Καί ξαφνικά, βρίσκεσαι σέ ἕνα σκηνικό πού σέ μαγεύει
Καταπράσινα ἔλατα, σμίγουν σέ ἕναν τρελλό χορό μέ κατακόκκινα ἀγριοπλατάνια καί χρυσόφυλλες ὀξυές. Καί καθώς τό αὐτοκίνητο σκαρφαλώνει τόν ἑλικοειδῆ δρόμο πού ὁδηγεῖ στήν ὀροσειρά τοῦ Γράμμου, ἀναλογίζεσαι ποῦ ἤσουν πρίν ἀπό λίγες ὧρες καί γιά ποῦ πετᾶς, μέσα σέ ἕνα τοπίο πού σοῦ θυμίζει ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή Ἑλλάδα, ποῦ ὑπάρχει ἡ ἀληθινή ζωή, ποῦ θά ἔπρεπε νά ἔχει πέσει τό βάρος τῆς προσοχῆς μας τόσα χρόνια, ποῦ βαλθήκαμε νά κλειστοῦμε στό τσιμέντο καί τό καυσαέριο… Τετάρτη βράδυ, μοῦ τηλεφώνησε ὁ καπετάνιος. «Εἶσαι νά φύγουμε Παρασκευή καί νά πᾶμε Κοζάνη καί Πτολεμαΐδα, νά μιλήσουμε στά νέα παιδιά γιά τή θάλασσα; Κλείνουν οἱ μονάδες τῆς ΔΕΗ, ἡ ἀνεργία ἐκτινάσσεται, θά χαθοῦν εἴκοσι χιλιάδες θέσεις ἐργασίας στήν Δυτική Μακεδονία. Δέν πρέπει νά τούς θυμίσουμε ὅτι ὑπάρχει ἡ διέξοδος πρός τήν θάλασσα; Τόσα χρόνια, τά γράφεις. Ἔλα καί νά τούς τά πεῖς» μοῦ λέει…
Καί νά ’μαστε τώρα, Σάββατο πρωί πιά, κι ἀφοῦ ἔχει προηγηθεῖ μιά ὑπέροχη βραδυά σέ μιά γεμάτη αἴθουσα τοῦ Ἐπαγγελματικοῦ Λυκείου, ὅπου οἱ μαθητές μᾶς βομβάρδισαν μέ ἐρωτήσεις, δείχνοντας τό ἐνδιαφέρον τους γιά τήν ἐν θαλάσσῃ σταδιοδρομία, μέσα σέ πολύ λιγώτερο χρόνο ἀπ’ ὅ,τι νά σπουδάσουν στίς «Ἀκαδημίες», σκαρφαλώνουμε στόν Γράμμο, μέ κατεύθυνση τό Πευκόφυτο…
«Σοῦ ἔχω καί μιά ἔκπληξη» μοῦ εἶχε πεῖ ὁ καπτα-Παναγιώτης καί τήν ἄκουσα στήν ἐκδήλωση τοῦ ΕΠΑ.Λ ἀπό τόν Περιφερειάρχη Γιῶργο Κασαπίδη. «Εὐχαριστοῦμε, καπετάνιε, πού δημιουργεῖτε μιά σύγχρονη μονάδα παραγωγῆς καί ἐμφιάλωσης νεροῦ στή Δυτική Μακεδονία» εἶπε καί ἀμέσως μάθαμε ὅτι περίπου διακόσιες οἰκογένειες –ἐργαζόμενοι ἀλλά καί παράλληλες ἀσχολίες– θά βροῦν σταθερό εἰσόδημα στήν ἐπένδυση αὐτή. Ἄλλη μία ἐπένδυση στήν πατρίδα, ἀπό τό σωβινιστικό ναυτιλιακό κεφάλαιο! Ἀλήθεια, τί ἀνάγκη εἶχε ὁ καπτα-Παναγιώτης Τσάκος, νά τρέχει στά λαγκάδια καί στίς ὀροσειρές; Ἔλα, ὅμως, πού ὁ καημός γιά τήν ἀνεργία τῶν νέων δέν ἀντέχεται. Καί, ἔτσι, ἐπειδή πρέπει, ἀποφασίστηκε ἡ ἐπένδυση. Κι ὅταν ἔχεις ἀρχίσει ἀπό τό μηδέν γιά νά φθάσεις στήν κορυφή, γνωρίζεις καλά τί θά πεῖ νά μήν ἔχεις ἐργασία…
Κι ἀνεβαίνει τό αὐτοκίνητο. Καί ὁ ὁδηγός εἶναι Ἕλληνας, στέλεχος κορυφαῖο τῆς «Τρία Ἔψιλον», τῆς μεγάλης ἑλληνικῆς ἑταιρείας ἐμφιαλώσεων, πού εἶναι πιά μιά ἀπό τίς μεγαλύτερες τοῦ κόσμου! Καί μοῦ λέει ὅτι περνάει τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ χρόνου στήν τεράστια Νιγηρία, τήν ἀφρικανική χώρα μέ τά διακόσια ἑκατομμύρια κατοίκους καί τίς ἑκατόν εἴκοσι φυλές.
«Καί πῶς τά βρίσκουν μεταξύ τους;» ἐρωτῶ ἀφελῶς. «Πιστεύουν πολύ στόν Θεό, ὁ καθένας στόν δικό του. Πιστεύουν ὅτι κάποια στιγμή, ὁ Θεός θά βάλει τά πράγματα στήν θέση τους» μοῦ λέει…
Καί φτάνουμε στίς πηγές ἀπ’ ὅπου ρέει τό νερό πού θά δώσει ἐργασία καί ὄνομα στήν περιοχή. Καί εἶναι ἐκεῖ ἕνα μεγάλο σμάρι ἀπό ντόπιους ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι «τρέχουν» τό ἔργο. Καί λίγο ἀργότερα, φθάνουμε στό ἐργοστάσιο, πού, ὅπου νά ’ναι τελειώνει. Καί βλέπω μόνο χαμόγελα καί ἀγκαλιές. Καί λέω «Ἔτσι θά ἔπρεπε νά εἶναι Ἡ Ἑλλάδα». Καί σκέπτομαι ὅτι κάποια στιγμή πρέπει καί ὁ δικός μας ὁ Θεός νά βάλει τά πράγματα στήν θέση τους!
