Τά εἶπε ὅλα μέσα σέ λίγες γραμμές ὁ Κώστας Καραμανλῆς. Λίγα λόγια, λέξεις-ξυραφιές, νηφάλιος, καί μέ τήν εὐχή γιά τήν ἀποφυγή ἑνός ἀκόμη διχασμοῦ.
Μία ἄποψη συνεπής καί συνετή, πού ἀκούγεται σάν βάλσαμο μέσα στόν ὀρυμαγδό-προπέτασμα, στήν διελκυστίνδα γιά τήν ψήφιση τῆς πάσχουσας συμφωνίας τῶν Ψαράδων. Δέν ἀξιοποιήθηκε ὅπως ἔπρεπε τό «ἰδιαίτερα ἀποτελεσματικό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα στή Χώρα μας», τό ὁποῖο κερδήθηκε στό Βουκουρέστι. Ἐκεῖ, πού ὡς πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος γνωρίζοντας τό ρίσκο πού ἀναλάμβανε λέγοντας «Ὄχι» στίς πιέσεις πού τοῦ ἀσκήθηκαν, δέν πέρασε τήν «κόκκινη γραμμή».
«Ἡ ὅλη διαπραγμάτευση ἔγινε ὑπό ὅρους ἀδικαιολόγητης βιασύνης καί ὅταν, προφανῶς, ἄλλοι εἶναι ἐκεῖνοι πού ἐπείγονται γιά τήν διευθέτηση τοῦ θέματος. Ὁπωσδήποτε ὅμως ὄχι ἡ Ἑλλάδα.»
Τί ἄλλο χρειάζεται κανείς νά πεῖ; Ποιός ἦταν ὁ λόγος πού, ξαφνικά, ὁ κ. Κοτζιᾶς ἀνέλαβε «νά καθαρίσει»; Γιά λογαριασμό τίνος καί μέ ποιά «ἐπιφοίτηση»; Καί ποιοί εἶναι οἱ «προφανῶς ἄλλοι;». Χωρίς ἀμφιβολία, ὄχι μόνον οἱ ἀγόμενοι καί φερόμενοι γείτονές μας.
Δέν θά μποροῦσε ἕνας πολιτικός πού σέβεται τόν ἑαυτό του ἀλλά καί τούς πολῖτες, νά μήν ἀναφερθεῖ μέ λέξεις-κλειδιά σέ ὅσα συνέβησαν, ἀπό τήν ὥρα πού ἡ κυβέρνηση ἄρχισε τίς «διαπραγματεύσεις» μέ τούς γείτονες. Πῶς νά ξεχάσουμε τά «σούρτα-φέρτα» τῶν Εὐρωπαίων ἡγετῶν στά Σκόπια, τίς ἀποφυλακίσεις ὑποδίκων βουλευτῶν τῆς γειτονικῆς χώρας προκειμένου νά ἐξασφαλισθεῖ ὁ μαγικός ἀριθμός «80». Πῶς νά περάσει «στό ντούκου» ἡ παρουσία τοῦ γραμματέως τοῦ ΝΑΤΟ στήν Fyrom ἐκεῖνες τίς κρίσιμες ἡμέρες; «Ὁπωσδήποτε, ὅμως, ὄχι μόνο ἡ Ἑλλάδα»… Ἀλλά καί πῶς νά μήν θυμηθοῦμε τό ξαφνικό ἐνδιαφέρον τῆς Γερμανίδας Καγκελλαρίου, τήν ἐπίσκεψή της στήν Ἀθήνα, τά ἐγκώμια γιά τίς κυβερνητικές πρωτοβουλίες;
Δυστυχῶς, δέν ἀντέξαμε στίς πιέσεις. Καί δέν ἀντέξαμε, γιατί ἡ «λύση» τοῦ Μακεδονικοῦ δέν θά μποροῦσε νά ἐπιτευχθεῖ ἄν δέν εἶχε διαλυθεῖ ἡ πολιτική σκηνή τῆς χώρας, ἄν δέν εἶχε γίνει πολτός δυσδιάκριτος ἡ ἑλληνική κοινωνία…
Δυστυχῶς, ὅλα ἦσαν προδιαγεγραμμένα. Ἀπό τήν στιγμή πού φθάσαμε, ἐκείνη τήν ἀποφράδα 23η Ἀπριλίου, ὅλα εἶχαν πέσει «στό τραπέζι». Ἀπό τήν στιγμή πού ἀρχίσαμε τήν παραχώρηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, ἦταν ὅλα «στόν ἀέρα». Γι’ αὐτό καί δέν μᾶς ξένισε ἡ θετική ἄποψη τοῦ κομιστῆ τῶν μνημονίων ὑπέρ τῆς συμφωνίας. Εἶναι καί δικό του ἔργο –σέ πολύ μεγάλο βαθμό.
«Ὤφειλε ἡ Κυβέρνηση νά σεβαστεῖ τήν εὐαισθησία καί νά ἀφουγκραστεῖ τίς εὔλογες ἀνησυχίες τῆς μεγάλης πλειοψηφίας τῶν πολιτῶν, ἀλλά καί νά διαμορφώσει μέ δική της πρωτοβουλία συνθῆκες στοιχειώδους ἐθνικῆς συνεννόησης.»
Ποιός μπορεῖ νά ἔχει ἀντίρρηση; Ποιός μπορεῖ νά πεῖ ὅτι δέν θά ἦταν ὅλα διαφορετικά ἄν εἶχε προηγηθεῖ τῆς συμφωνίας ὁ ἀπαραίτητος –γιά ἕνα τόσο ἐθνικό θέμα– διάλογος μεταξύ τῶν κομμάτων; Ὑπάρχει τίποτε πιό πολύτιμο ἀπό τόν διάλογο καί τήν συνεννόηση σέ μιά δημοκρατική χώρα;
«Δέν εἶναι ἐπιτρεπτό ἐθνικά θέματα τέτοιας σημασίας νά ὁδηγοῦν σέ ὀξύτητα πού εὐνοεῖ διχαστικό κλῖμα.» Δυστυχῶς, βρισκόμαστε πολύ κοντά σέ ἕναν ἀκόμη διχασμό. Καί ἡ Ἑλλάς γνωρίζει καλά πόσο ἀκριβά ἔχει πληρώσει τέτοιες καταστάσεις. Ἄς διασώσουμε, τουλάχιστον, τήν ἑνότητα. Οἱ καιροί οὐ μενετοί…
