Μεσημέρι, ντάλα ζέστη, εἴμαστε σέ μία ἀπό τίς θολές παραλίες στό Αἰάντειο (Μούλκι) τῆς Σαλαμίνας.
Ὁ φίλος μας, ἀπό τήν Ἑλβετία, θέλει «νά πᾶμε νά δοῦμε ἕνα οἰκόπεδο πού πωλεῖται στήν Κακή Βίγλα, στήν ἔνατη στάση.» Κι ἔτσι, παίρνουμε τόν δρόμο, μέ τό αὐτοκίνητό του, ἀπό τό Αἰάντειο (τήν παραλία πίσω ἀπό τό γνωστό σοῦπερ-μάρκετ «Ἁλυκή») καί ὁδηγοῦμε πρός Κακή Βίγλα. Ἕνα σκηνικό πού θυμίζει 100% μεσογειακό τοπίο, μέ τόν ἥλιο νά καίει καί μέ πεῦκα στίς δύο πλευρές τοῦ δρόμου. Συναντᾶμε καί κάποιους «πάγκους» πού πωλοῦν φρέσκα, ἀγροτικά ἐντόπια προϊόντα. Ὅλα θυμίζουν μεσογειακό νησί. Ὅλα, ἐκτός ἀπό ἕνα ἀπαίσιο σκηνικό, πού συναντᾶμε κάθε τόσο, ὅπου ὑπάρχουν «κάδοι ἀπορριμμάτων».
Ὅλοι (μά, ὅλοι) οἱ κάδοι εἶναι ἀσφυκτικά γεμᾶτοι καί γύρω τους, σπαρμένοι ὄγκοι σκουπιδιῶν. Νάυλον σακκοῦλες, ξεκοιλιασμένες ἀπό τίς γάτες, ἀλλά, κυρίως, μεγάλες μαῦρες σακκοῦλες, γεμᾶτες μέ ξερά χόρτα, προερχόμενα, προφανέστατα, ἀπό τά δεκάδες οἰκόπεδα καί αὐλές σπιτιῶν (πολλά σπίτια μοντέρνα, καλοφτιαγμένα), πού εἶναι ἐπιμελῶς ἀποψιλωμένες. Τό τί σκουπίδι συναντήσαμε ἀπό τήν στροφή τοῦ δρόμου πρός Κακή Βίγλα-Γυάλα δέν περιγράφεται.
Προφανῶς, ὑπάρχει πρόβλημα ἀποκομιδῆς τῶν ἀπορριμμάτων στό νησί. Καί, προφανῶς ἐπίσης, ὑπεύθυνη γιά τήν ἀποκομιδή τῶν ἀπορριμμάτων καί, κυρίως, τῶν ὄγκων μέ τίς μαῦρες σακκοῦλες, γεμᾶτες εὔφλεκτο ὑλικό, εἶναι ἡ Δημοτική Ἀρχή. Ἀπό τότε πού ὁλόκληρη ἡ Σαλαμῖνα (κακῶς, κάκιστα) ἔγινε ἕνας ἑνιαῖος Δῆμος, τό σκουπίδι εἶναι τό «σῆμα κατατεθέν» τοῦ νησιοῦ. Σέ πολλές, μάλιστα περιπτώσεις, γύρω ἀπό τούς κάδους ὑπάρχουν κάθε εἴδους στρώματα, ἔπιπλα καί ὅ,τι ἄλλο βάζει ὁ νοῦς.
Ἕνα θέαμα οἰκτρό, πού, ἀσφαλῶς, δέν ταιριάζει σέ ἕνα νησί πού θέλει νά ξεφύγει ἀπό τήν μιζέρια τῶν «ἀγροτεμαχίων τῶν ἑκατό πήχεων» καί νά περάσει ὡς ἕνα ἀπό τά πιό ὄμορφα (καί εἶναι, πράγματι) νησιά τοῦ Σαρωνικοῦ. «Τί γίνεται; Ἔχουν ἀπεργία οἱ ὑπάλληλοι τῆς καθαριότητος;» μέ ἐρωτᾶ ὁ φίλος, πού ἀπορεῖ μέ τήν σωρεία τῶν σκουπιδιῶν πού «στολίζουν» τό τοπίο.
Μέχρι νά φθάσουμε στό οἰκόπεδο (κάποια στιγμή τό βρήκαμε, ἕνα μικρό κομμάτι γῆς, δίπλα σέ ἕνα ὁλοκαίνουργο σπίτι) ἔχουμε συναντήσει ἕναν μεγάλο ἀριθμό μικρῶν «χωματερῶν».
Ἴσως νά μήν ὑπάρχει ἐπαρκής στόλος ἀπορριμματοφόρων, ἴσως νά μήν ἐπαρκεῖ τό προσωπικό, ἴσως ὁ ἕνας, μεγάλος, Δῆμος νά ἔχει βλάψει τό νησί. Παλαιότερα, εἴχαμε περισσότερους Δήμους, ἀλλά καί Κοινότητες, μέ νοικοκυραίους ἐπί κεφαλῆς καί μέ πολύ πιό καθαρό νησί. Ἀφῆστε δέ πού προσφάτως ἔσπασε ἕνας ἀγωγός καί τά λύματα κάλυψαν τό ὁδόστρωμα (ἀκόμη τά συνεργεῖα), στόν δρόμο πρός τό Ἀμπελάκι, ἐργάζονται σκάβοντας καί «τσιμεντώνοντας» τίς τρῦπες πού ἀνοίγουν τά μηχανήματα πού προσπαθοῦν νά ἐπισκευάσουν τήν ζημιά. Σέ ἕνα νησί μέ τεράστια Ἱστορία, θαμμένη κάτω ἀπό γερανούς, Ναυπηγεῖα καί μισοβυθισμένα σκάφη, ἡ «δουλειά» πού ἔκανε ἡ ἐγκατάσταση τῆς Ψυττάλειας, πού καθάρισε σέ μεγάλο βαθμό τήν θάλασσα-βοῦρκο τῶν προηγουμένων ἐτῶν, τό σκουπίδι «πάει γόνα» πού ἔλεγαν οἱ παλιές Κουλουριώτισσες. Δέν ἔχει σημασία «τίς πταίει;», ἀλλά τό ἀποτέλεσμα εἶναι ἀπαίσιο!
Κρῖμα, γιά τήν Σαλαμῖνα, πού θά μποροῦσε νά εἶναι ἡ πλέον κοντινή στόν Πειραιᾶ «ἀνάσα» γιά διακοπές καί ὄμορφα Σαββατοκύριακα.
Μ.Η.Τ. 232122