Είναι κάτι ώρες που δεν την αντέχεις την «κλεισούρα»
Δεν είχε όρεξη κανείς χθες από την οικογένεια για περπάτημα, είπαμε να αλλάξουμε θέση στα έπιπλα, για να περάσει η ώρα! Είναι μια λύση, όταν κάθεσαι μέσα στο σπίτι. Είναι μια αλλαγή. Αλλά είναι και κόπος.
Πρωί-πρωί, στρωθήκαμε στην δουλειά. Να μεταφερθεί μια εντοιχισμένη ντουλάπα σε άλλο δωμάτιο «για να ανοιξει ο χώρος». Τολμώ να πω ότι «έτσι θα κλείσει ο χώρος στο άλλο», αλλά άδικος κόπος. Και αρχίζω να ξεβιδώνω βίδες. Το κατσαβίδι δεν κάνει θέλει «σταυροκατσάβιδο». Αλλά οι βίδες είναι πολύ γερά βιδωμένες. «Βάλε το μπλακ εντ ντέκερ» μου λέει το “αφεντικό”. Πού το βρήκε τώρα και πού το έχω αποθέσει; Ψάχνω όλα τα ντουλάπια της αυλής, το εντοπίζω κάπου στο τελευταίο. Αλλά δεν υπάρχει «σταυρωτό» κατσαβίδι στα εξαρτήματα! «Δεν μπορεί, είχα τέτοιο! Αλλά αφήνετε τίποτα;» λέω, για να βρω μια δικαιολογία μπας και τελειώσει το μαρτύριο. «Παππού, το είχα δει στο γραφείο σου» λέει η εγγονή! Και έτσι είναι, ασχέτως του πώς και πότε βρέθηκε εκεί!
Και ξεβιδώνω τις βίδες, αλλά πρέπει να κλείσω και τις οπές στον τοίχο, που είναι δεκαέξι τον αριθμό! «Δεν έχω στόκο και τα χρωματοπωλεία είναι κλειστά» αναφωνώ δοξαστικά. «Μου έχει δώσει ένα κουτί ο Σταύρος (ο δικηγόρος, δίπλα μας) λέει το “αφεντικό” και μου κόβει τη χαρά!
Και κλείνω τρύπες και ανοίγω δεκαέξι άλλες στο δίπλα δωμάτιο και περνώ δεκαέξι «ούπα», βρίσκω και τις κατάλληλες βίδες και μεταφέρω την ντουλάπα. «Βλέπεις τί κάνεις; Τώρα δεν έχει σοβατεπί το μισό δωμάτιο!» λέω θριαμβευτικά. «Και βέβαια έχω φυλάξει κομμάτια, έχω και την κόλλα, είναι κομμένα στα μέτρα του, τα είχαμε βγάλει όταν φέραμε την ντουλάπα και τα έχω φυλάξει» λέει η κυρία του σπιτιού! Ποιος είπε να πάρω νοικοκυρά; Και γονατίζω (που δεν γονάτισα ούτε στον Επιτάφιο εφέτος) και κολλάω σοβατεπιά και τα τσεκάρω και με το αλφάδι αν είναι ίσια και ήδη αισθάνομαι κάτι πονάκια στη μέση.
«Τόσο καθισιό τόσες μέρες, πιάστηκα» λέω δήθεν πονεμένα. «Ε, με την κίνηση θα ξεπιαστούμε» απαντά το “αφεντικό”, που εν τω μεταξύ έχει πακετάρει όλα τα πουλόβερ και τα μπουφάν, έτοιμα να μπουν στην μεταφερθείσα ντουλάπα, μέχρι τον Οκτώβριο (πρώτα ο Θεός)…
Και ακολουθεί ο δεύτερος γύρος, η αλλαγή θέσεως των κάδρων. «Να βαλω το δίπλωμα του Πατριαρχείου στο κέντρο» λέω, ο ατυχής, αλλά δεν εισακούομαι. «Δεν ταιριάζει, θα βάλεις το «σεκρετέρ» σου στον πλαϊνό τοίχο και θα μπεί η μπερζέρα στον μεσαίο» αποφαίνεται. «Μα, θα ήθελα τη μπερζέρα πλάι» λέω. «Πολύ καλά, όταν θα κάνουμε πάλι αλλαγή, θα την βάλεις εκεί» μου λέει και υπακούω-για να τελειώνουμε»…
Και πάει η ώρα πέντε και είμαι έτοιμος για κατάρρευση. «Θα πάω για περπάτημα» λέω και βγαίνω, ορμώντας προς Τουρκολίμανο! «Μπα, δεν είσαι κουρασμένος τώρα;» ακούω φεύγοντας. Πτώμα είμαι, αλλά έτσι και δεν έφευγα, θα άλλαζε και τα ντουλάπια της κουζίνας!
