Αυτό τον καιρό, κλεισμένοι στα σπίτια μας, αναζητούμε διεξόδους
Μια από αυτές, είναι το διαδίκτυο. Μωσαϊκό απόψεων, ακρότητες, πολλά φαιδρά, αλλά και πολλά κείμενα που αξίζει να τα διαβάσεις. Αγρός, χέρσος το διαδίκτυο, με κάθε λογής λουλούδι και παράσιτο να ανθίζει, με αγριόχορτα αλλά και χόρτα βρώσιμα, σου επιτρέπει να επιλέξεις με τί από όλα θα ασχοληθείς.
Επιτρέψτε μου να παραθέσω αποσπάσματα από μια ανάρτηση, υπό τον τίτλο «Επίκαιρες σκέψεις γέροντος», με την υπογραφή του κ. Αλεξάνδρου Καραγιάννη, ο οποίος αυτοχαρακτηρίζεται «Απόμαχος δικηγόρος και μάχιμος πολίτης».
«Είμαι ένας γέρος που έχει ήδη ξεπεράσει κατά πολύ το ”προσδόκιμο επιβίωσης”. Εικάζω βασίμως ότι είμαι ο πρεσβύτερος που εμφανίζεται εδώ στο διαδίκτυο. Εχω την αίσθηση ότι είμαι ακόμη νοήμων. Δυστυχώς δεν έχω άνοια, που θα με προστάτευε από τις οδυνηρές επιγνώσεις του παρόντος, αλλά θα ταλαιπωρούσε τα παιδιά μου. Έτσι, μπορώ, σκεπτόμενος, να κρίνω εάν ”έριξα τα κομμάτια του εαυτού μου στις αβεβαιότητες των καιρών”, όπως έλεγε ο Ιερός Αυγουστίνος, που πριν λίγο διάβαζα τις Εξομολογήσεις του. Σε μας τους γέρους λίγο έχει αλλάξει η ζωή μας, αφού και πριν από το κακό, τις περισσότερες μέρες τις περνούσαμε, έτσι κι αλλιώς, μόνοι μέσα στα σπίτια μας. Εμείς είμαστε από καιρό περασμένοι σε μια λίστα αναμονής, μια λίστα που δεν έχει σειρά προτεραιότητας γιατί επιγράφεται ”πεπρωμένο”. Όσοι απομείναμε, ζούμε τώρα τα απομεινάρια της ζωής μας και της εποχής μας. Της δίκης μας γενιάς η εποχή, άρχισε με έναν παγκόσμιο πόλεμο και τελειώνει με έναν παγκόσμια λοιμό. Είμαστε μια παγκόσμια γενιά που έζησε μεταξύ αυτών των δυο συμφορών. Ωστόσο, ζήσαμε, αξιωθήκαμε και καλά χρόνια, τα πιο πολλά. Τώρα τα φάγαμε τα ψωμιά μας» γράφει, μεταξύ άλλων. Και συνεχίζει:
«Έχω πει στα παιδιά μου ότι αν νοσήσω να με αφήσουν στο σπίτι μου με την ακίνδυνη φροντίδα τους και, ει δυνατόν, με κατ´ οίκον αναγκαία νοσηλεία εφόσον είναι εφικτή. Δεν θέλω να γίνω αίτιος να χάσει τη ζωή του κάποιος νεώτερος άνθρωπος. Γιατί εγώ έζησα ήδη πολύ και τώρα πλέον είμαι ”πλήρης ημερών”. Αυτή είναι η επιθυμία μου. Δεν είναι γενναιότητα. Θεωρώ ότι απλά είναι μια χωρίς προσωπικό κόστος απόφαση ενός υπέργηρου ανθρώπου σε αυτές τις τραγικές ημέρες για όλη την κοινωνία…
Έκανα τον απογευματινό μου περίπατο βαδίζοντας στη βεράντα. Ο δρόμος ερημία. Σε ένα κλωνί του πλάτανου, που κάθε χρόνο το εκτείνει πιο πολύ προς τα εδώ σαν να επιδιώκει χειραψία μαζί μου, στάθηκαν δυο σπουργίτια που ερωτοτροπούν. Αρχίζει να σουρουπώνει. Η αναπόφευκτη νύχτα έρχεται σιγά-σιγά και τρυπώνει στο σπίτι που σκοτεινιάζει. Γίνονται τα βραδινά τηλεφωνήματα με τα παιδιά και με δυο φίλους και ύστερα η σιωπή. Δεν άναψα το φως. Από εδώ που κάθομαι θέλω να δω το κομμάτι του βραδινού ουρανού, αυτό που δικαιούμαι να βλέπω. Αν είμαι τυχερός μπορεί να φανεί και η Σελήνη για λίγο. Η Σελήνη που με τις ”αγαπημένες σιωπές” της παρηγορεί και γαληνεύει»…
