Έχει κουράσει η «τουρκολαγνεία» και η «τουρκοφιλολογία»
Εκνευρίζουν οι συνεχείς αναφορές στον σαχλαμαράκια ντεμέκ σουλτάνο, που το έχει δει «χωροφύλακας του Σαίν Τροπέ» και μιλάει με ύφος αγοραίο (αλλά και με φωνή πολύ πιο βαρειά και με αναπνοή πιο δύσκολη απ’ ότι τον είχαμε συνηθίσει) και απαξιωτικά για την Ελλάδα, με ύφος ψευτόμαγκα από τις παρυφές της Τρούμπας.
Λες και δεν μιλάει για ένα κράτος ευρωπαϊκό, μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αλλά για κάποια επαρχία της τριτοκοσμικής του Ανατολίας, στα μέρη, δηλαδή, όπου ανθεί ο δυτικός πολιτισμός και η ευρωπαϊκή περί ζωής αντίληψη!
Βεβαίως, δεν είναι τυχαίο το ότι ο σουλτάνος της συμφοράς επέλεξε να εξαπολύσει την υβριστική (μετά την υβριδική) επίθεση κατά της πατρίδας μας μια ημέρα πριν ανακοινωθεί η συμφωνία για ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας. Η τουρκική διπλωματία «έχει μεγάλα αυτιά» και θα είχε πληροφορηθεί ότι «ερχόταν» η συμφωνία, η οποία-όπως και να το κάνουμε- είναι «καρφί στο μάτι» του γκρίζου -πλην γέρικου πια- λύκου της Άγκυρας. Αν και, μεταξύ μας, σπανίως πηγαίνει πλέον στην Άγκυρα και μένει στην Πόλη, επειδή -υποθέτω- δεν θεωρεί το «παλάτι» του τόσο ασφαλές…
Δεν ήταν, λοιπόν, τυχαία η «έκρηξη». Αλλά θα πρέπει και εμείς να συνεχίσουμε τις προσπάθειες, να εντείνουμε την συνεργασία με τους Αιγυπτίους (γνωρίζουν πολύ καλά τί σημαίνει Τούρκος) και το Ισραήλ (αν και το δεύτερο είναι συνηθισμένο στις αλλαγές πολιτικής και συμμαχιών) χωρίς να μας ενδιαφέρει εάν στην επόμενη διακρατική μας συμφωνία ο Ερντογάν θα βγάλει έρπητα, ζωστήρα ή επιχείλειο…
Βεβαίως, καλόν είναι να θυμηθούν οι σημερινοί κυβερνήτες (επιτυχής η χθεσινή συμφωνία, μην το ξεχνάμε) ότι η Νέα Δημοκρατία (2004-2009) ήταν εκείνη που επεχείρησε να θέσει την Ελλάδα στην τροχιά των εξελίξεων της εποχής, προκειμένου να έχει θέση στην αφετηρία για την «Νέα Ευρώπη», την οποία έβλεπε να έρχεται ο τότε Πρωθυπουργός.
Να θυμηθούν τα στελέχη του κόμματος που (ξανα) κυβερνά την λυσσαλέα επίθεση που δέχθηκε η τότε κυβέρνηση, για να μας οδηγήσει η διάδοχος κατάσταση στο Καστελλόριζο και τα μνημόνια.
Έχει καταγραφεί ποικιλοτρόπως το μίσος και ο φόβος για τον Πρωθυπουργό ο οποίος ανέκοψε την πορεία του «εκσυγχρονισμού», που οδήγησε την χώρα στην οδυνηρή κατάληξη της κρίσεως των Ιμίων.
Δυστυχώς, ο γράφων έχει ιδίαν άποψη περί τούτου, όταν, εντός της Βουλής, ενώπιον εξεταστικής επιτροπής, δεχόταν πιέσεις του τύπου «Δεν θέλουμε τίποτε άλλο. Να ακουστεί το όνομα «Καραμανλής» και θα σε αφήσουμε ήσυχο!». Φυσικά, δεν υπήρχε ουδείς λόγος να ακουστεί το όνομα που ζητούσαν. Και, φυσικά, δεν αφέθηκε -και δεν έχει ακόμη αφεθεί-ήσυχος!
Αυτά, για να μη λησμονούμε ότι χάθηκαν ευκαιρίες και ότι κάποιοι έπαιξαν παιγνίδια τα οποία τελικά τους οδήγησαν στην πολιτική εξαΰλωση και γέννησαν την «πρώτη φορά αριστερά»…
Η σημερινή κυβέρνηση έχει την ευκαιρία να αλλάξει τις ισορροπίες στην περιοχή. Και μέχρι στιγμής, δείχνει ότι χειρίζεται χειρουργικά τα πιόνια στην σκακιέρα. Παρακολουθούμε, αγωνιούμε και ελπίζουμε.
