Τί συνέβη, λοιπόν, στό Βερολῖνο;
Τί ἀποφάσισαν οἱ «εἰρηνοποιοί» γιά τήν σπαρασσόμενη Λιβύη; Καί μόνο πού φαντάζομαι ὅτι μαζεύτηκαν ἐκεῖ οἱ «ἰσχυροί» του κόσμου γιά νά μοιράσουν τά κουρέλια μιᾶς σπαρασσόμενης χώρας, μέ πιάνει ναυτία! Γιά σκέψου! Εἶχαν κλείσει τόν Χάφταρ καί τόν Σαράτζ στά δωμάτιά τους, σέ διαφορετικά ξενοδοχεῖα καί ἐκεῖνοι «συσκέπτονταν» γιά νά «τούς τά βροῦν». Ὁποία ὑποκρισία! Ἀλλά μήπως ἔτσι δέν γινόταν πάντα; Δέν ἔβαλαν τήν ἄλλη φορά τόν Σαντάμ νά ἐπιτεθεῖ στό Κουβέιτ (σιγά μήν τό ἀποφάσισε μόνος του) κι ὕστερα ἔκαναν τό Ἰράκ «Γῆς Μαδιάμ»; Δέν ἐπινόησαν τήν «Ἀραβική Ἄνοιξη» καί ὁδήγησαν τήν Βόρειο Ἀφρική στήν σημερινή ἄρρωστη κατάσταση;
Ἄς ἐλπίσουμε, τουλάχιστον, ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἀντιληφθήκαμε, ἐπί τέλους, ὅτι οἱ Γερμανοί «δέν μᾶς πᾶνε»! Κι ἄς ἐπιλέγουμε ἐφεξῆς προσεκτικά τίς «παρέες» μας. Διότι «παρέα» μέ τούς Γερμανούς ἔκαναν ὅλοι οἱ κυβερνήσαντες κατά τήν περίοδο τῶν μνημονίων. Ἀλλά ἡ «παρέα» Ἑλλήνων μέ Γερμανούς, εἶναι σάν σαμπάνια χωρίς πάγο! Δέν (κατα) πίνεται, δηλαδή! Καί εὐτυχῶς πού σήμερα ὑπάρχουν «κι ἀλλοῦ πορτοκαλιές», εὐτυχῶς πού σήμερα ἡ γερμανική «Εὐρώπη» κλυδωνίζεται, καθώς οἱ Ἄγγλοι φαίνεται ὅτι δέν ξέχασαν τά λόγια τοῦ Τσῶρτσιλ…
Νά, δυστυχῶς, ὁ Ἐρντογάν «παίζει» σέ μεγαλύτερο ταμπλό. Ἀλλά ἡ Τουρκία πάντα ἔπαιζε μέ αὐτούς τούς ὅρους. Ἐμεῖς πάντοτε στήν ἐκκίνηση ἤμασταν «ἀουτσάιντερ», ἀλλά στό τέλος τά καταφέρναμε. Κι αὐτό ἐπειδή στά δύσκολα ἤμασταν πάντα ἑνωμένοι. Κι αὐτό ἦταν πού μᾶς ἔδινε τήν ὑπεροχή.
Σήμερα, εἴμαστε, ὁμολογουμένως, σέ δύσκολη θέση. Ἀλλά ἔχουμε –εὐτυχῶς– συμμάχους. Ὄχι ἐπειδή ξαφνικά μᾶς ἀγάπησαν οὔτε ἐπειδή κάποιοι μακρυνοί τους πρόγονοι ὑπῆρξαν φιλέλληνες, ἀλλά ἐπειδή τά συμφέροντά τους εἶναι κοντά στά δικά μας. Καί ἄν κανείς ἐξαιρέσει τούς Γερμανούς, οἱ ὁποῖοι ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἔχουν «ἀδυναμία» στούς ἄτακτους γείτονές μας καί τούς Ἄγγλους, οἱ ὁποῖοι «μᾶς τό φυλᾶνε» ἀπό τήν ἐποχή τῆς ΕΟΚΑ, ἡ λοιπή Εὐρώπη, ἀλλά καί ὅλα σχεδόν τά ἀραβικά κράτη, μᾶλλον μέ «μισό μάτι» βλέπουν τόν κατά φαντασίαν σουλτάνο νά φουσκώνει σάν διάνος! Ὅσο γιά τούς Ρώσσους, ἡ μέχρι τώρα διαδρομή τῶν σχέσεών τους μέ τούς Τούρκους δέν εἶναι καί ἡ πλέον ἐνθαρρυντική γιά τίς προθέσεις τους.
Ἐδῶ, ὅμως, ἔχουμε νά κάνουμε μέ μιά χώρα πλούσια σέ ὑπέδαφος, μέ μιά χώρα ἡ ὁποία ἔπειτα ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Καντάφι, ὁ ὁποῖος κατόρθωσε νά τιθασεύσει τίς πολυάριθμες φυλές καί νά δημιουργήσει ἑνιαῖο κράτος, ἔχει ἐπιστρέψει στήν ἐποχή τοῦ Λῶρενς τῆς Ἀραβίας! Ὅπως καί νά τό κάνουμε, ἡ ἀπουσία μας ἀπό τό Βερολῖνο ἦταν μειονέκτημα. Ἦταν, βεβαίως, καί «φάουλ» τῆς καγκελλαρίου Μέρκελ, ἡ ὁποία (μᾶλλον εὐχαρίστως) «ὑπέκυψε» στήν ἀπαίτηση Ἐρντογάν «νά μήν εἶναι παροῦσα ἡ Ἑλλάδα».
Μποροῦμε, ὅμως, νά ποῦμε, ὅτι ἡ στάση μας (πού τόν ἐνόχλησε) ἦταν σωστή. Καί αὐτή τήν στάση ὀφείλουμε τώρα νά τηρήσουμε μέ σθένος.
Ναί, κυρία μου. Μᾶς χρεοκοπήσατε, μᾶς ἀπομυζήσατε, καί τώρα μᾶς φέρνετε ἀντιμέτωπους μέ διλήμματα. Ἀλλά, ὅπως γνωρίζετε ἤ ὅπως θυμᾶστε, ὅταν πρόκειται για ἀποφάσεις ἐνώπιον διλημμάτων, «παίζουμε δυνατά»…
