάλο γεγονός γιά τήν χώρα, προσφέροντας τίς ὑπηρεσίες του, δίχως νά σκέπτεται κόπο, χρόνο, φθορά. Θυμᾶμαι πού εἶχε βράδυα πολλά νά κοιμηθεῖ «γιά νά προλάβει νά παραδώσει τό ἔργο»…
Τόν θυμᾶμαι νά ὁδηγεῖ τόν τσάμικο στόν ἐτήσιο μεγάλο χορό τοῦ Συνδέσμου Ἀρκάδων Πειραιῶς, μέ ἐκεῖνο τό χαρακτηριστικό μακρύ κόκκινο κασκόλ.
«Ἄντε, νά τελειώσει αὐτό τό κακό, νά ξανακάνεις τούς χορούς μέ τούς Ἀρκάδες νά ρίξουμε καμμιά γυροβολιά» μοῦ εἶπε, τήν τελευταία φορά πού συναντηθήκαμε, τό βράδυ πού ξαναέκλεινε ἡ ἑστίαση λόγω πανδημίας.
Πίναμε μιά μπύρα στό Γκάζι, μέ τόν κοινό μας φίλο τόν Παντελῆ καί μᾶς ἀνέπτυσσε –πάλι– τό σχέδιο γιά τό πῶς θά ὀργανώσει τήν τελετή πού ὀνειρευόταν, στήν πλατεῖα Ἄρεως, στήν Τρίπολη, γιά τά 200 χρόνια ἀπό τήν Ἐπανάσταση.
«Τί θές τώρα καί πηγαινοέρχεσαι στήν Τρίπολη; Δέν βλέπεις τί γίνεται μέ τόν ἰό;» τοῦ εἶπα. Ἀλλά τό ὅραμά του καί τό πεῖσμα νά τό πραγματοποιήσει, μαζί μέ μιά πίκρα γιά τό πῶς ἀντιμετώπιζαν τό σχέδιό του κάποιοι συντοπῖτες, ἦταν πιό δυνατά ἀπό τήν προφύλαξη. Καί τό πλήρωσε μέ τήν ζωή του!
Ἄς φροντίσει ἡ Πολιτεία γιά τήν διάσωση τοῦ ἔργου καί τῶν πολύτιμων συλλογῶν του. Γαῖαν ἔχοις ἐλαφράν, Δημήτρη Ταλαγάνη…
