Εὐτυχῶς, ὑπάρχουν καί οἱ ὀάσεις τῶν Ἀθηνῶν…

Ἔχω μόλις βγεῖ ἀπό τό μετρό καί κατευθύνομαι πρός τήν ὁδό Χατζημιχάλη, ὅπου καί τό ὁμώνυμο Μουσεῖο Λαϊκῆς Τέχνης, ἕνας χῶρος τόν ὁποῖο ἡ ἄξια διεύθυνσή του (παρά τήν παντελῆ ἀπουσία στηρίξεως ἀπό τούς δημάρχους τῶν τελευταίων ἐτῶν) ἔχει καταστήσει πρότυπο καί κάθε του ἐκδήλωση-ἔκθεση συγκεντρώνει πολύ κόσμο στό πανέμορφο (καί μέ πολύ κόπο διατηρούμενο σέ καλή κατάσταση μέ πενιχρά μέσα) κτήριό του.

Περπατῶ καί φθάνω στήν πλατεῖα, στήν γωνία τῆς ὁδοῦ Μητροπόλεως. Εἶναι Σάββατο, ὀκτώ τό βράδυ περίπου, καί σταματῶ νά ἀγοράσω τίς κυριακάτικες ἐφημερίδες. Μιά κυρία, πού κρατᾶ μιάν ἀνθοδέσμη, περνᾶ δίπλα μου. Τήν κοιτάζω, καί ξαφνικά, ἕνας νεαρός μέ κουκούλλα, ὁρμᾶ καί τῆς ἁρπάζει τήν τσάντα, πού ἔχει κρεμασμένη στόν δεξιό ὦμο, καθώς μέ τό ἀριστερό χέρι κρατᾶ τήν ἀνθοδέσμη. Ἡ γυναῖκα βάζει τίς φωνές. (Βρίσκεται στό ὕψος ὅπου σταματοῦν τά λεωφορεῖα τῆς γραμμῆς Πειραιᾶς-Σύνταγμα.) «Φέρε ἐδῶ τήν τσάντα! Κλέφτης, βοήθεια, πιάστε τον!» καί τέτοια. Στήν γωνία τῆς Μητροπόλεως συζητοῦν τέσσερεις-πέντε ἀστυφύλακες.

Ἀσυναίσθητα, τρέχω πίσω ἀπό τόν κλέφτη. Βλέπω ὅτι στρίβει στήν πρώτη γωνία δεξιά, συνεχίζω νά τρέχω ξωπίσω του.

Σέ ἐλάχιστοι χρόνο, περνοῦν πλάι μου, τρέχοντας ἐπίσης, οἱ ἀστυνομικοί καί πίσω τους ἡ ἄτυχη γυναῖκα πού φωνάζει, εἰς μάτην, «πιάστε τον»!

Οἱ ἀστυνομικοί σκορπίζουν στά γύρω στενά, πάντα τρέχοντας, ἐγώ διαπιστώνω ὅτι ἔχω φθάσει στήν ὁδό Τριπόδων καί ἔχω κατά πολύ περάσει τόν προορισμό μου, δηλαδή τό Μουσεῖο. Περπατῶ στό τσουχτερό κρύο, ἀλλά ποῦ νά πάρω χαμπάρι, σχεδόν κάθιδρος, ἀπό τό «σπρίντ» πού εἶχα μόλις ἐπιχειρήσει.

Αὐτομάτως σκέπτομαι «δέν εἴμαστε πιά γιά τέτοια», κουμπώνω τό σακάκι καί σηκώνω τόν γιακᾶ…

Δέν γνωρίζω τελικῶς τί ἀπέγινε. Τό πιθανώτερο εἶναι ὁ κλέφτης τῆς τσάντας νά χάθηκε στό πλῆθος, καθώς οἱ γύρω ἀπό τό Σύνταγμα δρόμοι ἦταν γεμᾶτοι κόσμο καί ἡ γυναῖκα μᾶλλον θά ἔμεινε μέ τήν ἀνθοδέσμη «ἀμανάτι»…

Φθάνω στό Μουσεῖο, ἡ ξενάγηση στόν μαγικό κόσμο μέ τά «Ὑφαντά τῆς Ὄσσας» ἔχει ἀρχίσει.

Μιά Ἔκθεση μέ τίτλο «Τά πλουμιστά ὑφαντά τῆς Ὄσσας Θεσσαλονίκης», μέ τήν σφραγῖδα τῆς ποιότητας τοῦ Μουσείου, ὀργανωμένη ἀπό τόν Ὀργανισμό Πολιτισμοῦ, Ἀθλητισμοῦ καί Νεολαίας τοῦ Δήμου Ἀθηναίων, τό Μουσεῖο Λαϊκῆς Τέχνης καί Παράδοσης «Ἀγγελική Χατζημιχάλη» καί τόν Σύλλογο Ὀσσαίων «Ἡ Ἁγία Κυράννα».

Ἐμπειρία μοναδική ἡ ἐπαφή μέ τούς θησαυρούς τῆς ὑφαντικῆς τέχνης τῶν γυναικῶν τῆς Ὄσσας, καμωμένους μέ στημόνι καί ὑφάδι, πού βγῆκαν ἀπό ζωγραφιστά σεντούκια καί ἀπό τίς σελίδες τῆς ἱστορίας γιά νά ἐκτεθοῦν –μετά ἀπό 100 καί πλέον χρόνια– ὑπό τήν σκιά τῆς Ἀκροπόλεως, στό κέντρο τῆς παλαιοτέρας συνοικίας τῶν Ἀθηνῶν, τῆς ἱστορικῆς Πλάκας, καί στό σπίτι τῆς πρώτης Ἑλληνίδας λαογράφου, Ἀγγελικῆς Χατζημιχάλη.

Μόλις πρίν, ἔχω ἔλθει σέ ἐπαφή μέ τήν εἰκόνα τῆς σημερινῆς Ἀθήνας καί, περνῶντας τήν βαρειά ξύλινη θύρα τοῦ Μουσείου, ἀγγίζω τήν ἄλλη Ἑλλάδα, ἐκείνη τῶν χρωμάτων, τῆς λαϊκῆς τέχνης καί τῆς βαρειᾶς μας κληρονομιᾶς.

Μόνο συγχαρητήρια γιά τήν διεύθυνση τοῦ Μουσείου. Εἴθε ἡ νέα δημοτική ἀρχή νά ἀγκαλιάσει τήν παράδοση καί νά στηρίξει αὐτόν τόν, μοναδικό καί καλά διατηρημένο, χῶρο, γεγονός ὀφειλόμενο στίς ἄοκνες καί στοχευμένες παρεμβάσεις τῆς διευθύνσεως καί τῶν ὑπαλλήλων.