Ἀπέναντι στό πατρικό μας σπίτι ἔμενε μιά οἰκογένεια, πού φιλοξενοῦσε μιά «ψυχοκόρη» ἀπό τήν ἐπαρχία. Ἕνα ἥσυχο κορίτσι, πού «στόμα εἶχε καί μιλιά δέν εἶχε».
Ὥσπου ἡ νεαρά γνωρίστηκε μέ τόν Κυριάκο. Ἔστι δε Κυριάκος, Ἀφρικανός, ναυτικός, πού γνώρισε τήν μικρά, τήν ἠράσθη (προφανῶς καί ἐκείνη), βαπτίσθηκε Χριστιανός (ἐξ οὗ καί τό Κυριάκος) καί ὅποτε ἐρχόταν ἀπό τά ταξίδια, ἔμενε μαζί μέ τήν κοπέλα, στό δῶμα πού τῆς εἶχαν παραχωρήσει οἱ ἰδιοκτῆτες τοῦ σπιτιοῦ.
Ὁ Κυριάκος ἐντάχθηκε γρήγορα στήν γειτονιά, ἔμαθε ἑλληνικά (σπαστά ἀλλά ἐπαρκῆ) καί καθόταν τά βράδυα μαζί μας, στά σκαλοπάτια τοῦ σπιτιοῦ μας. Κάποια στιγμή ἔφερε κι ἕναν συμπατριώτη του, πού συστήθηκε ὡς «Κώστας», μιλοῦσε κι ἐκεῖνος λίγα ἑλληνικά (καραβίσια) καί τόν δεχθήκαμε στήν παρέα εὐχαρίστως.
Ἦταν στά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’60. Οὔτε πού εἶχε ἀκουστεῖ ἡ λέξη «ρατσισμός». Ἀντίθετα, ἡ «μαύρη» μουσική εἶχε περιληφθεῖ στίς προτιμήσεις μας καί μάλιστα μᾶς εἶχαν φέρει καί δίσκους μέ τόν Φέλα Κούτι, τόν «μάγο» τῆς ἀφρικανικῆς μουσικῆς. Κανείς δέν μίλησε ὑποτιμητικά γιά τούς μαύρους φίλους, κανείς δέν σοκαρίστηκε ἤ πειράχτηκε ἀπό τήν συμμετοχή τους στίς παρέες. Μάλιστα ὁ ἕνας ἔπαιζε καί κιθάρα καί μᾶς τραγουδοῦσε στήν γλῶσσα του…
Ὅταν ἡ κοπέλα καί ὁ Κυριάκος ἔφυγαν γιά νά φτιάξουν τό δικό τους σπιτικό σέ ἄλλη πόλη, τούς ἀποχαιρετήσαμε καί ἀπό τότε χάσαμε τά ἴχνη τους…
Σέ μιά συνοικία λαϊκή οἱ «μαῦροι» δέν ὑποτιμήθηκαν, δέν ἀπομονώθηκαν, δέν περιθωριοποιήθηκαν… Δέν ὑπῆρχε ἡ ἔννοια τοῦ «ρατσισμοῦ» στήν μικρή κοινωνία μας. Ἀντίθετα, τρέφαμε ἰδιαίτερη συμπάθεια στόν ἀγῶνα τοῦ Μάρτιν Λοῦθερ Κίνγκ στίς ΗΠΑ γιά τήν ἀπόκτηση ἴσων δικαιωμάτων, καί μᾶς σοκάρισε ἡ δολοφονία τοῦ Πατρίς Λουμούμπα στό Κονγκό ἀπό τούς Βέλγους ἀποικιοκράτες…
Πιστεύω ὅτι καί σήμερα δέν εἶναι οἱ Ἕλληνες «ρατσιστές», ἐκτός τῆς γνωστῆς μειοψηφίας, πού βρίσκει καταφύγιο στίς ἀκραῖες θέσεις καί στό φυλετικό μῖσος. Ὡστόσο, τό κῦμα τῆς «εἰρηνικῆς εἰσβολῆς» τῶν μεταναστῶν στήν χώρα, τό «ξέφραγο ἀμπέλι» στό ὁποῖο ἔχει μετατραπεῖ ἡ Ἑλλάς στό συγκεκριμένο θέμα ἀλλά καί ἡ αὔξηση τῆς ἐγκληματικότητας, σέ συνδυασμό μέ τά στυγερά ἐγκλήματα τῶν φανατικῶν ἰσλαμιστῶν, φοβᾶμαι ὅτι «ρίχνουν νερό» στόν μύλο τῶν ἀκραίων.
Ἀλήθεια, πῶς ἀλλιῶς θά μποροῦσε νά ἀντιδράσει ὁ κάθε Εὐρωπαῖος πολίτης, στό τελευταῖο, ἀποτρόπαιο ἔγκλημα τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ τῆς ἄτυχης Εὐρωπαίας τουρίστριας στό Μαρακές ἀπό τούς ἰσλαμιστές πού τήν ἔσφαξαν στό γόνατο, φωνάζοντας «Εἶναι θέλημα τοῦ Θεοῦ»; Ποιός μπορεῖ νά σταματήσει τήν ἐπιδρομή τοῦ φόβου καί τοῦ τρόμου στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού ἔχουν μάθει ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ζωή εἶναι τό πολυτιμότερο ἀγαθό; Ποιός μπορεῖ νά μιλήσει γιά «ρατσισμό», ὅταν ὁ φόβος ἐπικρατεῖ ἔναντι ὁποιουδήποτε ἄλλου συναισθήματος; Δέν πᾶμε καλά, ἀγαπητοί. Κι ὅσο βλέπω τίς «μποῦργκες» νά γίνονται ὅλο καί περισσότερες, ὅσο βλέπω τίς «μαντῆλες» καί τίς «γκελεμπίες» στούς δρόμους τόσο περισσότερο ἀνησυχῶ.
Ἡ χώρα ἀλλάζει βιαίως, ὁλόκληρες γειτονιές μεταβάλλονται σέ μουσουλμανικούς μαχαλάδες καί κανείς δέν ξέρει τί «λουλούδια» μπορεῖ νά φυτρώσουν ἐκεῖ. Ὁ Θεός νά βάλει τό χέρι του…
