Μπορεῖ χθές ὅλη ἡ Ἑλλάδα νά βρισκόταν προσηλωμένη στούς δέκτες τῆς τηλοψίας καί νά «ἔσκασε» στήν τελευταία ἀποτυχημένη βολή τοῦ συνήθως ἀπολύτως εὔστοχου Σλούκα, ἀλλά …
… τήν ἴδια ὥρα μαζεύαμε μετανάστες (;) καί πρόσφυγες μέχρι καί στήν Κεφαλλονιά.
Καί δέν λέω, καλά εἶναι καί τά μετάλλια καί ὁ Γιάννης (μέ δύο «νί»), ἀλλά ἡ χώρα –ἄν δέν τό ἔχουμε καταλάβει– ὑφίσταται ἕναν περίεργο πόλεμο, μία ἀπολύτως ἐπικίνδυνη εἰσβολή.
Καί δέν εἶναι μόνο τό ὅτι αὐτός ὁ τόπος, σέ κατάσταση οἰκονομικῆς κρίσεως, ἀδυνατεῖ νά φιλοξενήσει τόσο μεγάλους ἀριθμούς «ἀπρόσκλητων μουσαφιραίων, εἶναι καί τό ὅτι ὑπάρχουν κραυγαλέα παραδείγματα ἄλλων –μεγάλων– εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, στίς κοινωνίες τῶν ὁποίων οἱ μουσουλμάνοι μετανάστες καί πρόσφυγες δέν ἔχουν ἀφομοιωθεῖ. Καί ἄς ἔχουν περάσει πολλές, πάρα πολλές, δεκαετίες…
Βεβαίως, γνωρίζουμε ὅτι κάποιος δέν ἀφήνει τήν πατρίδα του, τό σπίτι, τούς δικούς τους, εὔκολα, γιά νά ἀναζητήσει μιά ἄλλη τύχη, διακινδυνεύοντας –καί χάνοντας πολλές φορές– τήν ζωή του σέ ἐκεῖνα τά κτηνώδη «ταξίδια» μέ τίς σακολέμβες τῆς συμφορᾶς ἀπό τά παράλια τῆς «φίλης» Τουρκίας πρός τά ἑλληνικά νησιά τοῦ Αἰγαίου.
Δέν εἶναι τά πράγματα τόσο ἁπλά, γιά νά τά μεταχειριζόμαστε τόσο πρόχειρα. Μέ ἀνακοινώσεις, δηλαδή, τῶν κομμάτων καί μέ «ρεπορτάζ» τῆς τηλοψίας, τά ὁποῖα μᾶλλον μᾶς ἐκθέτουν διεθνῶς ἀλλά καί στρέφουν τήν κοινή γνώμη ἐναντίον μας. Μιλῶ συνεχῶς μέ φίλους καί συγγενεῖς ἀπό τό ἐξωτερικό γιά τό θέμα. Κανείς –μά κανείς– δέν μέ ρώτησε ἄν μπορεῖ ἡ Ἑλλάς νά ἀντέξει αὐτό τό μαρτύριο στό ὁποῖο τήν ὑποβάλλουν οἱ εὐρωπαϊκές ντιρεκτίβες καί οἱ ἄδικες συμφωνίες τοῦ Δουβλίνου, οἱ ὁποῖες φορτώνουν ὅλο τό βάρος τοῦ «μεταναστευτικοῦ» στήν δική μας χώρα καί στήν γειτονική Ἰταλία. Ὅλοι –μά ὅλοι– μοῦ λένε «τί χάλια εἶναι αὐτά, πῶς ζοῦν ὑπό αὐτές τίς συνθῆκες αὐτοί οἱ δυστυχισμένοι ἄνθρωποι!».
Κανείς –ναί, κανείς– δέν μέ ρωτᾶ πῶς ζοῦν οἱ δυστυχισμένοι νησιῶτες στήν Ἑλλάδα, πού ἐδῶ καί μερικά χρόνια ἔχουν δεῖ τήν ζωή τους νά ἀλλάζει ριζικά, χωρίς οἱ ἴδιοι νά ἔχουν καμμία εὐθύνη. Δέν ρωτοῦν πῶς ζεῖ ἡ Μυτιλήνη, στῆς ὁποίας τήν πλάτη φορτώθηκε ἡ «Μόρια» (προφανῶς ἀπό τό «Μωρία» προέρχεται τό ὄνομα), πῶς περνοῦν οἱ Χιῶτες καί οἱ Σαμιῶτες, πῶς αἰσθάνονται καί οἱ κάτοικοι τῶν ἄλλων περιοχῶν στίς ὁποῖες ἔχουν δημιουργηθεῖ τά «Hot Spots». Ἄκου ὄνομα! Λές καί πρόκειται γιά τόπους ἀναψυχῆς! «What a hot spot man!» πού θά λένε οἱ Ἀγγλοσάξονες ὅταν θά ἀπολαμβάνουν τήν μπύρα τους σέ μιά πάμπ, πού δέν βρίσκεται σέ ἑλληνικό νησί ἀλλά στήν ἀσφαλῆ δική τους χώρα!
Ναί, τό «Μεταναστευτικό» εἶναι «εὐρωπαϊκό θέμα». Ἔλα, ὅμως, πού γίνεται ἀμιγῶς ἑλληνικό! Ἔχει ἤδη ἀρχίσει νά ἀλλοιώνεται ὁ κοινωνικός ἱστός τῆς χώρας! Καί ἀλλοιώνεται βιαίως, καί ὄχι μέ τήν θέλησή μας. Δέν ζητήσαμε ἐμεῖς «γκασταρμπάιτερ» ὅπως κάποιοι ἄλλοι, πού σήμερα μᾶς κοιτάζουν ἀφ’ ὑψηλοῦ. Ἄν θέλαμε, θά ζητούσαμε καί θά εἴχαμε δικαίωμα ἐπιλογῆς. Ναί, δυστυχεῖς καί ἄξιοι κάθε ἀρωγῆς οἱ φυγάδες τῶν πολέμων. Ἀλλά νά τούς περιθάλψουμε ὅλους ἐμεῖς; Τό ἀντέχουμε;
