Ἐλπιδοφόρο καί μόνο μπορεῖ νά εἶναι τό μήνυμα πού ἐκπέμπει ἡ –γεμάτη ἀμοιβαία κατανόηση, ὅπως ἀφέθηκε νά ἐννοηθεῖ καί ἀπό τίς δύο πλευρές– συνομιλία τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη μέ τόν Ταγίπ Ἐρντογάν.
Ὅσο καί ἄν εἶναι δύσκολο σήμερα νά ἐμπιστευθείς ἕναν ἄνθρωπο πού «τή μιά λέει ἐτοῦτα καί τήν ἄλλη τά ἄλλα», ὅταν ἐπικρέμαται ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς μας ἡ ἀπειλή τοῦ «προσφυγικοῦ-μεταναστευτικοῦ», καλό θά εἶναι νά ὑπάρχει ἐπαφή καί κάποιας μορφῆς συνεννόηση μέ τούς –ἔστω ἀμφισβητουμένης ἀξιοπιστίας– γείτονες… Ὡστόσο, ἡ κατάσταση πού διαμορφώνεται στό Ἀφγανιστάν, ὅπου ἡ Δύση ἀπέτυχε παταγωδῶς –γιά μία ἀκόμη φορά– στήν προσπάθειά της νά ἐγκαταστήσει «δημοκρατικό καθεστώς» σέ μιά ἄγρια ἰσλαμική χώρα, ἀποτελεῖ –διατί νά τό κρύψωμεν ἄλλως τε– μιά μεγάλη «μουντζούρα» στό τετράδιο τῆς Ἱστορίας τοῦ «πολιτισμένου» κόσμου.
Ἀπό τήν ἄλλη, πάλι πλευρά, διαπιστώνουμε ὅτι στήν εὔφλεκτη περιοχή τῆς Ἀσίας ἀρχίζουν νά ἀλλάζουν κάποιες ἰσορροπίες τρόμου, πού ὑπῆρχαν μέχρι σήμερα.
Τό Πακιστάν, δηλαδή, μιά ἰσλαμική χώρα, ἡ ὁποία κατέχει πυρηνικά ὅπλα, φαίνεται νά ἐνισχύεται ἰδιαίτερα ἀπό τήν νίκη (;) τῶν Ταλιμπάν στό Ἀφγανιστάν.
Σκληρή «ἰσλαμική δημοκρατία» (πού λέει ὁ λόγος, ὡς πρός τό δεύτερο) τό Πακιστάν ἀποτελεῖ, χρόνια τώρα, τόν ὑπ’ ἀριθμόν ἕνα ἀντίπαλο (καί γιατί ὄχι «ἐχθρό») τῆς Ἰνδίας. Ἡ χώρα τοῦ Γκάντι ἔχει ἀρχίσει –τά τελευταῖα χρόνια– νά βλέπει τήν ἐσωτερική της ἰσορροπία νά ἀντιμετωπίζει σοβαρές ἀναταράξεις, καθώς ὁ μουσουλμανικός πληθυσμός τῆς χώρας αὐξάνει, τήν ὥρα πού δέν συμβαίνει τό ἴδιο μέ τούς Ἰνδουιστές.
Διαφαίνεται, λοιπόν, «ἀνάδυση» τοῦ ἰσλαμικοῦ Πακιστάν ὡς ρυθμιστή μιᾶς ὑπερευαίσθητης περιοχῆς, καθώς τό Ἀφγανιστάν –τήν νέα ἡγεσία τοῦ ὁποίου στηρίζει καί ὑποστηρίζει τό Πακιστάν– ἔχει σύνορα μέ τήν Κίνα (μέ τήν περιοχή στήν ὁποία ζοῦν οἱ τουρκόφωνοι Κινέζοι μουσουλμάνοι Ἰουγοῦροι), τό Ἰράν καί τίς πρώην σοβιετικές μουσουλμανικές δημοκρατίες, τό Τατζικιστάν, τό Οὐζμπεκιστάν καί τό Τουρκμενιστάν (χῶρες πού ἀποτελοῦν τό μαλακό ὑπογάστριο τῆς Ρωσσίας τοῦ Πούτιν) «δημοκρατίες» τίς ὁποῖες μέχρι σήμερα εἶχε πλησιάσει πολύ (λόγω τῆς καταγωγῆς τῶν κατοίκων τους) ἡ Τουρκία…
Δέν εἶναι ἐπίσης τόσο βέβαιο ὅτι οἱ καλές σχέσεις Πακιστάν – Τουρκίας θά συνεχίσουν νά εἶναι τό ἴδιο καλές ἔπειτα ἀπό τήν ἐπικράτηση τῶνΤαλιμπάν…
Ὅλα αὐτά, βεβαίως, ἀποτελοῦν σκέψεις καί «θεωρίες ἐπί χάρτου», ἐνῶ τήν ἴδια ὥρα στό Ἀφγανιστάν ἐκτυλίσσονται σκηνές πού ἀμαυρώνουν τόν σύγχρονο πολιτισμό.
Οἱ εἰκόνες πού εἴδαμε, μέ τίς μανάδες νά δίνουν τά παιδιά τους στούς Ἀμερικανούς στρατιῶτες λέγοντάς τους «πάρτε τα μαζί σας», εἶναι ραπίσματα ἠχηρά στά πρόσωπα τῶν –ὀλίγιστων δυστυχῶς– ἡγεσιῶν τή Δύσεως.
Καί, μέχρι στιγμῆς, δέν εἴδαμε κανένα κίνημα πού νά φωνάζει “Afgan lives matter”, ὅπως ἔγινε τότε, μέ τόν ἀτυχῆ Ἀμερικανό, πού ἔπεσε θῦμα τῆς ἀστυνομικῆς βίας στίς ΗΠΑ καί κόντεψε νά διαλυθεῖ ἡ χώρα!
Καί εἶναι –χωρίς ἀμφιβολία– ὑποκριτική ἡ στάση τῶν «μεγάλων» τῆς Δύσεως, οἱ ὁποῖοι, χωρίς ντροπή, συναίνεσαν στήν ἐπιβολή τῶν Ταλιμπάν. Μάλιστα οἱ ΗΠΑ ἀφήνουν πίσω τους πολύτιμο στρατιωτικό ὑλικό, τό ὁποῖο θά χρησιμοποιεῖ πλέον ὁ στρατός τῶν ἀκραίων αὐτῶν στοιχείων τοῦ φονικοῦ ἰσλαμικοῦ φονταμενταλισμοῦ.
Γιά δεύτερη φορά, οἱ ΗΠΑ ἐξοπλίζουν τούς Ταλιμπάν. Πολύ γρήγορα ξεχάστηκε ἡ 11η Σεπτεμβρίου. Ἄς εὐχηθοῦμε αὐτή τή φορά τό «πείραμα» νά βγεῖ σέ καλό στόν δυτικό καί ἐλεύθερο –ἀκόμη– κόσμο…
