ΠΡΕΠΕΙ νά εἶσαι πολύ ἀπελπισμένος ἄν ἀναγκάζεσαι νά «πιαστεῖς» ἀπό ἕναν 17χρονο ἄμυαλο νεαρό (στόν ὁποῖο θά δώσεις μάλιστα ψῆφο προσεχῶς) προκειμένου νά «στήσεις» θεωρία συνωμοσίας τύπου Γκοτζαμάνη.
Πρέπει νά εἶσαι πολύ ἀγχωμένος ἄν καταγγέλλεις πολιτικά ὡς φασίστα ἕνα διαρρήκτη κρεοπωλείων προκειμένου νά οἰκοδομήσεις μεγάλο κεντροαριστερό μέτωπο γύρω ἀπό τόν παραπαίοντα Γιάννη Μπουτάρη. Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια, κ. Τσίπρα μου. Γράφω σήμερα καθ’ ὑπερβολή, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες. Ἀλλά τό ἐννοῶ. Διότι μέ τό σημερινό σημείωμα σκοπεύω νά σᾶς εἰσαγάγω στήν φιλοσοφία τῆς ἀπεγνωσμένης Ἀριστερᾶς. Τῆς Ἀριστερᾶς πού βλέπει ὅτι τελειώνουν τά μνημόνια, σταματᾶ τό success story καί πρέπει τώρα νά ἐπινοήσει ἐπειγόντως μία νέα ἀντιδεξιά καί ἀντισυστημική διαχωριστική γραμμή, τέτοια πού νά ἀντέχει ἀκόμη καί τυχόν κραδασμούς βάσεως ἀπό τήν μείωση τῶν συντάξεων.
Γιά νά ὑπάρχει Ἀριστερά στή νέα ἐποχή, λοιπόν, (καί μάλιστα κεντροαριστερά), πρῶτον πρέπει νά ὑπάρχει ἀκροδεξιά καί τέτοια πού νά μπορεῖ νά τήν χρεώσει –μέρος αὐτῆς τουλάχιστον– στή ΝΔ. Ἰδού μιά διαχωριστική γραμμή. Ἰδού γιατί ἄλλωστε ἐπί Ἀριστερᾶς συνεχίζεται καί δέν τελειώνει οὔτε πρόκειται νά τελειώσει ἡ δίκη τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, καί ἄς κοντεύει τετραετία στήν ἐξουσία ὁ ΣΥΡΙΖΑ. Ἰδού γιατί ἐπίσης στοχοποιοῦνται ὡς τάχα ἀκροδεξιοί ριζοσπάστες οἱ πλέον συστημικοί πολιτικοί τῆς συντηρητικῆς παράταξης! Βεβαίως οὐδόλως μπορεῖ ὁ κ. Τσίπρας καί οἱ σύν αὐτῶ νά φανταστοῦν ὅτι αὐτό πού ἐκεῖνοι βαφτίζουν ἀκροδεξιά ἀτζέντα (ἄς ἀφήσουμε τά πρόσωπα) –θέματα μνήμης, ἱστορίας, ἐθνικῆς ὁμοιογένειας καί ταυτότητας– ἀκουμποῦν τό κέντρο καί εἶναι πλειοψηφίες σήμερα. Ποιοί εἴμαστε ἐμεῖς ὅμως πού θά τοῦ ἀνοίξουμε τά μάτια; Ἀκροδεξιά θέλει ὁ κ. Τσίπρας νά ἔχει, ἀκροδεξιά ἄς νομίζει ὅτι ἔχει! Ἡ ὕπαρξη τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς καί ἄλλων διαττόντων ἀστέρων τῶν ἄκρων στό προσκήνιο εἶναι ὅρος sine qua non γιά τήν –νομίζει– ἰδεολογική του ἡγεμονία. Τό ἴδιο καί ἡ στοχοποίηση ὡς «ἀκροδεξιῶν» τῶν πλέον διαπλεκόμενων πολιτικῶν τῆς πατρίδας μας.
Ὑπάρχει ὅμως καί δεύτερος τρόπος –θεωρεῖ ὁ κ. Τσίπρας– γιά νά ὀρθώσει διαχωριστικές γραμμές προκειμένου νά μήν ὁμοιάζει τό κόμμα του πολύ μέ τή ΝΔ στήν μεταμνημονιακή ἐποχή. Εἶναι ἡ μάχη τῶν δικαιωμάτων. Ἀφοῦ δέν ἔχει ἐπαρκῆ ἄρτο νά μοιράσει, τό πρόγραμμα θά ἔχει δικαιώματα. Θά ἔχει κοσμοπολιτισμό, τάχα μου δῆθεν, ἐναντίον τοῦ ξεπερασμένου ἐθνοκεντρισμοῦ. Θά ἔχει ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος μέ ἤπιο διαχωρισμό κράτους – Ἐκκλησίας, θά ἔχει αὐτοδιοίκηση μέ ἀναλογική, θά ἔχει ἀπόπειρα ἐπίλυσης θεμάτων ἐξωτερικῆς πολιτικῆς (δέν τούς ἀρέσει ὁ ὅρος ἐθνικά θέματα), θά ἔχει καί ἰθαγένειες σέ μετανάστες.
Τέλος, ὑπάρχει καί τρίτος τρόπος γιά τήν ὄρθωση διαχωριστικῆς γραμμῆς, πιό ἐπικίνδυνος. Ἡ ἀντισυστημική διαχωριστική γραμμή πού χαράσσεται μέσω τῶν σκανδάλων. Δεδομένου ὅτι τό μνημόνιο κόλλησε στήν Ἀριστερά τήν ρετσινιά τῆς συστημικῆς δύναμης, ὁ Πρωθυπουργός ἀναζητεῖ ἀπεγνωσμένα σωσίβια στούς «σκελετούς» τοῦ παλαιοῦ συστήματος.
Θά κάνω μία πρόβλεψη: ὁ Πρωθυπουργός θά ὑλοποιήσει τό ὄνειρό του καί θά συσπειρώσει τήν κεντροαριστερά ὡς μειοψηφία. Δέν μπορεῖ ὅμως νά συλλάβει τί εἴδους δυνάμεις ξυπνᾶ καί κινητοποιεῖ μέ τίς προκλήσεις του κατά τῆς Δεξιᾶς. Αὐτό δέν μπορεῖ νά τό ὀνειρευτεῖ.
