Δέν ξεχνῶ

51 ΧΡΟΝΙΑ πέρασαν, καί μυαλό δέν βάλαμε.

Μονοτόνως ἐπαναλαμβάνουμε τήν φράση «Δέν ξεχνῶ», ἡ ὁποία μπορεῖ νά ἔχει κάποιο νόημα γιά τήν ψυχή τοῦ ἁπλοῦ Ἕλληνα, ἀλλά ὅταν προφέρεται ἀπό τά χείλη τῶν πολιτικῶν ταγῶν μας ἠχεῖ ἐπιτηδευμένη, ψεύτικη, ὑποκριτική. Μιά ἔκφραση χωρίς νόημα, πού κάποιοι τήν λένε γιατί πρέπει νά τήν ποῦν, χωρίς ὅμως νά τήν πιστεύουν. Διότι, ἐπί 51 χρόνια πού ἐπαναλαμβάνονται αὐτά τά λόγια, τά ἔργα μας ποιά εἶναι;

• Tοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου

Κάναμε τίποτε γιά νά ἀρθεῖ ἡ ἀδικία; Κάναμε τίποτε γιά νά λήξει ἡ βάρβαρη κατοχή τοῦ 37% τῆς Κύπρου; Κάναμε τίποτε γιά νά σταματήσει ἡ ροή τῶν Τούρκων ἐποίκων, πού ἔχουν ἐκτοπίσει τούς Τουρκοκυπρίους καί εἶναι ἡ πλειονότητα τοῦ πληθυσμοῦ στόν βορρᾶ; Κάναμε τίποτε γιά νά λογοδοτήσουν ἐκεῖνοι οἱ Τοῦρκοι πού διέπραξαν ἐγκλήματα πολέμου τό 1974; Ἐδῶ τό δόγμα τοῦ Ἑνιαίου Ἀμυντικοῦ Χώρου δέν τολμᾶμε νά ἀναβιώσουμε, καί τολμᾶμε νά προφέρουμε τό «Δέν ξεχνῶ»;

Μέ δηλώσεις κούφιες, μέ συναυλίες, μέ ψηφίσματα καί μέ μνημόσυνα δέν ἀπελευθερώνεται ἡ Κύπρος. Αὐτό εἶναι πού δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε. Ὅτι στήν Κύπρο ὁ στόχος τοῦ ἑλληνισμοῦ εἶναι ἕνας. Ἡ ἀπελευθέρωσις καί ἡ Ἕνωσις μέ τήν μητέρα Ἑλλάδα. Ἡ «ἐπανένωσις», ὅρος πού ἐπινοήθηκε προσφάτως γιά τήν ὑποτιθεμένη λύση τοῦ προβλήματος, δέν εἶναι παρά ἕνα βῆμα πρός τήν πλήρη τουρκοποίηση τῆς Μεγαλονήσου. Ἡ λύσις δέν εἶναι καμμία κίβδηλη «ἐπανένωσις». Λύσις εἶναι μόνον ἡ Ἕνωσις. Ἡ Ἕνωσις γιά τήν ὁποία ἀγωνίσθηκε ἡ ΕΟΚΑ. Ἡ Ἕνωσις χάριν τῆς ὁποίας πολέμησαν οἱ λίγοι ἐκεῖνοι πού ἀντιπαρατάχθηκαν στόν Ἀττίλα. Ἡ Ἕνωσις τήν ὁποία προδίδουν ὅσοι ἀφελῶς νομίζουν ὅτι ἡ δικοινοτική διζωνική ὁμοσπονδία εἶναι λύσις γιά τήν Κύπρο. Δέν εἶναι, διότι ἁπλῶς θά θέσει καί τίς ἐλεύθερες περιοχές ὑπό ἄμεσο τουρκικό ἔλεγχο καί θά καταστήσει τούς Ἕλληνες τῆς Κύπρου ὁμήρους τῆς Ἀγκύρας.

