Ἄν τό ἔχετε ἀντιληφθεῖ, ἔχουμε σχεδόν λησμονήσει ὅτι στήν Οὐκρανία γίνεται πόλεμος!
Ἔχουμε σχεδόν ἀποβάλει ἀπό τήν σκέψη μας τό γεγονός ὅτι μία χώρα, ἡ Ρωσσία, ἔχει εἰσβάλει σέ μία γειτονική της (Οὐκρανία) καί ἔχει καταλάβει (διά τῶν ὅπλων καί τοῦ αἵματος) ἐδάφη της! Διότι τί νά μᾶς ποῦν ἐμᾶς ἡ Οὐκρανία, τό καρβουνιασμένο Χάρκοβο, ἡ ἰσοπεδωμένη Μαριούπολη, τά ἑκατομμύρια τῶν Οὐκρανῶν, πού ὑποχρεώθηκαν νά ἀφήσουν τήν πατρίδα τους, ἀλλά καί οἱ χιλιάδες τῶν Ρώσσων στρατιωτῶν, πού ἔχασαν τήν ζωή τους σέ ἕναν παράλογο καί ἀπάνθρωπο πόλεμο;
Ἐμεῖς ἔχουμε μπροστά μας ἐκλογές, ἔχουμε τήν μονομαχία τῶν δύο Κρητίκαρων, τοῦ Παύλου καί τοῦ Νίκου, πού μονομαχοῦν στά μαρμαρένια ἁλώνια γιά τό ποιός -καί πῶς- θά πάρει τήν «κουτάλα» τῆς ἐξουσίας!
Ἐμεῖς ἔχουμε τήν κηδεία τοῦ Κωνσταντίνου, γιά τήν ὁποία θά τσακωνόμαστε κανά-δυό χρόνια ἀκόμη, ἀλλά καί τίς «ὑποκλοπές» (σέ μία ἐποχή πού οὐδείς, ἐδῶ καί χρόνια, πιστεύει ὅτι οἱ ἐπικοινωνίες μας εἶναι ἀσφαλεῖς) καί τά «καλάθια τοῦ νοικοκυριοῦ» (ἀπ’ ὅ,τι διάβασα, καί οἱ Γάλλοι σκοπεύουν νά ἐφαρμόσουν τήν ἔμπνευση τοῦ Ἀδώνιδος τοῦ καλαθοφόρου).
Ἐμεῖς ἔχουμε τό «Σαρβάϊβορ», ἀλλά καί ἐκεῖνον τόν τύπο ὁ ὁποῖος «μέ τόν παρά του» ἀγοράζει ἐκπομπές καί ἐπαναφέρει τήν ἐποχή τοῦ «τουρκο-γυφτο-βλαχο-μπαρόκ» στήν ἑλληνική τηλεόραση, ποζάροντας ἡμίγυμνος ἀλλά καί ἄδων, πιό φάλτσος καί ἀπό τά παγώνια! Τί μᾶς νοιάζει ἐμᾶς τί γίνεται στήν Οὐκρανία;
Μήπως ἔχουμε ἐμεῖς πλάϊ μας κανέναν γείτονα ὁ ὁποῖος, κάθε τόσο, μᾶς ἀπειλεῖ ὅτι «θά ἔρθει νύχτα ξαφνικά», ὁ ὁποῖος ἀμφισβητεῖ τήν ἐθνική μας κυριαρχία, ὁ ὁποῖος ὀρέγεται τά νησιά μας ; Μήπως ἔχουμε στά βόρεια σύνορά μας κάποιους πού ἐρωτοτροποῦν ἀναιδῶς καί ἀσυστόλως μέ τόν ψευτοπαλικαρᾶ γείτονά μας;
Μήπως ἔχουμε σύνορα μέ μία χώρα στήν ὁποία παραδώσαμε μέρος τῆς δικῆς μας Ἱστορίας καί Πολιτισμοῦ; Μπά, μήν ἀνησυχεῖτε! Ἐμεῖς εἴμεθα τό νέο Λουξεμβοῦργο, μέ φιλήσυχους γείτονες! Καί γι’ αὐτό, οὐδεμία πρέπει νά ἔχουμε ἀνησυχία γιά ὅσα συμβαίνουν στήν Οὐκρανία, γεγονότα τά ὁποῖα θυμίζουν (ἀκριβῶς) ὅσα συνέβησαν πρίν πολλά χρόνια στήν Πολωνία, μέ τήν εἰσβολή ἑνός ἄλλου «κακοῦ γείτονα» σέ μία ὅμορη, ἀλλά ἀνεξάρτητη χώρα…
Ὅπως θά ἔχετε παρατηρήσει ἀπό τά δελτία εἰδήσεων, τό «οὐκρανικό» ἔχει περάσει «στά ψιλά». Προηγοῦνται τά διάφορα «pass», οἱ εἰδήσεις σχετικά μέ τήν ἡμερομηνία καταβολῆς τῶν συντάξεων, οἱ ρυθμίσεις τῆς ΑΑΔΕ καί ἄλλα, πού, ἀσφαλῶς, ἔχουν τήν σημασία τους, ἀλλά καί ἄμεση ἔχουν σχέση μέ τόν πόλεμο, πού διεξάγεται «λίγο πιό ἐπάνω» ἀπό ἐμᾶς.
Ἐλάχιστοι, πλέον, πιστεύουν (κακῶς, κάκιστα) ὅτι ὅσα ὑφιστάμεθα σήμερα (αὐξήσεις τιμῶν, αὐξήσεις στίς ΔΕΚΟ, μείωση τῆς ἀγοραστικῆς μας ἱκανότητος), ὀφείλονται στόν πόλεμο πού διεξάγεται «ἐκεῖ ἔξω». Καλό θά ἦταν, λοιπόν, νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι ὁ πόλεμος, ὁ ὁποῖος ἄρχισε μέ μία εἰσβολή σέ μία ἀνεξάρτητη καί κυρίαρχη χώρα τῆς Εὐρώπης, μᾶς ἀφορᾶ ἄμεσα καί ὑποχρεωτικῶς. Καί ἰδίως ἐμᾶς, πού κάθε μέρα ἀκοῦμε τούς γείτονές μας νά ἀπειλοῦν καί νά καθυβρίζουν τήν χώρα μας.
Ὅλα τά ὑπόλοιπα εἶναι λόγια. Καί ἡ ἀδιαφορία μας ἀπέναντι σέ ὅσα συμβαίνουν «ἐκεῖ», εἶναι ὅ,τι χειρότερο.
