Γιά ὅσους ἀποροῦν μέ τόν ὀργασμό τῶν ἔργων (πασαλείμματα τά πιό πολλά) πού βλέπουν στούς δρόμους τῶν πόλεων, καλό θά εἶναι νά θυμοῦνται ὅτι τόν ἐρχόμενο Ὀκτώβριο θά ἔχουμε ἐκλογές γιά τίς Περιφέρειες καί τούς Δήμους ὅλης τῆς χώρας.
Κι ὅπως καλῶς γνωρίζουμε, οἱ τοπικοί ἄρχοντες στήν χώρα τῆς φαιδρᾶς πορτοκαλέας «φυλᾶνε τά ἔργα γιά τό τέλος τῆς θητείας», ἐπειδή νομίζουν ὅτι ὁ Ἕλληνας βρίσκεται ἀκόμη στόν ἀστερισμό τοῦ ραγιᾶ, στήν περίοδο τῆς ὀθωμανικῆς κατοχῆς ἤ στήν περίοδο πού «δέναν’ τά σκυλιά μέ τά λουκάνικα», ὅπως λέγει παραστατικότατα τό παλαιόν ἆσμα.
Ἀνασκάπτονται (γιά νά ἐπιπέσουν ἐπ’ αὐτῶν ὡς ἀκρίδες οἱ ἐργολάβοι) τά πεζοδρόμια! Ἐπισκέπτονται οἱ ἁρμόδιοι ἀντιδήμαρχοι τίς γειτονιές καί –τάχου μου δῆθεν– ἐνδιαφέρονται γιά τήν «ἐπί τόπου λύση» τῶν προβλημάτων τῆς περιοχῆς.
Ἀνασκάπτονται ὁδοστρώματα, γιά νά περάσει ἡ ἀποχέτευση, κι ὕστερα οἱ δήμαρχοι ψάχνουν νά βροῦν ποιός ἐργολάβος θά πάει νά καλύψει τίς λακκοῦβες πού ἄφησε ὁ ἄλλος, πού εἶχε τήν ἐργολαβία τῶν ἀποχετευτικῶν ἔργων. Ἄς ποῦμε στήν Σαλαμῖνα, στήν ὁδό Ἁγίας Τριάδος, στό Ἀμπελάκι, ὅπου ἡ οἰκογένειά μας διατηρεῖ ἕνα κτῆμα ἀπό τό 1930, ἔστειλε ὁ Δῆμος συνεργεῖα καί ἄνοιξαν λαγούμια γιά τήν ἀποχέτευση (τώρα πού πλησιάζουν οἱ ἐκλογές τό θυμήθηκαν.) Ἔγινε τό ἔργο, ἀλλά οἱ λακκοῦβες ἔμειναν. Μέχρι σήμερα πού γράφονται αὐτές οἱ ἀράδες, δέν ἔχει καλυφθεῖ τό «ἔργο» καί οἱ βροχές ἔχουν δημιουργήσει λασπουριά. Μικρό τό κακό, θά πεῖτε, ἀλλά εἶναι δεῖγμα τῆς παραδόσεως τήν ὁποία ἐπιμένουν νά διατηροῦν οἱ ἀνά τήν ἐπικράτεια δήμαρχοι! Θυμοῦνται τούς πολῖτες καί τίς πόλεις τους ὅταν ζυγώνει ἡ ὥρα τῆς κρίσεως.
Κι ὅμως, ἡ λύση εἶναι ἁπλή, πολύ ἁπλή. Τήν ἔχουν δώσει οἱ παλαιότεροι δήμαρχοι, οἱ ὁποῖοι δέν ἦσαν κομματικές ἤ ἄλλου εἴδους ἐπιλογές, ἀλλά ἦσαν γέννημα-θρέμμα τῶν πόλεων στίς ὁποῖες ζοῦσαν καί ἐνεργοῦσαν, γνώριζαν κάθε γωνιά καί, κυρίως, περπατοῦσαν τίς πόλεις τους καί δέν ἄραζαν στό γραφεῖο ἀφήνοντας τίς παρέες, οἱ ὁποῖες σήμερα φέρουν τόν τίτλο ἀντιδήμαρχοι ἤ ἐντεταλμένοι νά κάνουν τήν δουλειά.
Ὁ δήμαρχος ἤ ὁ κοινοτάρχης, ἀλλά καί ὁ Νομάρχης (ὅταν δέν εἴχαμε ἀκόμη γίνει οἱ Περιφέρειες) γύριζε κάθε μέρα στήν πόλη, στό χωριό ἤ στήν Νομαρχία του, καί ἐπεσήμαινε ἰδίοις ὄμμασι τά προβλήματα. Καί οἱ λύσεις ἦταν πολύ πιό εὔκολες, ἀπό τοῦ νά ἐμπλέκονται παρέες, ἐργολάβοι, ὑπεργολάβοι, μεσάζοντες καί ἐργολῆπτες. Καί βέβαια, δέν ἦταν τό πρῶτο μέλημα τῶν δημάρχων τά Καταστήματα Ὑγειονομικοῦ Ἐνδιαφέροντος, τά κοινῶς ἀποκαλούμενα σήμερα «Μαγαζιά», δηλαδή ἀπό «σκυλάδικα» μέχρι καφέ, πού ἀποτελοῦν πλέον τόν πυρῆνα τοῦ ἐνδιαφέροντος στίς παρέες πού κυβερνοῦν τούς Δήμους, γιά πολλούς καί ποικίλους λόγους. Μακάρι κάποια στιγμή νά ἐπιστρέψουμε στούς δημάρχους καί, γενικῶς, στούς ἄρχοντες, οἱ ὁποῖοι πράγματι ἄρχουν τῶν πόλεων οἱ ὁποῖες τούς ἐπιλέγουν. Μακάρι νά δοῦμε πάλι τούς δημάρχους στόν δρόμο καί ὄχι μόνο σέ τελετές καί πανηγύρεις ἤ στό πλάι πλουσίων καί ἰσχυρῶν ὀνομάτων.
Ὁ Ὀκτώβριος κοντοζυγώνει. Καί καλό θά εἶναι νά σκεφθοῦμε πολύ τό πῶς θά φερθοῦμε αὐτήν τήν φορά…
