Στόν ὑπολογιστή μου -καί ὄχι ἀπ’ εὐθείας σέ ἐθνικό δίκτυο- παρακολούθησα τήν χθεσινή παρέλαση στήν Τρίπολη…
… γιά τήν ἐπέτειο τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς πόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς. Ἐπειδή μᾶλλον δέν θά τήν εἶδε ὁ κ. Ἐρντογάν, καλό θά ἦταν νά τοῦ σταλεῖ καί κόπια. Γιά νά δεῖ ὅτι καί οἱ Ἕλληνες δέν ξεχνοῦν ἐκείνη τήν μεγάλη νίκη. Πού σήμανε τήν ἐξάπλωση τῆς Ἐπαναστάσεως σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα καί συγκίνησε ὅλες τίς ἐλεύθερες ψυχές τοῦ δυτικοῦ κόσμου!
Σάν χθές, ὅμως, 25 Σεπτεμβρίου τοῦ 1849, κηδεύτηκε ὁ Νικήτας Σταματελόπουλος, ὁ «Νικηταρᾶς ὁ τουρκοφάγος». Στήν ἐπιθεώρηση «Στρατιωτικά θέματα – Ἐπ’ ὤμου» ὑπάρχει ἡ ἀκόλουθη ἀναφορά γιά τόν σπουδαῖο στρατηλάτη:
«Ὁ νεκροθάφτης ρίχνει τήν πρώτη φτυαριά χῶμα στό ἄψυχο κορμί καί λιποθυμάει ἀναλογιζόμενος ποιός εἶναι ὁ νεκρός. Εἶναι ὁ πατριδοφύλακας, εἶναι ὁ γενναῖος τῶν γενναίων, εἶναι ὁ Τουρκοφάγος, εἶναι ὁ ἥρωας Νικήτας Σταματελόπουλος.
Αὐτός πού ἐξόντωσε μέ στρατό 600 παλληκαριῶν, τούς 6.000 Τούρκους τοῦ Κεχαγιάμπεη, αὐτός πού ἔσπασε 7 σπαθιά στήν ὑπεράνθρωπη προσπάθειά του στά Δερβενάκια, αὐτός πού μέχρι τό τέλος τοῦ Ἀγῶνα ἦταν στήν πρώτη γραμμή, δίπλα στόν θεῖο του, τόν Γέρο τοῦ Μωριᾶ, αὐτός ὁ Νικηταρᾶς τώρα ἔχει τά μάτια κλειστά. Αὐτός ὁ Νικηταρᾶς σίγησε γιά πάντα. Πρότυπο παλληκαριᾶς καί ἀρετῆς. Ἄνδρας ἁπλός, ἄκακος, εἰλικρινής καί τίμιος. Ἐνῶ εἶχε τρόπους νά πλουτίσει ὅπως καί ἄλλοι ὁπλαρχηγοί, ὁ Νικηταρᾶς καταφρόνησε τά λάφυρα. Ἀπέκτησε ὅμως πλοῦτο καί θησαυρό ἀνεξάντλητο καί πολυτιμότερο, τήν ὑπόληψη καί τόν σεβασμό ὅλου τοῦ Πανελληνίου. Ἡ πατρίδα ὅμως δέν ξέρει νά τιμάει τά παιδιά της. Τόν Δεκέμβριο τοῦ 1839 τό ὀθωνικό κράτος φυλάκισε τόν Νικηταρᾶ μέ τήν κατηγορία τῆς συνομωσίας κατά τοῦ θρόνου… Ὅταν πλησίαζε τό τέλος, ὁ ἀθάνατος στρατηγός ζήτησε νά θαφτεῖ δίπλα στόν τάφο τοῦ θείου του, τοῦ Κολοκοτρώνη. Καί ἔτσι ἔγινε. Πέρασαν τά χρόνια. Δέν ἔμεινε κανένας ἀπό τήν οἰκογένειά του, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν ἐνδιαφερθεῖ κανείς γιά τόν τάφο του. Καί ἔτσι, ἀντί ἐκεῖ πού θάφτηκε νά θεωρηθεῖ ἀπό τό ἐπίσημο κράτος περιοχή ἱερή καί νά τοῦ στήσουν ἀνδριάντα, ὁ χῶρος χάθηκε.
Σήμερα δέν γνωρίζουμε ποῦ βρίσκονται τά ἅγια κόκαλά του. Ὅμως ὅπως ἔλεγε ὁ Περικλῆς, “Ἀνδρός ἐπιφανοῦς, πᾶσα γῆ τάφος”. Ἔτσι καί γιά τόν μεγάλο Νικηταρᾶ. Ὅπου καί νά βρίσκεται θαμμένος, “πάσα γῆ, πατρίς ἐστί”. Ἄλλωστε, ὁ στρατηγός δέν θά κοιτάξει τόν ἁπλό του τάφο, θά κοιτάξει ὅτι τόν σκεπάζει χῶμα ἐλεύθερο, Ἑλληνικό, γιά τό ὁποῖο ἀγωνίστηκε τόσο καί τό ὁποῖο τόσο ἀγάπησε.» Κάθε πού περνῶ ἀπό τήν ἐκκλησιά τῆς Ἐνορίας μου, τήν Εὐαγγελίστρια, στόν Πειραιᾶ, σταματῶ κι ἀνάβω ἕνα κερί. Ἐκεῖ -λέγεται- ὁ Νικηταρᾶς, τυφλός πιά, ἐπαιτοῦσε -μέ ἄδεια τοῦ κράτους- κάθε Πέμπτη, γιά νά μπορέσει νά ζήσει! Ἐκεῖ τοῦ πῆγε ἀπεσταλμένος τοῦ Ἄγγλου πρέσβη ἕνα πουγγί μέ λίρες. Κι ἐκεῖνος τό γύρισε πίσω λέγοντας (ψέματα) ὅτι «ἡ πατρίδα τοῦ ἔχει δώσει τά πάντα». Ἔ, ρέ καί νά σηκωνότανε γιά μιά στιγμή! Γιά μιά στιγμή μονάχα! Νά τόνε στέλναμε στόν ΟΗΕ νά δοῦμε πόσα ἀπίδια πιάνει ὁ σάκος!
