Δέν ξέρω ἄν ἐσεῖς ἀσχολεῖστε μέ τίς ἐπικείμενες ἐκλογές, ἀλλά σᾶς βεβαιῶ ὅτι ἐκεῖνοι πού θά ἔπρεπε νά ἀσχολοῦνται, ἀδιαφοροῦν!
Ἀναφέρομαι στούς νέους, τούς δεκαεφτάρηδες καί τούς φοιτητές, οἱ ὁποῖοι οὐδόλως ἀσχολοῦνται μέ ὅσα ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι εἶναι σημαντικά.
Ἔχω τήν τύχη νά μιλῶ συχνά μέ νέους καί νέες, παιδιά καί ἐγγόνια φίλων μου καί διαπιστώνω ὅτι οὐδεμία ἔχει σχέση ἡ σημερινή νεολαία μέ τά δικά μας φοιτητικά καί μαθητικά χρόνια. Καί δέν εἶναι μόνο οἱ φοιτητικές ἐκλογές, μέ τίς ὁποῖες ἐμεῖς ἀσχολούμασταν ἐπί μῆνες ὁλόκληρους, καί ξενυχτοῦσαν οἱ ἐφημερίδες, ἡ τηλεόραση καί τά ραδιόφωνα γιά νά μεταδώσουν τά «τελικά ἀποτελέσματα».
Στό «ντούκου» οἱ ἐκλογές, στό «ντούκου» οἱ νεολαῖες, στό «ντούκου» ὅλα ὅσα ἐμᾶς μᾶς ἀνέβαζαν τήν ἀδρεναλίνη καί ἴσως καί τήν λίμπιντο κάποιες φορές! Οἱ σημερινοί νέοι ἔχουν ἄλλα –πολύ πιό σοβαρά κατά τήν γνώμη τους– θέματα γιά νά ἀσχοληθοῦν.
Προσέχουν τήν διατροφή τους, τό σῶμα τους, πηγαίνουν σέ Γυμναστήρια καί σέ σχολές Πολεμικῶν Τεχνῶν, ἀσχολοῦνται πολύ μέ τά «μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης», πηγαίνουν στόν κινηματογράφο, μελετοῦν γιά νά ἀντεπεξέλθουν στόν ἀνταγωνιστικό χαρακτῆρα τῶν σπουδῶν καί συζητοῦν –ὅποτε βρεθοῦν– γιά πολλά θέματα, ἐκτός ἀπό τήν πολιτική! Μπορεῖ τά κόμματα νά προβληματίζονται γιά τό «Τί θά ψηφίσουν οἱ νέοι». Θά ἔπρεπε ὅμως νά διερωτῶνται καί νά προβληματίζονται γιά τό «ΑΝ θά ψηφίσουν οἱ νέοι!» Κι αὐτό, διότι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται σήμερα ἡ διακονία τῆς Πολιτικῆς δέν τούς ἀγγίζει, καί μᾶλλον τούς ἀπωθεῖ.
Ἐμένα, κάποια στιγμή, μέ κέντρισε θετικά τό ὅτι εἶδα στούς συνδυασμούς κάποιων δημάρχων νέα παιδιά, ἀκόμη καί φοιτητές. Μιλώντας, ὅμως, μέ παιδιά τῆς ἡλικίας τους ἄλλα ἀπεκόμισα.
«Κάποιοι τήν ἔχουνε δεῖ καί καλά ὅτι ἡ πολιτική εἶναι καλή δουλειά κι ἔχει καλό μεροκάματο. Τό θέμα εἶναι νά μπορέσεις νά μπεῖς. Ἄν ἔχεις τά “κονέ”, ἄν σέ βγάλουν μερικά κανάλια καί ραδιόφωνα, ἄν σέ “σπρώξει” καί κανένα κόμμα ἤ κανένας φεουδάρχης, ἐκλέγεσαι καί μετά ἔχει θέσεις μέ καλές ἀμοιβές. Ἀντιδήμαρχος, ἐντεταλμένος, πρόεδρος δημοτικῆς ἐπιχείρησης» μοῦ εἶπε νέος, πού δέν πολιτεύεται ἀλλά ἔχει φίλους καί φίλες (στά 23 τους) πού «τήν ψάχνουν» γιά νά «χωθοῦν» στήν πολιτική.
Ἐπέμεινα καί ρώτησα καί ἄλλον νεαρό, ἐγγονό φίλου, δευτεροετῆ στό Πανεπιστήμιο. «Ναί, ὑπάρχουν παιδιά πού βλέπουν τήν πολιτική σάν ἕνα καλό ἐπάγγελμα. Ξεκινᾶς ἀπό δημοτικός ἤ κοινοτικός σύμβουλος, μαθαίνεις τά πράγματα, δικτυώνεσαι, κι ἄν ἔχεις τσαγανό παίρνεις θέση καί μισθό. Ἄσχημα εἶναι; Μήπως δέν ξέρετε ὅτι σήμερα ἔχουμε ἐπαγγελματίες αὐτοδιοικητικούς καί ἐπαγγελματίες βουλευτές;» μοῦ εἶπε.
«Μά, βρέ παιδί μου, ἐπάγγελμα εἶναι ἡ πολιτική;» τόλμησα νά πῶ καί εἰσέπραξα τό ἀντίτιμο: «Ἐσεῖς τά λέτε αὐτά; Πόσοι συνάδελφοί σας εἶναι σήμερα ὑποψήφιοι; Θά ἄφηναν τήν δημοσιογραφία ἄν ὁ κλάδος σας δέν μαστιζόταν σήμερα ἀπό τήν ἀνεργία καί τήν ἀπληρωσιά; Ἐσεῖς εἴσαστε οἱ πρῶτοι διδάξαντες. Μήν τό ξεχνᾶτε!» μοῦ εἶπε, καί ἐγώ ἔκανα ὅτι κάτι ἔψαχνα νά βρῶ…
