Τόν κύριο Πολάκη δέν τόν ἔχω συναναστραφεῖ. Τόν ἔχω γνωρίσει, παλαιότερα, στόν Πειραιᾶ.
Θυμᾶμαι ὅτι μιλοῦσε πολύ στό κινητό του τηλέφωνο καί μιλοῦσε δυνατά. Ἐργαζόταν σέ μιά κλινική, στόν Πειραιᾶ. Εἶχα ἀκούσει καλά λόγια γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον ἀντιμετώπιζε τούς ἀσθενεῖς. Ἀλλά δέν ἔτυχε νά κάνουμε παρέα, παρ’ ὅτι εἴχαμε κοινούς γνωστούς.
Ἀργότερα, τόν γνώρισα –μέσα ἀπό τήν ἐνασχόλησή μου, ὡς πολιτικό. Νομίζω τελικά ὅτι δέν ἦταν τυχαῖο πού δέν κάναμε παρέα. Δέν μοῦ πήγαινε τό στύλ του. Αὐτό βεβαίως δέν ἔχει καί τόση σημασία. Καί ὁ Τόλης Βοσκόπουλος δέν μοῦ ἄρεσε ὡς τραγουδιστής, ἀλλά ἄρεσε σέ ἑκατομμύρια Ἑλλήνων καί Ἑλληνίδων!
«Βρέ, ποῦ τόν πετύχατε ἐτοῦτον;» ἔλεγα σέ φίλο παλιό, στέλεχος τῶν κυβερνήσεων τῆς «πρώτης φορᾶς». Ἡ ἀπάντηση ἦταν: «Εἶναι ἁψύς, ἀλλά ἀποτελεσματικός».
Ἀργότερα, ὅταν ἦλθαν ἐκεῖνες οἱ σκηνές μέ τό κάπνισμα σέ χώρους κλειστούς ἀλλά καί τά «τρία μέτρα κάτω ἀπό τό χῶμα», τό «ἁψύς» ἔγινε «ἔλα μωρέ, εἶναι λίγο ἰδιόρρυθμος»…
«Εἶναι κάτι σάν τόν Γιαννόπουλο» μοῦ εἶπε ἕνας παλαιοπασόκος καί νῦν «Συριζαῖος» ἐκ τῶν «γενιτσάρων»… Ἐξέφρασα τήν διαφωνία μου, καθ’ ὅτι ὁ Εὐάγγελος μπορεῖ νά ἦταν ἀθυρόστομος, ἀλλά γνώριζε ποῦ ἔπρεπε νά σταματήσει. Μπορεῖ, ὡς ὑποψήφιος πρόεδρος τοῦ ΔΣΑ, νά μπουγέλωσε τόν ἀντίπαλό του μέ ἕναν κουβᾶ ψαρόκολλα, γιά τίς ἀφισοκολλήσεις, ἀλλά ὡς ὑπουργός ἔφθανε «μέχρι ἐκεῖ πού ἐπιτρεπόταν».
Μήν ξεχνᾶμε ἐπίσης ὅτι –ὅπως ὁ Κατσιφάρας, μέ τόν θυρωρό τῆς πολυκατοικίας– ὁ Εὐάγγελος ἄφησε φράσεις-παρακαταθῆκες, ὅπως τό «δέν θά πέσει ἡ κυβέρνηση γιά ἕνα κ…λόσπιτο» ἤ ἡ ἀναβάθμιση τῶν «σκυλάδικων» σέ «πολιτιστικά κέντρα». «Ὁ ἁψύς Κρητικός δέν βλέπω νά ἔχει τέτοιες φιλοσοφίες. Μᾶλλον εἶναι “τοῦ σαματᾶ”» εἶπα στόν «γενίτσαρο» φίλο μου…
Προχθές, ἔπειτα ἀπό τόν θόρυβο πού προκάλεσαν οἱ προγραφές τοῦ Σφακιανοῦ, ξαναμίλησα μέ τόν φίλο. Αὐτήν τήν φορά, εἶχε ἀλλάξει τροπάριο. «Ἔλα, πιά, μέ τήν δῆθεν εὐπρέπειά σας! Τί εἶπε, ὁ ἄνθρωπος; Ὅ,τι λέει ἀπό μέσα του ὁ κόσμος εἶπε καί τίποτε περισσότερο!»… Δέν θέλησα νά δώσω συνέχεια, διότι θά τοῦ ἔβγαζα τίς σημειώσεις μέ ὅσα ἔλεγε, ὡς στέλεχος τοῦ ΠΑΣΟΚ, ἐναντίον τῆς κυβερνήσεως Σύριζα-Ἀνέλ καί θά τόν πίκραινα.
Σκέφθηκα, ὅμως, πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι αὐτή ἡ θέση. «Λέει ὅ,τι λέει –ἀπό μέσα του– ὁ κόσμος.» Αὐτή ἡ θέση, μαζί μέ ἐκείνη πού ἀναφέρεται στό «κοινό περί δικαίου αίσθημα» καί μέ ἐκείνη πού ἀναφέρει ὅτι «ὁ λαός εἶναι ὁ φυσικός δικαστής» ἀποτελοῦν τό καλύτερο «πασπαρτού» γιά νά ἀνοίξει ἡ πόρτα πρός τήν ὅποια ἐκτροπή! Φυσικά καί ὁ κύριος Πολάκης, ὅπως καί κάθε ἄνθρωπος, μπορεῖ νά ὑποπέσει σέ κάποιο σοβαρό λάθος. Φυσικά καί ὑπάρχουν ὄργανα στά κόμματα, τά ὁποῖα κρίνουν καί ἀποφασίζουν ἐπί λαθῶν καί παραπτωμάτων τῶν μελῶν τους.
Ἀλλά στήν πολιτική, ὅπως καί σέ κάθε ἄλλη δραστηριότητα, (πρέπει νά) ὑπάρχουν κάποιοι κανόνες, γραμμένοι ἤ ἄγραφοι. Τά ἁρμόδια ὄργανα τοῦ Σύριζα θά κρίνουν τό μέγεθος καί τόν τύπο τοῦ παραπτώματος τοῦ μέλους τοῦ κόμματος. Πιθανόν ὁ ἁψύς Κρητικός νά «διέβη τόν Ρουβίκωνα».
Κι αὐτό, ὅμως, δέν σημαίνει τίποτε. Ἡ ζωή εἶναι μία περίεργη ταινία…