Δέν εἶναι νοητόν νά ἐπαναλαμβάνουμε τό «Δέν ξεχνῶ» καί νά θεωροῦμε ὅτι θά μποροῦσε νά εἶναι λύσις γιά τήν Κύπρο ἡ ἐφαρμογή τοῦ σχεδίου Ἀννάν. Δέν εἶναι νοητόν νά ἐπαναλαμβάνουμε τό «Δέν ξεχνῶ» καί νά παρακαθόμαστε σέ συνομιλίες κατά τίς ὁποῖες οἱ Τοῦρκοι εὑρίσκουν ἁπλῶς τήν εὐκαιρία νά ἐπαναλαμβάνουν τήν ἀπαίτησή τους γιά δύο κράτη στήν Κύπρο. Δέν κρύβουν τίς προθέσεις τους. Οἱ δικοί μας προσποιοῦνται ὅτι δέν τίς καταλαβαίνουν. Διότι δέν εἶναι δυνατόν νά μήν καταλαβαίνουν ὅτι κάθε ἐνέργεια τῶν Τούρκων ἀποτελεῖ μέρος ἑνός μακρόπνοου σχεδίου μέ τελικό στόχο τόν πλήρη ἔλεγχο τῆς Μεγαλονήσου, ὅπως τόν προσδιόρισε ὁ Μουσταφᾶ Κεμάλ ἤδη ἀπό τά μέσα τοῦ περασμένου αἰῶνος.

Ἄν, πράγματι, εἴχαμε ἐνστερνισθεῖ εἰλικρινῶς τήν κραυγή «Δέν ξεχνῶ» μακρόπνοο σχέδιο ἔπρεπε νά ἔχουμε ἐμεῖς. Προσδιορισμένη πολιτική γιά τήν λύση τοῦ Κυπριακοῦ ἔπρεπε νά ἔχουμε ἐμεῖς. Διότι δέν εἶναι πολιτική τό νά ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι θεωροῦμε λύση τήν ἐφαρμογή τῶν ἀποφάσεων καί τῶν ψηφισμάτων τοῦ ΟΗΕ. Τέτοια κείμενα ὁδηγοῦν μόνο σέ θνησιγενεῖς καταστάσεις, χειρότερες ἀπό αὐτές πού διαμόρφωσαν οἱ συμφωνίες τῆς Ζυρίχης καί τοῦ Λονδίνου. Σίγουρα δέν εἶναι αὐτό πού θέλουμε γιά τήν Κύπρο. Ἐπίσης δέν συνιστᾶ πολιτική ὁ ἀφορισμός «Ἡ Λευκωσία ἀποφασίζει καί ἡ Ἀθήνα συμπαρίσταται». Ἡ Ἀθήνα, τό ἐθνικό κέντρο. Πρός τήν Ἀθήνα προσβλέπουν οἱ Ἕλληνες τῆς Κύπρου γιά προστασία ἀπέναντι στόν Τοῦρκο καί γιά καθοδήγηση. Ὅταν ἡ Ἀθήνα τούς λέγει «Ἡ Λευκωσία ἀποφασίζει», θεωροῦν ὅτι τό ἐθνικό κέντρο τούς ἐγκαταλείπει στήν τύχη τους.

Ἄς διαβάσουμε λίγη ἱστορία καί θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι τό Κυπριακό εἶναι γόρδιος δεσμός. Καί οἱ γόρδιοι δεσμοί δέν λύνονται. Κόβονται. Λύσεις μποροῦν νά ἐπιβληθοῦν μόνον διά τῆς ἰσχύος. Καί τό πρῶτο συστατικό τῆς ἰσχύος εἶναι τό ἠθικό καί φρόνημα λαοῦ καί στρατοῦ. Τόσο στήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα ὅσο καί στήν Κύπρο. Καί δυστυχῶς στήν παράμετρο αὐτή δέν ἔχει δώσει σημασία καμμία Κυβέρνησις.

Νά θυμηθοῦμε λοιπόν ἡμέρα πού εἶναι αὐτό πού εἶπε ὁ ἐλευθερωτής τῆς Κύπρου, ὁ στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενῆς: «…Ἡ ἀδράνεια καί ὁ φιλοτομαρισμός εἶναι γνώρισμα καί ἔνδειξις σαπίλας, ἐθνικῆς καί κοινωνικῆς. Ντροπή σ’ ἐκείνους πού τά προτιμοῦν, ὅταν οἱ ἄλλοι ἀγωνίζονται καί πέφτουν…»!